Produkt leczniczy jest wskazany do leczenia dorosłych pacjentów z zaawansowanym mięsakiem tkanek miękkich po niepowodzeniu leczenia antracyklinami i ifosfamidem lub u pacjentów nie kwalifikujących się do leczenia tymi lekami. Dane dotyczące skuteczności opierają się głównie na wynikach uzyskanych u pacjentów z tłuszczakomięsakami i mięsakami gładkokomórkowymi. Produkt leczniczy w skojarzeniu z pegylowaną liposomalną doksorubicyną (PLD) jest wskazany w leczeniu pacjentów z wznową raka jajnika wrażliwego na związki platyny.

Produkt należy podawać wyłącznie pod kontrolą lekarza doświadczonego w stosowaniu chemioterapii.Stosowanie produktu powinno być ograniczone do wykwalifikowanych onkologów lub innych pracowników medycznych wyspecjalizowanych w podawaniu leków cytotoksycznych. W leczeniu mięsaka tkanek miękkich zalecana dawka wynosi 1,5 mg/m² pc. podawana w infuzji dożylnej trwającej 24 h, z trzytygodniową przerwą pomiędzy cyklami. W leczeniu raka jajnika produkt należy podawać w dawce 1,1 mg/m² pc. raz/3 tyg. w infuzji trwającej 3 h natychmiast po podaniu PLD w dawce 30 mg/m² pc. W celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia reakcji na wlew PLD 1. dawkę podaje się z szybkością nie większą niż 1 mg/min. Jeśli nie wystąpi reakcja na wlew, kolejne wlewy PLD mogą być podawane w ciągu 1 h. Wszystkim pacjentom należy podać kortykosteroidy, np. 20 mg deksametazonu, dożylnie na 30 min przed podaniem PLD (w terapii skojarzonej) lub produktu (w monoterapii); nie tylko w celu profilaktyki przeciwwymiotnej, ale również w związku z ochronnym działaniem tego produktu leczniczego na wątrobę. W razie potrzeby można podać dodatkowe leki przeciwwymiotne. Leczenie produktem można stosować w przypadku spełniania przez pacjenta poniższych wymaganych kryteriów: bezwzględna liczba neutrofili (ang. ANC) .1 500/mm³, liczba płytek ≥100 000/mm³, bilirubina ≤GGN (górna granica normy), fosfataza zasadowa ≤2,5 x GGN (należy brać pod uwagę izoenzymy wątrobowe 5-nukleotydazy lub GGT, jeśli podwyższenie może być pochodzenia kostnego), albumina ≥25 g/l, AlAT i AspAT ≤2,5 x GGN, klirens kreatyniny ≥30 ml/min (monoterapia), stężenie kreatyniny w surowicy ≤1,5 mg/dl (≤132,6 µmol/l) lub klirens kreatyniny ≥60 ml/min (terapia skojarzona), kinaza kreatynowa (CK) ≤2,5 x GGN, stężenie hemoglobiny ≥9 g/dl. Takie same jak powyższe kryteria muszą być spełnione przed ponownym podaniem produktu. W przeciwnym razie należy opóźnić podanie produktu maks. do 3 tyg. aż do spełnienia tych kryteriów przez pacjenta. Raz w tyg. podczas 1-szych 2 cykli leczenia i przynajmniej raz pomiędzy podaniem produktu w kolejnych cyklach należy prowadzić dodatkową obserwację parametrów hematologicznych, bilirubiny, fosfatazy zasadowej, aminotransferaz i CK. Taką samą dawkę należy podawać we wszystkich cyklach pod warunkiem, że nie występują objawy toksyczności 3. lub 4. stopnia oraz pacjent spełnia kryteria wymagane dla ponownego podania produktu. Dostosowanie dawki podczas leczenia. Przed ponownym leczeniem pacjenci muszą spełniać podane powyżej podstawowe kryteria. Jeśli nastąpi którekolwiek z poniższych zdarzeń w dowolnym czasie pomiędzy cyklami, dawkę należy zmniejszyć o jeden poziom podczas kolejnych cykli leczenia: neutropenia <500/mm³ trwająca dłużej niż 5 dni lub z towarzyszącą gorączką lub