Produkt stosowany w monoterapii, jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z nieresekcyjnym lub przerzutowym potrójnie ujemnym rakiem piersi (ang. mTNBC), którzy wcześniej otrzymali co najmniej dwie linie leczenia systemowego, w tym co najmniej jedną w zaawansowanej chorobie.

Produkt leczniczy może być przepisywany oraz podawany pacjentom wyłącznie przez fachowy personel medyczny mający doświadczenie w stosowaniu terapii przeciwnowotworowych i podawany w warunkach dostępności sprzętu do resuscytacji. Zalecana dawka sacytuzumabu gowitekanu to 10 mg/kg mc., podawana w infuzji dożylnej w 21-dniowych cyklach leczenia raz w tygodniu w dniu 1. oraz dniu 8. Leczenie powinno być prowadzone do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności. Leczenie zapobiegawcze. Przed podaniem każdej dawki sacytuzumabu gowitekanu zaleca się leczenie mające na celu zapobieganie wystąpieniu reakcji związanych z infuzją oraz nudności i wymiotów wywołanych chemioterapią (ang. chemotherapy-induced nausea and vomiting, CINV). Modyfikacje dawki w razie wystąpienia reakcji związanych z infuzją. Jeśli u pacjenta wystąpi reakcja związana z infuzją, szybkość infuzji sacytuzumabu gowitekanu należy zmniejszyć lub przerwać infuzję. W przypadku wystąpienia reakcji związanych z infuzją, które zagrażają życiu, należy całkowicie zaprzestać podawania sacytuzumabu gowitekanu. Modyfikacje dawki w razie wystąpienia działań niepożądanych. Dawki sacytuzumabu gowitekanu nie należy ponownie zwiększać po jej zmniejszeniu w związku z wystąpieniem działań niepożądanych. Zalecane modyfikacje dawki w przypadku wystąpienia działań niepożądanych - szczegóły patrz ChPL. Osoby w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów w wieku ≥65 lat. Dane dotyczące sacytuzumabu gowitekanu pochodzące od pacjentów w wieku ≥75 lat są ograniczone. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej w przypadku podawania sacytuzumabu gowitekanu pacjentom z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby [stężenie bilirubiny ≤1,5 górnej granicy normy (GGN) oraz aktywność aminotransferazy asparaginianowej (AspAT)/aminotransferazy alaninowej (AlAT) <3 GGN]. Nie określono bezpieczeństwa stosowania sacytuzumabu gowitekanu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie badano stosowania sacytuzumabu gowitekanu u pacjentów, u których stężenie bilirubiny w surowicy wynosi >1,5 GGN lub w przypadku aktywności AspAT lub AlAT >3 GGN u pacjentów bez przerzutów do wątroby, lub aktywności AspAT lub AlAT >5 GGN u pacjentów z przerzutami do wątroby. Należy unikać stosowania sacytuzumabu gowitekanu u tych pacjentów. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej w przypadku podawania sacytuzumabu gowitekanu pacjentom z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania sacytuzumabu gowitekanu u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub ze schyłkową niewydolnością nerek [klirens kreatyniny (Cl_Cr) ≤15 ml/min]. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności sacytuzumabu gowitekanu u dzieci i młodzieży wieku 0-18 lat. Dane nie są dostępne.

