Rak urotelialny (ang. UC). Produkt w monoterapii jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z rakiem urotelialnym miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami: po wcześniejszej chemioterapii zawierającej związki platyny lub u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do leczenia cisplatyną i u których ekspresja PD-L1 w tkance nowotworowej wynosi ≥5%. Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP) we wczesnym stadium. Produkt w monoterapii jest wskazany jako leczenie adiuwantowe po całkowitej resekcji i chemioterapii opartej na związkach platyny u dorosłych pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca o wysokim ryzyku wystąpienia nawrotu, u których w tkance nowotworowej ekspresja PD-L1 wynosi ≥50% na komórkach guza (ang. TC) oraz u których nie wykryto mutacji EGFR ani rearanżacji ALK. Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP) z przerzutami. Produkt, w skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną, jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z niepłaskonabłonkowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca z przerzutami. U pacjentów z NDRP z mutacją EGFR lub z ALK-dodatnim NDRP produkt w skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną jest wskazany dopiero po niepowodzeniu odpowiednich terapii ukierunkowanych molekularnie. Produkt w skojarzeniu z nab-paklitakselem i karboplatyną jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z niepłaskonabłonkowym NDRP z przerzutami, u których nie wykryto mutacji EGFR ani rearanżacji ALK. Produkt leczniczy w monoterapii jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z NDRP z przerzutami, z ekspresją PD-L1 ≥50% na komórkach guza (TC) lub ≥10% na komórkach immunologicznych naciekających guz (ang. IC) oraz u których nie wykryto mutacji EGFR ani rearanżacji ALK. Produkt w monoterapii jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z NDRP miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, po wcześniejszej chemioterapii. Pacjenci z NDRP z mutacją EGFR lub ALK-dodatnim NDRP przed leczeniem produktem powinni otrzymać również terapie ukierunkowane molekularnie. Drobnokomórkowy rak płuca (DRP). Produkt, w skojarzeniu z karboplatyną i etopozydem jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca w chorobie rozległej (ang. ES-SCLC). Potrójnie ujemny rak piersi (ang. TNBC). Produkt w skojarzeniu z nab-paklitakselem jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z nieoperacyjnym potrójnie ujemnym rakiem piersi, miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, z ekspresją PD-L1 na komórkach immunologicznych naciekających guz (IC) ≥1%, którzy wcześniej nie otrzymywali chemioterapii z powodu choroby rozsianej. Rak wątrobowokomórkowy (ang. HCC). Produkt, w skojarzeniu z bewacyzumabem jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z zaawansowanym lub nieresekcyjnym rakiem wątrobowokomórkowym, którzy wcześniej nie otrzymywali leczenia systemowego.

Leczenie produktem leczniczym musi być inicjowane i nadzorowane przez lekarzy mających doświadczenie w leczeniu chorób nowotworowych. Oznaczanie ekspresji PD-L1 u pacjentów z rozsianym rakiem urotelialnym (UC). Pacjenci z uprzednio nieleczonym UC powinni być kwalifikowani do leczenia na podstawie ekspresji PD-L1 w tkance nowotworowej potwierdzonej zwalidowanym testem. Zalecana dawka produktu leczniczego wynosi 1200 mg, podawana dożylnie co 3 tyg. Czas trwania leczenia. Zaleca się kontynuowanie leczenia produktem leczniczym do czasu utraty korzyści klinicznej przez pacjenta lub do wystąpienia niemożliwej do opanowania toksyczności. Opóźnienie lub pominięcie dawki. Jeśli doszło do pominięcia zaplanowanej dawki produktu leczniczego, należy podać ją tak szybko, jak to możliwe; zaleca się nie czekać do czasu podawania kolejnej zaplanowanej dawki. Trzeba dostosować schemat podawania leku, aby zachować 3-tyg. odstępy pomiędzy dawkami. Modyfikacje dawki podczas leczenia. Zmniejszanie dawki produktu leczniczego nie jest zalecane. Wskazówki dotyczące modyfikacji dawkowania produktu leczniczego. Zapalenie płuc. Stopień 2: wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Stopień 3 lub 4: trwale odstawić produkt leczniczy. Zapalenie wątroby. Stopień 2: (AlAT lub AspAT >3 do 5 x górna granica normy [GGN] lub stężenie bilirubiny we krwi >1,5 do 3 x GGN): wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Stopień 3 lub 4: (AlAT lub AspAT >5 x GGN lub stężenie bilirubiny we krwi >3 x GGN): trwale odstawić produkt leczniczy. Zapalenie jelita grubego. Biegunka stopnia 2 