zakażeniem, trombocytopenia <25 000/mm³, zwiększenie stężenia bilirubiny >GGN i/lub fosfatazy zasadowej >2,5 x GGN, zwiększenie aktywności aminotransferaz (AspAT lub AlAT) >2,5 x GGN (monoterapia) lub >5 x GGN (terapia skojarzona), które nie ustąpiło do 21. dnia, jakiekolwiek inne działania niepożądane 3. lub 4. stopnia (np. nudności, wymioty, zmęczenie). Po zmniejszeniu dawki w związku z wystąpieniem objawów toksyczności nie zaleca się zwiększania dawki w kolejnych cyklach. Jeśli którekolwiek objawy toksyczności wystąpią ponownie w kolejnych cyklach u pacjenta wykazującego korzyść kliniczną, dawkę można ponownie zmniejszyć. Czynniki stymulujące powstawanie kolonii mogą być podawane, jeśli występuje toksyczność hematologiczna, zgodnie z lokalnymi standardami praktyki lekarskiej. Szczegóły dotyczące dawkowania - patrz ChPL. Czas trwania leczenia. Podczas badań klinicznych nie określono limitów liczby podanych cykli. Leczenie kontynuowano tak długo, jak długo obserwowano korzyść kliniczną. Produkt podawano przez 6 lub więcej cykli u 29,5% i 52% pacjentów leczonych dawką i schematem leczenia odpowiednio w monoterapii i terapii skojarzonej. Leczenie monoterapią i terapią skojarzoną stosowano maks. w odpowiednio 38 i 21 cyklach. Nie obserwowano kumulacyjnych objawów toksyczności u pacjentów leczonych wielokrotnymi cyklami. Dzieci i młodzież. Produktu leczniczego nie należy stosować u dzieci w wieku do 18 lat, ze zdiagnozowanym mięsakiem, ze względu na brak potwierdzenia skuteczności leczenia. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie prowadzono żadnych specjalnych badań u pacjentów w podeszłym wieku. Ogólnie 20% ze 1164 pacjentów w zintegrowanej analizie bezpieczeństwa badań klinicznych dotyczących monoterapii było w wieku ponad 65 lat. Spośród 333 pacjentów z rakiem jajnika otrzymujących trabektedynę w połączeniu z PLD, 24% było w wieku 65 lat lub więcej, a 6% w wieku ponad 75 lat. Nie obserwowano istotnych różnic profilu bezpieczeństwa w tej populacji pacjentów. Wydaje się, że wiek nie wpływa na klirens osoczowy i objętość dystrybucji trabektedyny. Dlatego też nie zaleca się rutynowych modyfikacji dawki opartych wyłącznie na kryterium wiekowym. Zaburzenia wątroby. Nie prowadzono żadnych badań z proponowanym schematem leczenia u pacjentów z pogorszeniem czynności wątroby. Dlatego też brak dostępnych danych zalecających mniejszą dawkę początkową u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Jednak zaleca się szczególną ostrożność i mogą być konieczne modyfikacje dawki u takich pacjentów, ponieważ ekspozycja układowa jest prawdopodobnie zwiększona i toksyczność wątrobowa może być większa. Zaburzenia nerek. Pacjenci z podwyższonym stężeniem bilirubiny nie mogą być leczeni produktem. Nie prowadzono badań z udziałem pacjentów z niewydolnością nerek (Cl_Cr <30 ml/min w monoterapii i <60 ml/min w terapii skojarzonej) i w związku z tym nie wolno stosować produktu u tej populacji pacjentów. Biorąc pod uwagę profil farmakokinetyki trabektedyny, żadne modyfikacje dawki nie są uzasadnione u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek.

Nadwrażliwość na trabektedynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Współistniejące poważne lub niekontrolowane zakażenie. Karmienie piersią. Jednoczesne podanie szczepionki przeciwko żółtej febrze.