Sacytuzumab gowitekan jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego. Produkt ten należy podawać w inf. dożylnej, nie wolno go podawać we wstrzyknięciu dożylnym ani w bolusie. Pierwsza inf.: inf. należy podawać przez 3 h. Kolejne inf.: infuzję należy podawać w czasie 1-2 h, jeśli wcześniejsze inf. były tolerowane. Pacjentów należy obserwować, czy nie występują u nich objawy przedmiotowe lub podmiotowe reakcji związanych z infuzją podczas każdej inf. oraz przez co najmniej 30 minut po zakończeniu każdej inf.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Sacytuzumab gowitekan może powodować ciężką lub zagrażającą życiu neutropenię. Sacytuzumabu gowitekanu nie należy podawać, jeśli bezwzględna liczba neutrofili wynosi poniżej 1500/mm³ w dniu 1. któregokolwiek cyklu lub jeśli liczba neutrofilii wynosi poniżej 1000/mm³ w dniu 8. któregokolwiek cyklu. W związku z tym w trakcie leczenia zaleca się monitorowanie morfologii krwi pacjenta zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Sacytuzumabu gowitekanu nie należy podawać w przypadku gorączki neutropenicznej. W przypadku wystąpienia ciężkiej neutropenii może być konieczne leczenie czynnikiem stymulującym tworzenie kolonii granulocytów oraz zmiana dawkowania. Sacytuzumab gowitekan może powodować ciężką biegunkę. Sacytuzumabu gowitekanu nie należy podawać w przypadku biegunki stopnia 3.-4. w czasie zaplanowanego leczenia, a leczenie należy kontynuować wyłącznie wówczas, gdy biegunka ustąpi do stopnia ≤1. W momencie wystąpienia biegunki i jeśli nie można wskazać przyczyny zakaźnej, należy rozpocząć leczenie loperamidem. Można również dodatkowo zastosować środki wspomagające (np. terapię zastępczą płynami i elektrolitami) według wskazań klinicznych. Pacjenci, u których występuje nadmierna cholinergiczna odpowiedź na leczenie sacytuzumabem gowitekanem (np. skurcze żołądka, biegunka, ślinotok, itp.) mogą otrzymać odpowiednie leczenie (np. atropinę) w kolejnych cyklach leczenia sacytuzumabem gowitekanem. Sacytuzumab gowitekan może powodować ciężką oraz zagrażającą życiu nadwrażliwość. W badaniach klinicznych sacytuzumabu gowitekanu zgłaszano przypadki reakcji anafilaktycznych i w związku z tym stosowanie sacytuzumabu gowitekanu jest przeciwwskazane u pacjentów z rozpoznaną nadwrażliwością na sacytuzumab gowitekan. U pacjentów otrzymujących sacytuzumab gowitekan przed podaniem infuzji zaleca się zastosowanie premedykacji, w tym podanie leków przeciwgorączkowych, leków blokujących receptory H₁ oraz H₂ lub kortykosteroidów (np. 50 mg hydrokortyzonu lub odpowiednika podanego doustnie lub dożylnie). Pacjentów należy dokładnie obserwować pod kątem reakcji związanych z infuzją podczas każdej inf. sacytuzumabu gowitekanu oraz przez co najmniej 30 minut po zakończeniu każdej inf. Jeśli u pacjenta wystąpi reakcja związana z infuzją, szybkość inf. sacytuzumabu gowitekanu należy zmniejszyć lub należy przerwać inf. W przypadku wystąpienia zagrażających życiu reakcji związanych z infuzją, należy trwale zaprzestać podawania sacytuzumabu gowitekanu. Sacytuzumab gowitekan działa wymiotnie. W celu zapobiegania nudnościom i wymiotom wywołanym chemioterapią (CINV) zaleca się zastosowanie zapobiegawczego leczenia przeciwwymiotnego w postaci 2 lub 3 produktów leczniczych [np. deksametazonu z antagonistą receptora 5-hydroksytryptaminy 3 (5-HT3) lub antagonisty receptora neurokininy 1 (NK-1) oraz innych produktów leczniczych, jak wskazano]. Sacytuzumabu gowitekanu nie należy podawać w przypadku wystąpienia nudności stopnia 3. lub wymiotów stopnia 3.