lub 3 (wzrost o ≥4 stolce/dobę względem stanu wyjściowego) lub objawowe zapalenie jelita grubego: wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Biegunka stopnia 4 lub zapalenie jelita grubego (zagrażające życiu; wskazania do pilnej interwencji): trwale odstawić produkt leczniczy. Niedoczynność tarczycy lub nadczynność tarczycy. Objawowa: wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Niedoczynność tarczycy: leczenie można wznowić po opanowaniu objawów w wyniku terapii zastępczej hormonami tarczycy i zmniejszeniu stężenia TSH. Nadczynność tarczycy: leczenie można wznowić po opanowaniu objawów lekiem tyreostatycznym oraz uzyskaniu poprawy czynności tarczycy. Niewydolność nadnerczy. Objawowa: wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić, jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu i stan pacjenta będzie stabilny w wyniku terapii zastępczej. Zapalenie przysadki. Stopnia 2 lub 3: wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić, jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu i stan pacjenta będzie stabilny w wyniku terapii zastępczej. Stopnia 4: trwale odstawić produkt leczniczy. Cukrzyca typu 1. Hiperglikemia stopnia 3 lub 4 (stężenie glukozy na czczo >250 mg/dl lub 13,9 mmol/l): wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić po uzyskaniu kontroli metabolicznej w wyniku insulinoterapii. Reakcje związane z inf. Stopień 1 lub 2: zmniejszyć prędkość wlewu lub przerwać wlew. Leczenie można wznowić po ustąpieniu zdarzenia. Stopień 3 lub 4: trwale odstawić produkt leczniczy. Wysypka. Stopień 3: wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić po ustąpieniu wysypki oraz zmniejszeniu dawki kortykosteroidów do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Stopień 4: trwale odstawić produkt leczniczy. Zespół miasteniczny/myasthenia gravis, zespół Guillaina-Barrégo oraz zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Wszystkie stopnie: trwale odstawić produkt leczniczy. Zapalenie trzustki. Wzrost aktywności amylazy lub lipazy w surowicy stopnia 3 lub 4 (>2 x GGN) lub zapalenie trzustki stopnia 2 lub 3: wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić, jeśli aktywność amylazy i lipazy w surowicy zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., lub po ustąpieniu objawów zapalenia trzustki oraz zmniejszeniu dawki kortykosteroidów do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Stopień 4 lub nawracające zapalenie trzustki dowolnego stopnia: trwale odstawić produkt leczniczy. Zapalenie mięśnia sercowego. Stopień 2: wstrzymać podawanie produktu leczniczego. Leczenie można wznowić, gdy nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia 0 lub do stopnia 1 w ciągu 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Stopień 3 i 4: trwale odstawić produkt leczniczy. Inne działania niepożądane o podłożu immunologicznym. Stopień 2 lub stopień 3: wstrzymać podawanie do czasu, gdy nasilenie działań niepożądanych zmniejszy się do stopnia 0-1 w ciągu 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Stopień 4 lub ponowne wystąpienie stopnia 3: trwale odstawić produkt leczniczy (z wyjątkiem endokrynopatii kontrolowanych za pomocą hormonalnej terapii zastępczej). Uwaga: stopnie toksyczności wg Powszechnej Terminologii Zdarzeń Niepożądanych National Cancer Institute wersja 4.0 (ang. National Cancer Institute Common Terminology Criteria for Adverse Event; NCI-CTCAE v.4.). Pacjenci leczeni produktem leczniczym muszą otrzymać Kartę Ostrzegawczą dla Pacjenta i zostać poinformowani o zagrożeniach związanych z produktem leczniczym. Dzieci i młodziez. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne. Osoby w podeszłym wieku. Na podstawie analizy populacyjnej farmakokinetyki nie ma konieczności dostosowania dawki produktu leczniczego u pacjentów w wieku ≥65 lat. Zaburzenia czynności nerek. Na podstawie analizy populacyjnej farmakokinetyki nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Dane dotyczące pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek są zbyt ograniczone, aby wyciągnąć wnioski dla tej populacji. Zaburzenia czynności wątroby. Na podstawie analizy populacyjnej farmakokinetyki nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnym zaburzeniem czynności wątroby. Produkt leczniczy nie był badany u pacjentów z umiarkowanym ani ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Stan sprawności w skali Eastern Cooperative Oncology Group (ECOG ≥2. Pacjenci ze stanem sprawności w skali ECOG ≥2 byli wykluczeni z badań klinicznych w leczeniu NDRP i w leczeniu drugiej linii UC.