Aby rozpocząć leczenie produktem leczniczym, pacjenci muszą spełniać określone kryteria w zakresie parametrów czynności wątroby. W związku z zaburzeniami czynności wątroby ekspozycja układowa na trabektedynę prawdopodobnie jest zwiększona, a zatem ryzyko toksyczności wątrobowej może być większe i dlatego pacjenci z klinicznie istotnymi chorobami wątroby takimi jak czynne przewlekłe zapalenie wątroby muszą być pod ścisłą obserwacją i w razie potrzeby należy dostosować dawkę leku. Pacjenci z podwyższonym stężeniem bilirubiny nie mogą być leczeni trabektedyną. Należy obserwować klirens kreatyniny przed i podczas leczenia. Nie wolno stosować produktu w monoterapii i terapii skojarzonej u pacjentów z klirensem kreatyniny odpowiednio <30 ml/min i <60 ml/min. W związku z leczeniem produktem bardzo często zgłaszana jest neutropenia 3. lub 4. stopnia i trombocytopenia. Morfologię krwi, w tym wzór odsetkowy i liczbę płytek krwi należy zbadać przed leczeniem, raz/tydz. podczas 2 pierwszych cykli, a następnie badać jednorazowo pomiędzy kolejnymi cyklami. Pacjenci, u których pojawiła się gorączka, powinni niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. W takim przypadku należy natychmiast rozpocząć aktywne leczenie wspomagające. Produktu nie należy podawać pacjentom z wyjściową liczbą neutrofili mniejszą niż 1500 komórek/mm³ i liczbą płytek krwi mniejszą niż 100 000 komórek/mm³. Jeśli wystąpi ciężka neutropenia (całkowita liczba neutrofili <500 komórek/mm³) utrzymująca się dłużej niż 5 dni lub z towarzyszącą gorączką lub zakażeniem, zalecane jest zmniejszenie dawki. Profilaktykę przeciwwymiotną przy użyciu kortykosteroidów, np deksametazonu, należy stosować u wszystkich pacjentów. Nie wolno stosować trabektedyny u pacjentów z CK >2,5 x GGN.. Rabdomiolizę zgłaszano niezbyt często, zwykle w związku z mielotoksycznością, poważnymi nieprawidłowościami wyników prób czynnościowych wątroby i/lub niewydolnością nerek lub niewydolnością wielonarządową. W związku z tym należy ściśle monitorować CK, jeśli u pacjenta wystąpią takie objawy toksyczności, słabość mięśni lub bóle mięśni. Jeśli pojawi się rabdomioliza, zgodnie ze wskazaniem należy szybko zastosować środki wspomagające takie jak dożylne nawodnienie, alkalizację moczu i dializę. Leczenie produktem należy przerwać do uzyskania pełnej poprawy u pacjenta. Należy zachować ostrożność, jeśli równocześnie z trabektedyną podawane są leki, z którymi wiąże się rabdomioliza (np. statyny), ponieważ ryzyko rabdomiolizy może być wówczas większe. Odwracalne ostre zwiększenie aktywności AspAT i AlAT zgłaszano u większości pacjentów. Produktu nie wolno stosować u pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny. U pacjentów ze zwiększoną pomiędzy cyklami aktywnością AspAT i AlAT oraz fosfatazy zasadowej może być konieczne zmniejszenie dawki. Zdecydowanie zaleca się stosowanie dostępu przez cewnik założony do żyły centralnej. Jeśli trabektedyna jest podawana przez cewnik założony do żyły obwodowej, u pacjentów mogą wystąpić potencjalnie poważne reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Wynaczynienie trabektedyny może prowadzić do martwicy tkanki i wymagać oczyszczenia rany. Brak specyficznego antidotum na wynaczynienie trabektedyny. Postępowanie po wynaczynieniu powinno być zgodne z lokalnymi standardami praktyki lekarskiej. Należy unikać jednoczesnego podawania produktu z potencjalnymi inhibitorami enzymu CYP3A4. Jeśli nie jest to możliwe, wymagane jest ścisłe obserwowanie objawów toksyczności i należy brać pod uwagę zmniejszenie dawki trabektedyny. Należy zachować ostrożność, jeśli równocześnie z trabektedyną podawane są leki, z którymi wiąże się toksyczność wątrobowa, ponieważ ryzyko takiej toksyczności może być wówczas większe. Stosowanie trabektedyny w skojarzeniu z