-4. w momencie zaplanowanego podania leczenia, a leczenie należy kontynuować wyłącznie wraz z podawaniem środków wspomagających, gdy nudności lub wymioty ustąpią do stopnia ≤1. Można również dodatkowo zastosować leki przeciwwymiotne oraz inne środki wspomagające według wskazań klinicznych. Wszyscy pacjenci powinni otrzymać produkty lecznicze, które mogą stosować w domu, z dokładnymi instrukcjami dotyczącymi zapobiegania oraz leczenia nudności i wymiotów. SN-38 (mała część cząsteczki sacytuzumabu gowitekanu) jest metabolizowana za pośrednictwem transferazy urydynowo-difosfoglukuronianowej (UGT1A1). Genetyczne odmiany genu UGT1A1, takie jak allel UGT1A1*28, prowadzą do zmniejszonej aktywności enzymatycznej UGT1A1. Pacjenci, którzy są homozygotami pod względem allelu UGT1A1*28, są potencjalnie narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia neutropenii, gorączki neutropenicznej i niedokrwistości oraz mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia innych działań niepożądanych po rozpoczęciu leczenia sacytuzumabem gowitekanem. Około 20% populacji rasy czarnej, 10% populacji rasy białej oraz 2% populacji wschodnio-azjatyckiej jest homozygotami pod względem allelu UGT1A1*28. W niektórych populacjach mogą być obecne allele o zmniejszonej aktywności, inne niż UGT1A1*28. Pacjentów ze znaną zmniejszoną aktywnością UGT1A1 należy ściśle monitorować pod kątem działań niepożądanych. Jeśli brak danych, określenie aktywności UGT1A1 nie jest konieczne, ponieważ postępowanie w przypadku działań niepożądanych, w tym modyfikacja zalecanej dawki, będzie takie samo dla wszystkich pacjentów. Ze względu na mechanizm działania sacytuzumab gowitekan może powodować teratogenność i/lub śmiertelność zarodka i płodu, jeśli zostanie podany kobiecie w ciąży. Sacytuzumab gowitekan zawiera genotoksyczny składnik SN-38 i działa na szybko dzielące się komórki. Kobiety w ciąży oraz kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o potencjalnym ryzyku dla płodu. U kobiet w wieku rozrodczym przed rozpoczęciem leczenia sacytuzumabem gowitekanem należy zweryfikować czy kobieta nie jest w ciąży. Sacytuzumab gowitekan wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, np. zawroty głowy, zmęczenie.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Oczekuje się, że inhibitory lub induktory UGT1A1 odpowiednio zwiększą lub zmniejszą ekspozycję na SN-38. Jednoczesne podawanie sacytuzumabu gowitekanu z inhibitorami UGT1A1 może zwiększać częstość występowania działań niepożądanych wskutek potencjalnego zwiększenia ogólnoustrojowej ekspozycji na SN-38. Należy zachować ostrożność podczas stosowania sacytuzumabu gowitekanu u pacjentów otrzymujących inhibitory UGT1A1 [np. propofol, ketokonazol, inhibitory kinazy tyrozynowej receptora naskórkowego czynnika wzrostu (ang. epidermal growth factor receptor, EGFR)]. Ekspozycja na SN-38 może ulec znaczącemu zmniejszeniu u pacjentów przyjmujących jednocześnie induktory enzymu UGT1A1. Należy zachować ostrożność podczas stosowania sacytuzumabu gowitekanu u pacjentów otrzymujących induktory UGT1A1 (np. karbamazepinę, fenytoinę, ryfampicynę, rytonawir, typranawir).

W trakcie leczenia i co najmniej przez 6 miesięcy po przyjęciu ostatniej dawki produktu pacjentki w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji. W trakcie leczenia i co najmniej przez 3 miesiące po przyjęciu ostatniej dawki sacytuzumabu gowitekanu pacjenci, których partnerki są w wieku rozrodczym, muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania sacytuzumabu gowitekanu u kobiet w ciąży. Jednakże, ze względu na mechanizm działania sacytuzumab gowitekan może powodować teratogenność i/lub śmiertelność zarodka i płodu, jeśli zostanie podany w okresie ciąży. Sacytuzumab gowitekan zawiera genotoksyczny składnik SN-38 i działa na szybko dzielące się komórki. Sacytuzumabu gowitekanu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny pacjentki wymaga leczenia sacytuzumabem gowitekanem. U kobiet w wieku rozrodczym przed rozpoczęciem leczenia sacytuzumabem gowitekanem należy zweryfikować czy kobieta nie jest w ciąży. Kobiety, które zajdą w ciążę, muszą niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Nie wiadomo, czy sacytuzumab gowitekan lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla karmionych piersią noworodków/niemowląt. W trakcie leczenia i przez 1 m-c po przyjęciu ostatniej dawki sacytuzumabu gowitekanu należy zaprzestać karmienia piersią. Na podstawie badań przeprowadzonych na zwierzętach sacytuzumab gowitekan może wpływać negatywnie na płodność u kobiet w wieku rozrodczym. Nie ma dostępnych danych pochodzących od ludzi dotyczących wpływu sacytuzumabu gowitekanu na płodność.