Produkt leczniczy jest przeznaczony do podawania dożylnego. Inf. nie wolno podawać w szybkim wstrzyk. dożylnym ani w bolusie. Początkowa dawka produktu leczniczego musi być podana przez 60 min. Jeśli pierwsza inf. jest dobrze tolerowana, wszystkie kolejne inf. można podawać przez 30 min.

Nadwrażliwość na atezolizumab lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dla ułatwienia identyfikacji biologicznych produktów leczniczych, w dokumentacji pacjenta należy wyraźnie odnotować nazwę i numer serii produktu leczniczego podanego pacjentowi. Większość działań niepożądanych o podłożu immunologicznym występujących podczas leczenia atezolizumabem przemijało po przerwaniu leczenia atezolizumabem i włączeniu kortykosteroidów oraz/lub leczenia wspomagającego. Obserwowano działania niepożądane o podłożu immunologicznym dotyczące więcej niż jednego układu narządów wewnętrznych. Działania niepożądane o podłożu immunologicznym związane z atezolizumabem mogą wystąpić po podaniu ostatniej dawki atezolizumabu. W razie podejrzenia działań niepożądanych o podłożu immunologicznym należy przeprowadzić gruntowną ocenę, w celu potwierdzienia etiologii zdarzenia lub wykluczenia innych przyczyn. W zależności od nasilenia działania niepożądanego podawanie atezolizumabu należy wstrzymać i rozpocząć podawanie kortykosteroidów. Po uzyskaniu poprawy do stopnia ≤1 należy stopniowo ograniczać podawanie kortykosteroidu w ciągu ≥1 m-ca. Na podstawie ograniczonych danych z badań klinicznych, u pacjentów, u których działań niepożądanych o podłożu immunologicznym nie można było kontrolować za pomocą kortykosteroidów systemowych, można rozważyć podanie innych leków immunosupresyjnych o działaniu systemowym. Leczenie atezolizumabem musi zostać trwale przerwane w razie nawrotu dowolnego działania niepożądanego o podłożu immunologicznym w stopniu 3 lub dowolnych działań niepożądanych o podłożu immunologicznym w stopniu 4, z wyjątkiem endokrynopatii kontrolowanych hormonalną terapią zastępczą. W badaniach klinicznych z atezolizumabem obserwowano przypadki zapalenia płuc, w tym przypadki zgonów. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia płuc. W razie wystąpienia zapalenia płuc stopnia 2 leczenie atezolizumabem należy wstrzymać i rozpocząć podawanie prednizonu w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia ≤1, dawkę kortykosteroidów należy stopniowo zmniejszać w czasie ≥1 m-ca. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem musi zostać definitywnie zakończone u pacjentów z zapaleniem płuc stopnia 3 lub 4. W badaniach klinicznych z atezolizumabem obserwowano przypadki zapalenia wątroby, z których część zakończyła się zgonem. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia wątroby. Należy kontrolować aktywność aminotransferazy asparaginianowej (AspAT), aminotransferazy alaninowej (AlAT) i stężenie bilirubiny przed rozpoczęciem leczenia, okresowo w trakcie leczenia atezolizumabem oraz jak wskazano w oparciu o ocenę kliniczną. Leczenie atezolizumabem należy wstrzymać, jeśli zdarzenie stopnia 2 (AlAT lub AspAT >3 do 5 x GGN lub stężenie bilirubiny we krwi >1,5 do 3 x GGN) utrzymuje się dłużej niż przez 5 do 7 dni, i rozpocząć podawanie 1 do 2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Jeśli nastąpi poprawa zdarzenia do stopnia ≤1, dawkę kortykosteroidów należy stopniowo zmniejszać w czasie ≥1 m-ca. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem musi zostać definitywnie zakończone u pacjentów ze zdarzeniami stopnia 3 lub stopnia 4 (AlAT lub AspAT >5,0 x GGN lub stężenie bilirubiny >3 x GGN). W badaniach klinicznych z atezolizumabem obserwowano przypadki biegunki lub zapalenia jelita grubego. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia jelita grubego. Leczenie atezolizumabem należy wstrzymać w przypadku wystąpienia biegunki stopnia 2 lub 3 (wzrost o ≥4 stolce/dobę względem stanu wyjściowego) lub zapalenia jelita grubego (objawowe). W przypadku biegunki stopnia 2 lub zapalenia jelita grubego, jeśli objawy utrzymują się przez >5 dni lub nawracają, należy rozpocząć leczenie prednizonem w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub ekwiwalentną dawką innego steroidu. W przypadku biegunki stopnia 3 lub zapalenia jelita grubego, należy rozpocząć dożylne podawanie kortykosteroidów (1 do 2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu). Po zmniejszeniu nasilenia objawów należy rozpocząć leczenie prednizonem w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub ekwiwalentną dawką innego steroidu. Jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1, dawkę kortykosteroidów należy stopniowo zmniejszać w czasie ≥1m-ca. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem musi zostać definitywnie zakończone u pacjentów z biegunką lub zapaleniem jelita grubego stopnia 4 (zagrażające życiu; wskazana pilna interwencja). W badaniach klinicznych z atezolizumabem obserwowano występowanie niedoczynności tarczycy, nadczynności tarczycy, niewydolności nadnerczy, zapalenia przysadki mózgowej oraz cukrzycy typu 1, w tym cukrzycowej kwasicy ketonowej. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów chorób endokrynologicznych. Czynność tarczycy należy kontrolować przed i okresowo w trakcie leczenia atezolizumabem. Należy rozważyć wdrożenie odpowiedniego postępowania u pacjentów z nieprawidłowymi wynikami prób czynnościowych tarczycy przed rozpoczęciem leczenia. Pacjenci z nieprawidłowymi wynikami prób czynnościowych tarczycy, ale bez objawów tych zaburzeń, mogą otrzymywać atezolizumab. W przypadku objawowej niedoczynności tarczycy stosowanie atezolizumabu należy wstrzymać i w razie potrzeby rozpocząć terapię zastępczą hormonami tarczycy. Izolowaną niedoczynność tarczycy można leczyć hormonalną terapią zastępczą, bez podawania kortykosteroidów. W przypadku objawowej nadczynności tarczycy stosowanie atezolizumabu należy wstrzymać i w razie potrzeby włączyć lek tyreostatyczny. Leczenie atezolizumabem można wznowić po opanowaniu objawów i uzyskaniu poprawy czynności tarczycy. W przypadku objawowej niewydolności nadnerczy stosowanie atezolizumabu należy wstrzymać i rozpocząć leczenie dożylnymi kortykosteroidami (1 do 2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub ekwiwalentna dawka innego steroidu). Po złagodzeniu objawów należy kontynuować leczenie prednizonem w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub ekwiwalentną dawką innego steroidu. Jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia ≤1, należy stopniowo zmniejszać dawkę kortykosteroidów w czasie ≥1 m-ca. Leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu, a stan pacjenta będzie stabilny w wyniku stosowania terapii zastępczej (jeśli będzie konieczna). W przypadku zapalenia przysadki mózgowej w stopniu 2 lub 3 należy wstrzymać stosowanie atezolizumabu i rozpocząć leczenie dożylnymi kortykosteroidami (1 do 2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub ekwiwalentna dawka innego steroidu) i w razie potrzeby rozpocząć hormonalną terapię zastępczą. Po złagodzeniu objawów należy kontynuować leczenie prednizonem w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub ekwiwalentną