fenytoiną, może zmniejszyć wchłanianie fenytoiny prowadząc do zaostrzenia napadów drgawkowych. Nie zaleca się stosowania trabektedyny z fenytoiną lub szczepionkami osłabiającymi wątrobę, a w przypadku szczepionki przeciwko żółtej febrze stosowanie trabektedyny jest szczególnie przeciwwskazane. Należy unikać jednoczesnego stosowania trabektedyny i spożywania alkoholu. Podczas leczenia mężczyźni zdolni do zapłodnienia i kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcyjne i w przypadku kobiet dodatkowo przez 3 m-ce po jego zakończeniu, oraz natychmiast poinformować lekarza prowadzącego, jeśli dojdzie do zapłodnienia, a w przypadku mężczyzn dodatkowo przez 5 m-cy po zakończeniu leczenia. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (39 mg) potasu/dawkę (fiolkę), to znaczy lek uznaje się za „wolny od potasu”. Więcej szczegółowych informacji na temat ostrzeżeń i środków ostrożności należy także znaleźć w ChPL PLD. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak u pacjentów otrzymujących trabektedynę zgłaszano zmęczenie i/lub astenię. Pacjenci, u których wystąpi którykolwiek z tych objawów, nie mogą prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Nie prowadzono badań interakcji leków in vivo. Ponieważ trabektedyna jest głównie metabolizowana przez CYP3A4, jednoczesne podawanie leków, które hamują ten izoenzym (np. ketokonazol, flukonazol, rytonawir, klarytromycyna lub aprepitant) może zmniejszyć metabolizm i zwiększyć stężenie trabektedyny w organizmie. Jeśli wymagane jest jednoczesne stosowanie tych leków, konieczne jest ścisłe monitorowanie objawów toksyczności. I podobnie, jednoczesne stosowanie trabektedyny z silnymi lekami indukującymi ten enzym (np. ryfampicyna, fenobarbital, ziele dziurawca) może zmniejszyć ekspozycję układową trabektedyny. Konieczne jest unikanie spożycia alkoholu podczas leczenia trabektedyną w związku z działaniem toksycznym produktu na wątrobę. Badania niekliniczne wykazały, że trabektedyna jest substratem dla P-gp. Równoczesne podawanie inhibitorów P-gp np. cyklosporyny lub werapamilu może zmienić dystrybucję i/lub eliminację trabektedyny. Nie ustalono znaczenia takiej interakcji np. toksyczności dla OUN. W takich sytuacjach należy zachować ostrożność.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania produktu u kobiet w okresie ciąży. Jednak na podstawie znanego mechanizmu działania trabektedyny, jeśli lek jest stosowany u pacjentki w ciąży, może powodować poważne wady wrodzone. Trabektedyny nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli lek jest stosowany w okresie ciąży, pacjentkę należy poinformować o potencjalnym ryzyku dla płodu i prowadzić ścisłą obserwację. Jeśli trabektedyna jest podawana pod koniec ciąży, noworodki należy objąć ścisłą obserwacją w zakresie potencjalnych działań niepożądanych. Nie wiadomo, czy trabektedyna przenika do mleka kobiet. Przenikania trabektedyny do mleka nie badano na zwierzętach. Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas leczenia i 3 m-ce po jego zakończeniu. Podczas leczenia mężczyźni zdolni do zapłodnienia i kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcyjne, w przypadku kobiet dodatkowo przez 3 m-ce po jego zakończeniu, oraz natychmiast poinformować lekarza prowadzącego, jeśli dojdzie do zapłodnienia, a w przypadku mężczyzn dodatkowo przez 5 m-cy po zakończeniu leczenia. Trabektedyna może powodować działania genotoksyczne. Pacjenci powinni zwrócić się o poradę w sprawie konserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia w związku z możliwością nieodwracalnej bezpłodności spowodowanej produktem. Jeśli podczas leczenia nastąpi zajście w ciążę należy brać pod uwagę konsultacje genetyczne. Ponadto konsultacje genetyczne są wskazane w przypadku pacjentów planujących potomstwo po zakończeniu leczenia.

