Doraźnie w ostrym, suchym kaszlu.

Lek przeznaczony dla dzieci >6 lat. Maks. dawka jednorazowa bromowodorku dekstrometorfanu u dzieci wynosi 0,25 mg/kg mc. Dawkę tę można podać nie więcej niż 4x/dobę w odstępach nie krótszych niż 6 h, np. dla dziecka o mc. 20 kg 1 łyżeczka miarowa 4x/dobę. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Nie należy przekraczać dawki dobowej wynoszącej 1 mg/kg mc. Leczenie objawowe powinno być krótkotrwałe (do 5 dni). 1 łyżeczka miarowa zawiera 5 ml syropu (5 mg bromowodorku dekstrometorfanu). Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania produktu leczniczego. Stosowanie produktu należy ograniczyć tylko do doraźnego leczenia ostrego, suchego kaszlu. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu. Niewydolność oddechowa i ryzyko jej wystąpienia. Kaszel astmatyczny (jednoczesne stosowanie leków przeciwkaszlowych z rozszerzającymi oskrzela jest nieuzasadnione). Leczenie inhibitorami MAO (ryzyko wystąpienia: wysokiej gorączki, pobudliwości, zapaści krążeniowej). Nie stosować u dzieci w wieku poniżej 6 lat. Okres karmienia piersią.

Kaszel wilgotny jest ważnym elementem systemu obronnego oskrzeli i płuc, a więc nie należy go tłumić. Przed zaleceniem leczenia przeciwkaszlowego należy stwierdzić powód kaszlu, który wymaga leczenia przyczynowego, zwłaszcza w przypadkach astmy, rozstrzeni oskrzeli, niewydolności lewokomorowej (niezależnie od pochodzenia), zatorowości wewnątrzoskrzelowej czy płucnej, raka, wysięków płucnych i opłucnowych. Jeśli kaszel jest oporny na normalnie dawkowany środek przeciwkaszlowy, nie należy zwiększać dawek, lecz powtórnie ocenić sytuację kliniczną. Nie jest racjonalne kojarzenie stosowania leków wykrztuśnych lub o działaniu mukolitycznym z preparatami przeciwkaszlowymi. Podczas leczenia należy unikać podawania preparatów zawierających alkohol. W przypadku niewydolności wątroby należy początkowo zmniejszyć dawki o połowę; w miarę potrzeb i tolerancji pacjenta dawkę tę można następnie zwiększyć. Ze względu na obecność maltitolu, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy. Istnieje ryzyko wystąpienia senności i zawrotów głowy związanych ze stosowaniem preparatu. Osoby kierujące pojazdami lub obsługujące maszyny powinny być tego świadome. Również rodzice stosujący lek u swoich dzieci powinni pamiętać, że obniża on sprawność psychomotoryczną i niekiedy powoduje senność oraz zawroty głowy.

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie z inhibitorami MAO. Nie zaleca się równoczesnego stosowania leku z alkoholem, gdyż uspokajające działanie ośrodkowe leku przeciwkaszlowego nasila się pod wpływem alkoholu. W przypadku jednoczesnego stosowania z innymi preparatami działającymi hamująco na OUN (anksjolityki, neuroleptyki, leki nasenne, przeciwdepresyjne, opioidowe leki przeciwbólowe, leki przeciwdrgawkowe, przeciwhistaminowe starszej generacji) należy brać pod uwagę możliwość nasilenia tego działania, co może mieć wpływ na sprawność psychofizyczną.

Dane dotyczące działania teratogennego preparatu u zwierząt nie są dostępne. W praktyce klinicznej, rezultaty badań epidemiologicznych przeprowadzonych na ograniczonej populacji kobiet pokazują, że należy wykluczyć działanie dekstromorfanu deformujące płód. Jednakże duże dawki dekstromorfanu podane pod koniec ciąży mogą wywołać hamowanie czynności oddechowej u noworodka. Długotrwałe stosowanie dekstrometorfanu przez kobiety w ostatnim trymestrze ciąży, bez względu na dawkę, może powodować powstanie zespołu odstawiennego u noworodków. W konsekwencji zasadność każdorazowego użycia dekstromorfanu w czasie ciąży musi być przeanalizowana. Dekstromorfan jest wydzielany w mleku matki i z tego względu nie można leczyć tym preparatem kobiet karmiących. Opisano kilka przypadków obniżenia ciśnienia i zatrzymania oddychania u niemowląt w następstwie przyjęcia przez ich karmiące matki preparatów przeciwkaszlowych o działaniu ośrodkowym w dawkach większych niż terapeutyczne.

Możliwe jest występowanie senności, zawrotów głowy, zaparć, nudności, wymiotów, reakcji alergicznych (wysypka, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli).

Objawy (występujące zwłaszcza przy podaniu łącznie z lekami przeciwhistaminowymi): nudności, wymioty, zawroty głowy, pobudzenie, dezorientacja, senność, wykwity skórne typu pokrzywki, nieostre widzenie i oczopląs. Przy znacznym przedawkowaniu można zaobserwować śpiączkę, depresję oddechową i drgawki. Leczenie polega na płukaniu żołądka, zaś w wypadku zahamowania czynności ośrodka oddechowego należy podać nalokson i zastosować wspomaganie oddychania. W przypadku drgawek należy zastosować benzodiazepiny dożylnie u dorosłych i u młodzieży, zaś u dzieci doodbytniczo.

Preparat zawiera substancję dekstrometorfan (pochodną morfiny), która hamuje odruch kaszlowy poprzez działanie ośrodkowe. W dawkach terapeutycznych bromowodorek dekstromorfanu nie działa hamująco na czynność ośrodka oddechowego, nie powoduje przyzwyczajenia lub powstania nałogu.

5 ml (1 miarka) syropu zawiera 5 mg dekstrometorfanu bromowodorku.