Leczenie suchego, drażniącego, nieproduktywnego kaszlu.

Dorośli i młodzież >14 lat: 15 ml (zgodnie z oznaczeniem na miarce), (co odpowiada 20 mg dekstrometorfanu bromowodorku) 3x/dobę; maks. dawka dobowa wynosi 45 ml (co odpowiada 60 mg dekstrometorfanu bromowodorku). Samodzielne leczenie powinno być ograniczone do 3-5 dni. Jeśli syrop z dekstrometorfanu bromowodorkiem przepisany jest przez lekarza, należy stosować go dokładnie zgodnie z zaleceniami lekarskimi. Dzieci i młodzież: syrop z dekstrometorfanu bromowodorkiem jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci <14 lat. Zaburzenia czynności wątroby: dekstrometorfanu bromowodorek w syropie jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Nadwrażliwość na dekstrometorfanu bromowodorek lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Astma oskrzelowa, przewlekła obturacyjna choroba płuc (przewlekłe zapalenie oskrzeli i rozedma płuc), zapalenie płuc, niewydolność oddechowa, depresja oddechowa. Dzieci w wieku poniżej 14 lat. Jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO lub w ciągu 14 dni po przerwaniu terapii inhibitorami MAO.

Lek może być stosowany jedynie po bardzo dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka w przypadku: zmniejszonej czynności wątroby. W przypadku kaszlu produktywnego ze znacznym odkrztuszaniem śluzu, leczenie przeciwkaszlowe produktem leczniczym powinna być podjęta tylko po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka i z zachowaniem ostrożności. Przewlekły kaszel może być wczesnym objawem astmy oskrzelowej. Produkt leczniczy jest zatem nie wskazany w łagodzeniu takiego kaszlu, szczególnie u dzieci. Dekstrometorfan ma niewielki potencjał uzależniający. Tolerancja na lek oraz uzależnienie psychiczne i fizyczne może rozwinąć się podczas długotrwałego stosowania. Dlatego u pacjentów z tendencją do nadużywania leków lub uzależnienia od leków, leczenie produktem leczniczym powinno być stosowane jedynie krótko i pod bardzo ścisłą kontrolą lekarską. Leczenie produktem leczniczym powinno odbywać się tylko przez krótki okres czasu i pod bardzo ścisłą kontrolą lekarska. Pacjenci z bardzo rzadką, dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozygalaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni stosować leku. 15 ml zawiera 5,5 g sacharozy (cukier), co odpowiada około 0,54 jednostkom chlebowym. Należy wziąć to pod uwagę w przypadku pacjentów z cukrzycą. 15 ml zawiera 1,3 mmol (30 mg sodu). Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów na diecie z kontrolowaną zawartością sodu (ubogosodową/ niska zawartość soli).Ten produkt zawiera 5% alkoholu. Jeśli lek stosowany jest zgodnie z zaleceniami, 0,63 g alkoholu (na15 ml) spożywane jest z każdą dawką. Istnieje ryzyko dla zdrowia, miedzy innymi, w przypadku pacjentów z chorobą wątroby, alkoholową, padaczką, organiczną chorobą mózgu, kobiet ciężarnych, karmiących piersią i dzieci. Działanie innych leków może być zaburzone lub nasilone. Nawet jeśli stosowany jest zgodnie z zaleceniami, ten produkt leczniczy może czasami powodować uczucie zmęczenia, przez co może zmieniać reakcje tak bardzo, że zaburza zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn. Występuje to szczególnie podczas jednoczesnego spożywania alkoholu lub stosowania innych leków mogących zaburzać reakcje.

Jednoczesne stosowanie z innymi lekami hamującymi OUN może prowadzić do wzajemnego nasilenia działania. U pacjentów stosujących wcześniej lub jednocześnie leki przeciwdepresyjne z grupy inhibitorów MAO wystąpić może zespół serotoninowy z następującymi objawami: hipertermia, drgawki, zmiany umysłowe takie jak stany pobudzenia i splątania, jak również zaburzenia czynności oddechowej i krążeniowej. Podobne objawy obserwowano również podczas jednoczesnego stosowania antybiotyku linezolidu. Jednoczesne stosowanie leków hamujących cytochrom P450-2D6 układu enzymatycznego wątroby, co skutkuje hamowaniem metabolizmu dekstrometorfanu (szczególnie amiodaron, chinidyna, fluoksetyna, haloperydol, paroksetyna, propafenon, tiorydazyna, cymetydyna i rytonawir) może prowadzić do zwiększenia stężenia dekstrometorfanu. Informacja ta może dotyczyć również produktów leczniczych stosowanych krótko przed rozpoczęciem terapii dekstrometorfanem. Stosowanie produktu z lekami sekretolitycznymi (leki wykrztuśne) może prowadzić do niebezpiecznej kumulacji wydzieliny z powodu osłabionego odruchu kaszlu. Należy unikać jednoczesnego spożywania alkoholu. Niektóre produkty lecznicze (np. leki obniżające ciśnienie nazywane inhibitorami ACE) mogą wywoływać kaszel. W przypadku stosowania tych produktów, zgodnie z informacjami zawartymi w ulotce, pacjent powinien skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem leku przeciwkaszlowego.

Wyniki badań epidemiologicznych ograniczonej populacji jak dotąd nie wykazały zwiększonej ilości przypadków wad rozwojowych u dzieci narażonych na działanie dekstrometorfanu w okresie prenatalnym. Jednak że czas i okres stosowania dekstrometorfanu nie są wystarczająco udokumentowane. Eksperymentalne badania nad toksycznym wpływem dekstrometorfanu na rozmnażanie u zwierząt wykazały brak potencjalnego ryzyka u ludzi. Duże dawki dekstrometorfanu mogą powodować depresję oddechową u noworodków, nawet jeśli stosowane były krótkotrwale. Dlatego też, stosowanie produktu leczniczego podczas ciąży powinno odbywać się po dokładnym rozważeniu korzyści i ryzyka i tylko w wyjątkowych przypadkach. Nie prowadzono badań dotyczących przenikania dekstrometorfanu do mleka matki. Ponieważ nie można wykluczyć wystąpienia depresji oddechowej u dziecka, lek może być stosowany podczas karmienia piersią jedynie po dokładnym rozważeniu korzyści i ryzyka.

Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) umiarkowane zmęczenie, zawroty głowy; (bardzo rzadko) senność, omamy, rozwój uzależnienia, w razie nadużywania. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności, problemy żoładkowo-jelitowe, wymioty.

Przyjęcie więcej niż 10 pojedynczych dawek może prowadzić do wystąpienia stanów pobudzenia, zawrotów głowy, depresji oddechowej, omamów, zaburzeń świadomości, obniżenia ciśnienia krwi, tachykardii, zwiększonego napięcia mięśniowego, ataksji. Jeśli konieczne, należy prowadzić intensywną kontrolę medyczną i leczenie objawowe. Nalokson może być stosowany jako antagonista.

Dekstrometorfanu bromowodorek jest 3-metoksy-pochodną leworfanolu. Wywołuje efekt przeciwkaszlowy, ale w dawkach terapeutycznych nie wykazuje działania przeciwbólowego, depresyjnego na układ oddechowy lub psychomimetycznego i charakteryzuje sie słabym potencjałem uzależniającym. Całkowicie syntetyczny D-izomer jest wolny od L-izomeru z jego działaniem zbliżonym do opioidowego. Aktywność rzęskowa nie jest hamowana przez dekstrometorfanu bromowowodorek w dawkach terapeutycznych.

15 ml syropu zawiera 20 mg dekstrometorfanu bromowodorku.