Działania niepożądane różnego stopnia można przewidywać u większości pacjentów leczonych produktem (91% w monoterapii i 99% w terapii skojarzonej), a u mniej niż 1/3 pacjentów wystąpią poważne działania niepożądane 3. lub 4. stopnia (10% w monoterapii i 25% w terapii skojarzonej). Najczęściej występujące działania niepożądane o różnym stopniu nasilenia obejmowały neutropenię, nudności, wymioty, zwiększenie aktywności AspAT/AlAT, niedokrwistość, zmęczenie, trombocytopenię, jadłowstręt i biegunkę. Działania niepożądane zakończone zgonem nastąpiły u 1,9% i 0,9% pacjentów leczonych odpowiednio monoterapią i terapią skojarzoną. Często wynikały one z połączenia zdarzeń obejmujących pancytopenię, gorączkę neutropeniczną, czasami z posocznicą, udziałem wątroby, niewydolnością nerek, niewydolnością wielonarządową i rabdomiolizą. Działania niepożądane zgłoszone u ≥1% pacjentów w badaniach klinicznych przy zastosowaniu zalecanego dawkowania [1,5 mg/m² pc., inf. 24-h co 3 tyg.]. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zmniejszenie stężenia albuminy we krwi; (często) zmniejszenie mc. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość, leukopenia; (często) gorączka neutropeniczna. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) neuropatia czuciowa obwodowa, zaburzenia smaku, zawroty głowy, parestezje. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty, nudności, zaparcie; (często) biegunka, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha, dyspepsja, ból w nadbrzuszu. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) łysienie. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból mięśni, ból stawów, ból pleców. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) odwodnienie, zmniejszenie apetytu, hipokaliemia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, astenia; (często) gorączka, obrzęk, obrzęk obwodowy, odczyn w miejscu wstrzyknięcia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) hiperbilirubinemia, zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie aktywności γ-glutamylotransferazy. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Szczegóły patrz ChPL. Działania niepożądane odnotowane u ≥5% pacjentów w badaniu klinicznym ET743-OVA-301. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej we krwi. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, leukopenia, niedokrwistość; (często) gorączka neutropeniczna. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zaburzenia smaku. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty, zaparcie, zapalenie jamy ustnej, biegunka; (często) ból brzucha, dyspepsja. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, łysienie; (często) wysypka, nadmierna pigmentacja skóry. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) hipokaliemia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, astenia, zapalenie błon śluzowych, gorączka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) hiperbilirubinemia, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności γ-glutamylotransferazy. Szczegóły patrz ChPL. Poniższe reakcje występowały z częstością poniżej 5% w grupie leczonej terapią skojarzoną, niemniej zostają tu przedstawione z uwagi na ich znaczenie kliniczne: zakażenie neutropeniczne (<1%), posocznica neutropeniczna (<1%), pancytopenia (1,8%), niewydolność szpiku kostnego (1,5%), granulocytopenia (1,5%), odwodnienie, bezsenność, obwodowa neuropatia sensoryczna, omdlenia, zaburzenie czynności lewej komory (<1%), zatorowość płucna (1,2%), obrzęk płuc (<1%), kaszel, hepatotoksyczność (<1%), zwiększenie aktywności γ-glutamylotransferazy, zwiększone stężenie bilirubiny związanej, ból mięśniowo-szkieletowy, ból mięśni, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, obrzęk lub obrzęk obwodowy, reakcje w miejscu wprowadzenia cewnika. W grupie przyjmującej preparat+PLD u pacjentów rasy innej niż biała (głównie pochodzenia azjatyckiego) częściej niż u pacjentów rasy białej występowały reakcje niepożądane stopnia 3. i 