Najczęściej występujące działania niepożądane zgłaszane u pacjentów leczonych sacytuzumabem gowitekanem to: biegunka (64,5%), nudności (64,2%), neutropenia (64,2%), zmęczenie (52,5%), łysienie (44,3%), niedokrwistość (43,2%), wymioty (38,0%), zaparcia (36,3%), zmniejszone łaknienie (28,1%), kaszel (22,7%) oraz ból brzucha (20,8%). Najczęściej występujące ciężkie działania niepożądane zgłaszane u pacjentów leczonych sacytuzumabem gowitekanem to: gorączka neutropeniczna (4,5%) oraz biegunka (3,6%). Najczęściej występujące działania niepożądane stopnia 3. lub wyższego to: neutropenia (49,5%), leukopenia (12,0%), biegunka (10,7%), niedokrwistość (10,1%), gorączka neutropeniczna (6,6%), zmęczenie (5,2%), hipofosfatemia (5,2%), nudności (4,1%) oraz wymioty (3,0%). Profil bezpieczeństwa sacytuzumabu gowitekanu opracowano na podstawie zbiorczych danych z dwóch badań klinicznych z udziałem 366 pacjentów, którzy otrzymywali sacytuzumab gowitekan w dawce 10 mg/kg mc. w leczeniu TNBC. Mediana czasu ekspozycji na sacytuzumab gowitekan w tym zbiorze danych wyniosła 4,9 m-a. Poniżej przedstawiono działania niepożądane zgłaszane w związku ze stosowaniem sacytuzumabu gowitekanu. Częstość występowania działań niepożądanych jest oparta na częstości występowania zdarzeń niepożądanych z dowolnej przyczyny, przy czym pewien odsetek działań niepożądanych mógł wystąpić z innej przyczyny niż stosowanie sacytuzumabu gowitekanu, na przykład z powodu choroby, stosowania innych produktów leczniczych lub przyczyny niepowiązanej. Nasilenie działań niepożądanych leku oceniano na podstawie wspólnych kryteriów terminologicznych dotyczących zdarzeń niepożądanych (ang.Common Terminology Criteria for Adverse Events, CTCAE), definiowanych jako: stopień 1. = łagodne, stopień 2. = umiarkowane, stopień 3. = ciężkie, stopień 4. = zagrażające życiu oraz 5. = zgon. Zestawienie działań niepożądanych - szczegóły patrz ChPL. Mediana czasu do wystąpienia neutropenii po rozpoczęciu pierwszego cyklu leczenia wynosiła 15 dni. Mediana czasu trwania neutropenii wynosiła 8 dni. Neutropenia wystąpiła u 64,2% (235/366) pacjentów leczonych sacytuzumabem gowitekanem, przy czym neutropenia stopnia 3.-4. wystąpiła u 49,5% pacjentów. Neutropenia była przyczyną zmniejszenia dawki u 6,3% (23/366) pacjentów. Gorączka neutropeniczna wystąpiła u 6,6% (24/366) pacjentów leczonych sacytuzumabem gowitekanem. Gorączka neutropeniczna była przyczyną zmniejszenia dawki u 1,9% (7/366) pacjentów. Częstość występowania neutropenii stopnia 3.-4. wyniosła 57% (40/70) u pacjentów homozygotycznych pod względem allelu UGT1A1*28, 47% (115/246) u pacjentów heterozygotycznych pod względem allelu UGT1A1*28 oraz 45% (117/261) u pacjentów homozygotycznych pod względem dzikiego typu allelu. Częstość występowania gorączki neutropenicznej stopnia 3.