dawką innego steroidu. Jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia ≤1, należy stopniowo zmniejszać dawkę kortykosteroidów w czasie ≥1 m-ca. Leczenie może zostać wznowione, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu/dobę lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu, a stan pacjenta będzie stabilny w wyniku stosowania terapii zastępczej (jeśli będzie konieczna). W przypadku zapalenia przysadki mózgowej stopnia 4 leczenie atezolizumabem powinno być trwale przerwane. W przypadku cukrzycy typu 1 należy rozpocząć leczenie insuliną. U pacjentów z hiperglikemią stopnia ≥3 (stężenie glukozy na czczo >250 mg/dl lub 13,9 mmol/l) podawanie atezolizumabu należy wstrzymać. Leczenie atezolizumabem można wznowić po uzyskaniu kontroli metabolicznej w wyniku insulinoterapii. W badaniach klinicznych z atezolizumabem obserwowano występowanie zapalenia opon mózgowordzeniowych i mózgu. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub zapalenia mózgu. Leczenie atezolizumabem musi zostać definitywnie zakończone w przypadku zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub zapalenia mózgu dowolnego stopnia. Należy rozpocząć leczenie kortykosteroidami dożylnie (1 do 2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub ekwiwalentna dawka innego steroidu). Po ustąpieniu lub znacznym zmniejszeniu nasilenia objawów należy zastosować leczenie prednizonem w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub ekwiwalentną dawką innego steroidu. U pacjentów otrzymujących atezolizumab obserwowano zespół miasteniczny/myasthenia gravis lub zespół Guillaina-Barrégo, mogące zagrażać życiu. Należy monitorować pacjentów pod kątem objawów neuropatii ruchowej i czuciowej. Leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć w przypadku wystąpienia zespołu miastenicznego/myasthenia gravis lub zespołu Guillaina-Barrégo dowolnego stopnia. Należy rozważyć włączenie kortykosteroidów systemowych w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. W badaniach klinicznych z atezolizumabem obserwowano zapalenie trzustki, w tym wzrost aktywności amylazy i lipazy w surowicy. Należy ściśle monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów sugerujących ostre zapalenie trzustki. Leczenie atezolizumabem należy wstrzymać u pacjentów ze wzrostem aktywności amylazy lub lipazy w surowicy stopnia ≥3 (>2 x GGN), lub z zapaleniem trzustki stopnia 2 lub 3, a następnie należy rozpocząć leczenie kortykosteroidami dożylnie (w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub ekwiwalentna dawka innego steroidu). Po uzyskaniu poprawy, należy kontynuować leczenie prednizonem w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub ekwiwalentną dawką innego steroidu. Leczenie atezolizumabem można wznowić, gdy aktywność amylazy i lipazy w surowicy zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg. lub po ustąpieniu objawów zapalenia trzustki i zmniejszeniu dawki kortykosteroidów do ≤10 mg/dobę prednizonu lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć w przypadku wystąpienia zapalenia trzustki stopnia 4 lub nawracającego zapalenia trzustki o dowolnym stopniu nasilenia. W badaniach klinicznych z atezolizumabem obserwowano zapalenie mięśnia sercowego. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów sugerujących zapalenie mięśnia sercowego. Leczenie atezolizumabem należy wstrzymać, jeśli wystąpi zapalenie mięśnia sercowego 2. stopnia i należy rozpocząć leczenie kortykosteroidami układowymi w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub ekwiwalentnej dawce innego steroidu. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1. w ciągu 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg na dobę w przypadku prednizonu lub ekwiwalentnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć w razie wystąpienia zapalenia mięśnia sercowego stopnia 3 lub 4. Reakcje związane z infuzją obserwowano w badaniach klinicznych z atezolizumabem. Szybkość wlewu należy zmniejszyć lub leczenie należy przerwać u pacjentów z reakcjami związanymi z infuzją o nasileniu w stopniu 1 lub 2. Należy trwale zakończyć leczenie atezolizumabem u pacjentów, u których wystąpią reakcje związane z infuzją stopnia 3 lub 4. Pacjenci z reakcjami związanymi z infuzją stopnia 1 lub 2 mogą kontynuować otrzymywanie atezolizumabu w warunkach ścisłego monitorowania; można rozważyć premedykację lekami przeciwgorączkowym i lekami przeciwhistaminowymi. Pacjenci z następującymi chorobami byli wykluczeni z badań klinicznych: choroba autoimmunologiczna w wywiadzie, zapalenie płuc w wywiadzie, czynny przerzut do mózgu, HIV, wirusowe zapalenie wątroby typu B lub typu C. Pacjenci, którym podano żywą, atenuowaną szczepionkę w czasie 28 dni poprzedzających włączenie do badania, systemowe leki stymulujące układ immunologiczny w czasie 4 tyg. lub systemowe immunosupresyjne produkty lecznicze w czasie 2 tyg. przed rozpoczęciem udziału w badaniu byli wykluczeni z badań klinicznych. Pacjenci z wyjściowym stanem sprawności ≥2 byli wykluczeni (z wyjątkiem Kohorty 1 badania GO29293 [IMvigor210], do której włączono pacjentów z rakiem urotelialnym niekwalifikujących się do leczenia cisplatyną i w której dopuszczano wyjściowy stan sprawności ≥2). Z powodu braku danych należy zachować ostrożność stosując atezolizumab w tych populacjach po dokonaniu dokładnej oceny stosunku korzyści do ryzyka dla pacjenta. Pierwotne i prognostyczne cechy choroby w Kohorcie 1 populacji badania IMvigor210 były ogólnie porównywalne do cech choroby u pacjentów z praktyki klinicznej, którzy byliby uznani za niekwalifikujących się do leczenia cisplatyną, ale zostaliby zakwalifikowani do chemioterapii skojarzonej na bazie karboplatyny. Brak wystarczających danych dla podgrupy pacjentów niekwalifikujących się do jakiejkolwiek chemioterapii; dlatego atezolizumab powinien być ostrożnie stosowany u tych pacjentów, po dostosowanej do każdego pacjenta dokładnej ocenie potencjalnego stosunku korzyści do ryzyka. Wszystkie osoby przepisujące produkt leczniczy muszą zapoznać się z Informacją dla Lekarza i Wytycznymi Dotyczącymi Postępowania. Osoby przepisujące ten lek muszą omówić z pacjentem zagrożenia związane z leczeniem produktem leczniczym. Pacjent otrzyma Kartę Ostrzegawczą dla Pacjenta i zalecenie, by zawsze mieć ją przy sobie. Produkt leczniczy wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjentom, u których wystąpi uczucie zmęczenia należy doradzić, aby nie prowadzili pojazdów, ani nie obsługiwali maszyn dopóki objawy te nie ulegną zmniejszeniu.

Nie przeprowadzono formalnych farmakokinetycznych badań interakcji z atezolizumabem. Atezolizumab jest usuwany z krążenia na drodze katabolizmu, dlatego nie należy spodziewać się wystąpienia interakcji metabolicznych typu lek-lek. Należy unikać stosowania systemowych kortykosteroidów lub leków immunosupresyjnych przed rozpoczęciem leczenia atezolizumabem, ponieważ mogą one zaburzać aktywność farmakodynamiczną i skuteczność atezolizumabu. Jednak systemowe kortykosteroidy lub inne leki immunosupresyjne można stosować w leczeniu działań niepożądanych o podłożu immunologicznym po rozpoczęciu leczenia atezolizumabem.