4. (96% vs. 87%) i poważne reakcje niepożądane (44% vs. 23% wszystkich stopni). Obserwowane różnice dotyczyły głównie neutropenii (93% vs. 66%), niedokrwistości (37% vs. 14%) i trombocytopenii (41% vs. 19%). Niemniej występowanie powikłań klinicznych związanych z toksycznością hematologiczną, np. poważne zakażenia lub krwawienie, albo powikłań prowadzących do zgonu lub przerwania terapii, były podobne w obu podgrupach. Zaburzenia krwi i układu chłonnego. Neutropenia jest najpowszechniejszą formą toksyczności hematologicznej. Występowała zgodnie z przewidywalnym wzorem obejmującym gwałtowny początek i odwracalność z rzadko towarzyszącą gorączką lub zakażeniem. Nadir neutrofili nastąpił po medianie 15 dni i ustąpił w ciągu tyg. Analiza cykli u pacjentów leczonych monoterapią wykazała neutropenię 3. i 4. stopnia odpowiednio w ok. 19% i 8% cykli. W tej populacji gorączka neutropeniczna wystąpiła u 2% pacjentów i w <1% cykli. Krwawienia towarzyszące trombocytopenii występowały u <1% pacjentów leczonych monoterapią. Analiza cykli przeprowadzona u tych pacjentów wykazała trombocytopenię 3. i 4. stopnia odpowiednio w 3% i w <1% cykli. Niedokrwistość wystąpiła u 93% i 94% pacjentów leczonych odpowiednio monoterapią i terapią skojarzoną. U odpowiednio 46% i 35% pacjentów niedokrwistość była obecna w badaniu początkowym. Analiza cykli u pacjentów leczonych monoterapią wykazała niedokrwistość 3. i 4. stopnia odpowiednio w ok. 3% i w 1% cykli. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych. Średnia czasu do osiągnięcia wartości maks. wynosiła 5 dni zarówno dla AspAT jak i AlAT. Większość tych podwyższonych wartości zmniejszyła się do 1. stopnia lub ustąpiła do 14.-15. dnia. Analiza cykli u pacjentów leczonych monoterapią wykazała zwiększenie 3. stopnia w zakresie AspAT i AlAT odpowiednio w 12% i 20% cykli. Zwiększenie 4. stopnia w zakresie AspAT i AlAT nastąpiło odpowiednio w 1% i 2% cykli. Większość przypadków podwyższenia aminotransferaz w ciągu 15 dni uległa poprawie do 1. stopnia lub poziomu przed rozpoczęciem leczenia, a mniej niż 2% cykli wymagało czasu do poprawy dłuższego niż 25 dni. Podwyższenia AlAT i AspAT nie występowały zgodnie ze wzorem kumulacji, lecz wykazywały tendencję do złagodzenia podwyższenia wraz z upływem czasu. Maks. wartości bilirubiny występowały w ciągu ok. tyg. po rozpoczęciu i ustępowały w ciągu ok. 2 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Badania czynnościowe wątroby przewidujące ostrą toksyczność wątroby (mieszczącą się w kryterium Hy’s Law) i kliniczne objawy ciężkiego uszkodzenia wątroby występowały niezbyt często i wynosiły mniej niż 1% indywidualnych objawów podmiotowych i przedmiotowych obejmując żółtaczkę, powiększenie wątroby lub ból wątroby. Śmiertelność związana z obecnością uszkodzenia wątroby występowała u mniej niż 1% pacjentów w obu terapiach. Zwiększenia aktywności CK któregokolwiek stopnia zgłaszano u 23-26% pacjentów w obu terapiach. Zwiększenia aktywności CK z towarzyszącą rabdomiolizą zgłaszano u mniej niż 1% pacjentów. Łysienie zgłaszano u ok. 3% pacjentów leczonych monoterapią i większość przypadków była 1. stopnia. Monitorowanie po wprowadzeniu produktu do obrotu wykazało kilka przypadków wynaczynienia trabektedyny prowadzącego do martwicy tkanki wymagającej oczyszczenia rany.

Istnieją ograniczone dane na temat skutków przedawkowania trabektedyny. Większość przewidywanych objawów toksyczności dotyczy przewodu pokarmowego, supresji szpiku kostnego i wątroby. Brak specjalnego antidotum w przypadku przedawkowania trabektedyny. W przypadku przedawkowania pacjenci powinni być pod ścisłą obserwacją i zgodnie z wymaganiem należy stosować objawowe leczenie wspomagające.

Trabektedyna wiąże się z małym rowkiem DNA, zginając helisę do dużego rowka. Takie wiązanie z DNA uwalnia kaskadę zdarzeń wpływających na szereg czynników transkrypcyjnych, białka wiążące DNA i ścieżki naprawy DNA powodując zaburzenia cyklu komórkowego.

1 fiolka zawiera 0,25 mg lub 1 mg trabektedyny.