-4. wynosiła 19% (13/70) u pacjentów homozygotycznych pod względem allelu UGT1A1*28, 4% (10/246) u pacjentów heterozygotycznych pod względem allelu UGT1A1*28 oraz 4% (10/261) u pacjentów homozygotycznych pod względem dzikiego typu allelu. Częstość występowania niedokrwistości stopnia 3.-4. wyniosła 24% (17/70) u pacjentów homozygotycznych pod względem allelu UGT1A1*28, 8% (20/246) u pacjentów heterozygotycznych pod względem allelu UGT1A1*28 oraz 10% (26/261) u pacjentów homozygotycznych pod względem dzikiego typu allelu. Mediana czasu do wystąpienia biegunki po rozpoczęciu pierwszego cyklu leczenia wyniosła 13 dni. Mediana czasu trwania biegunki wynosiła 8 dni. Biegunka wystąpiła u 64,5% (236/366) pacjentów leczonych sacytuzumabem gowitekanem. Zdarzenia stopnia 3. wystąpiły u 10,7% (39/366) pacjentów. U jednego z 366 pacjentów (<1%) przerwano leczenie z powodu biegunki. Neutropeniczne zapalenie okrężnicy wystąpiło u <1% (1/366) pacjentów. Reakcje nadwrażliwości zgłaszane do zakończenia dnia po podaniu dawki wystąpiły u 36,6% (134/366) pacjentów leczonych sacytuzumabem gowitekanem. Nadwrażliwość stopnia 3. i wyższego wystąpiła u 1,9% (7/366) pacjentów leczonych sacytuzumabem gowitekanem. Częstość występowania reakcji nadwrażliwości prowadzących do całkowitego zaprzestania stosowania sacytuzumabu gowitekanu wynosiła 0,3% (1/366). Dostępne dane są ograniczone. W związku z tym nie można wyciągnąć wniosków dotyczących wpływu przeciwciał przeciwlekowych (ang. anti-drug antibodies, ADAs) pojawiających się w trakcie leczenia na skuteczność oraz bezpieczeństwo stosowania sacytuzumabu gowitekanu.

W badaniach klinicznych stosowanie dawek wynoszących maksymalnie 18 mg/kg mc. (około 1,8-krotność maks. zalecanej dawki wynoszącej 10 mg/kg mc.) prowadziło do większej częstości występowania ciężkiej neutropenii. W przypadku przedawkowania pacjentów należy ściśle monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych działań niepożądanych, w szczególności ciężkiej neutropenii, oraz rozpocząć odpowiednie leczenie.

Sacytuzumab gowitekan wiąże się z komórkami nowotworowymi z ekspresją Trop-2 i jest internalizowany z późniejszym uwolnieniem SN-38 z łącznika hydrolizowanego. SN-38 wchodzi w reakcję z topoizomerazą I i zapobiega ponownemu wiązaniu się pęknięć pojedynczych nici wywołanych topoizomerazą I. Wynikające z tego uszkodzenie DNA prowadzi do apoptozy i śmierci komórek.

1 fiol. proszku zawiera 200 mg sacytuzumabu gowitekanu. Po rekonstytucji jeden ml roztworu zawiera 10 mg sacytuzumabu gowitekanu. Sacytuzumab gowitekan jest koniugatem przeciwciało-lek (ang. antibody-drug conjugate, ADC) skierowanym przeciwko Trop-2. Sacytuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym (hRS7 IgG1κ, które rozpoznaje Trop-2. Mała cząsteczka, SN-38, jest inhibitorem topoizomerazy I, który kowalencyjnie łączy się z przeciwciałem za pomocą łącznika hydrolizowalnego. Około 7-8 cząsteczek SN-38 łączy się z każdą cząsteczką przeciwciała.