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia atezolizumabem oraz przez 5 m-cy po jego zakończeniu. Brak danych dotyczących stosowania atezolizumabu u kobiet w ciąży. Nie przeprowadzono badań z atezolizumabem dotyczących jego wpływu na rozwój płodu i reprodukcję. Badania na zwierzętach wykazały, że zahamowanie szlaku PD-L1/PD-1 na modelach ciężarnych myszy może prowadzić do odrzucenia przez układ immunologiczny rozwijającego się płodu, co skutkuje jego zgonem. Na podstawie mechanizmu działania leku, wyniki te wskazują istnienie ryzyka, że podanie atezolizumabu podczas ciąży może powodować uszkodzenie płodu, w tym zwiększony odsetek poronień lub martwych urodzeń. Wiadomo, że ludzkie immunoglobuliny G1 (IgG1) przenikają przez barierę łożyskową, a atezolizumab jest IgG1; dlatego atezolizumab może być przekazywany od matki do rozwijającego się płodu. Atezolizumabu nie należy stosować podczas ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia atezolizumabem. Nie wiadomo, czy atezolizumab przenika do mleka kobiet karmiących. Atezolizumab jest przeciwciałem monoklonalnym i należy się spodziewać, że będzie obecny w siarze oraz, w niskim stężeniu, także w pokarmie w późniejszym okresie. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków i niemowląt. Należy podjąć decyzję, czy zaprzestać karmienia piersią, czy przerwać leczenie produktem leczniczym, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety. Brak danych klinicznych dotyczących możliwego wpływu atezolizumabu na płodność. Nie przeprowadzono badań nad toksycznym wpływem atezolizumabu na reprodukcję i rozwój potomstwa. Wyniki 26-tyg. badania toksyczności po podaniu wielokrotnym wykazały jednak, że atezolizumab miał wpływ na cykle menstruacyjne przy szacunkowej wielkości AUC stanowiącej około 6-krotność AUC u pacjentów otrzymujących rekomendowaną dawkę i wpływ ten był przemijający. Nie stwierdzono wpływu na męskie narządy rozrodcze.

Bezpieczeństwo stosowania produktu zostało opisane w oparciu o zbiorcze dane pochodzące od 2160 pacjentów z rozsianym UC i NDRP. Do najczęstszych działań niepożądanych należało uczucie zmęczenia (35,4%), zmniejszony apetyt (25,5%), nudności (22,9%), duszność (21,8%), biegunka (18,6%), wysypka (18,6%), gorączka (18,3%), wymioty (15,0%), bóle stawów (14,2%), osłabienie (13,8%) i świąd (11,3%). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy; (niezbyt często) cukrzyca, niewydolność nadnerczy; (rzadko) zapalenie przysadki mózgowej. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszony apetyt; (często) hipokaliemia, hiponatremia. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zespół Guillaina-Barrégo, niezakaźne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; (rzadko) niezakaźne zapalenie mózgu, zespół miasteniczny. Zaburzenia serca: (rzadko) zapalenie mięśnia sercowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) hipotensja. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność; (często) zapalenie płuc, niedotlenienie narządów i tkanek, przekrwienie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty, biegunka; (często) ból brzucha, zapalenie jelita grubego, dysfagia; (niezbyt często) zapalenie trzustki, wzrost aktywności lipazy; (rzadko) wzrost aktywności amylazy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) wzrost aktywność AspAT, wzrost aktywności AlAT; (niezbyt często) zapalenie wątroby. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, uczucie zmęczenia, osłabienie; (często) reakcja związana z infuzją, choroba grypopodobna, dreszcze. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych patrz ChPL. Poniższe dane odzwierciedlają ekspozycję na atezolizumab z uwzględnieniem klinicznie istotnych działań niepożądanych występujących w badaniach klinicznych. Zapalenie płuc występowało u 3,1% (68/ 2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Odnotowano jeden przypadek śmiertelny na 68 pacjentów. Mediana czasu do wystąpienia zdarzenia wyniosła 3,5 m-ca (zakres: 3 dni do 20,5 m-ca). Mediana czasu trwania wyniosła 1,5 m-ca (zakres: 0 dni do 15,1+ m-ca; + oznacza wartość uciętą). Zapalenie płuc było przyczyną przerwania leczenia atezolizumabem u 10 (0,5%) pacjentów. Zapalenie płuc wymagające podania kortykosteroidów wystąpiło u 1,6% (34/ 2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab. Zapalenie wątroby wystąpiło u 0,3% (7/ 2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Mediana czasu do wystąpienia zdarzenia wyniosła 1,1 m-ca (zakres: 9 dni do 7,9 m-ca). Mediana czasu trwania zdarzenia wyniosła 1 miesiąc (zakres: 9 dni do 1,9+ m-ca; + oznacza wartość uciętą). Zapalenie wątroby prowadziło do przerwania leczenia atezolizumabem u 2 (<0,1%) pacjentów. Zapalenie wątroby wymagające podania kortykosteroidów wystąpiło u 0,2% (5/ 2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab. Zapalenie jelita grubego wystąpiło u 1,1% (23/ 2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Mediana czasu do wystąpienia zdarzenia wyniosła 4 m-ce (zakres: 15 dni do 15,2 m-ca). Mediana czasu trwania zdarzenia wyniosła 1,4 m-ca (zakres: 3 dni do 17,8+ m-ca; + oznacza wartość uciętą). Zapalenie jelita grubego było przyczyną przerwania leczenia atezolizumabem u 5 (0,2%) pacjentów. Zapalenie jelita grubego wymagające podania kortykosteroidów wystąpiło u 0,5% (10/ 2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab. Niedoczynność tarczycy wystąpiła u 4,7% (101/ 2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Mediana czasu do wystąpienia zdarzenia wyniosła 5,5 m-ca (zakres 15 dni do 31,3 m-ca). Nadczynność tarczycy wystąpiła u 1,7% (36/2160) pacjentów leczonych atezolizumabem z powodu rozsianego UC i NDRP. Mediana czasu do wystąpienia zdarzenia wyniosła 3,5 m-ca (zakres: 21 dni do 31,3 m-ca). Niewydolność nadnerczy wystąpiła u 0,3% (7/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Mediana czasu do wystąpienia zdarzenia wyniosła 5,7 m-ca (zakres: 3 dni do 19 m-cy). Niewydolność nadnerczy wymagająca zastosowania kortykosteroidów wystąpiła u 0,3% (6/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab. Zapalenie przysadki mózgowej wystąpiło u <0,1% (1/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Mediana czasu do wystąpienia zdarzenia wyniosła 13,7 m-ca. Cukrzyca wystąpiła u 0,3% (6/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Czas do wystąpienia zdarzenia wahał się od 3 dni do 6,5 m-ca. Cukrzyca była przyczyną przerwania leczenia atezolizumabem u 1 (<0,1%) pacjenta. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wystąpiło u 0,1% (3/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Czas do wystąpienia zdarzenia wahał się 15-16 dni. Wszyscy trzej pacjenci wymagali zastosowania kortykosteroidów i zakończyli leczenie atezolizumabem. Zapalenie mózgu wystąpiło u <0,1% (2/2160) pacjentów, którzy byli leczeni atezolizumabem z powodu rozsianego UC i NDRP. Czas do wystąpienia zdarzenia wyniósł 14 i 16 dni. Zapalenie mózgu było przyczyną zakończenia leczenia atezolizumabem u 1 (<0,1%) pacjenta. Zapalenie mózgu wymagające zastosowania kortykosteroidów wystąpiło u <0,1% (1/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab. Zespół Guillaina-Barrégo i polineuropatia demielinizacyjna wystąpiły u 0,2% (5/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Mediana czasu do wystąpienia zdarzeń wyniosła 7 m-ca (zakres: 18 dni do 8,1 m-ca). Mediana czasu trwania zdarzeń wyniosła 4,6 m-ca (0+ dni do 8,3+ m-ca; + oznacza wartość uciętą). Zespół Guillaina-Barrégo prowadził do zakończenia leczenia atezolizumabem u 1 pacjenta (<0,1%). Zespół Guillaina-Barrégo wymagający zastosowania kortykosteroidów wystąpił u <0,1% (2/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab. Myasthenia gravis wystąpiła u <0,1% (4/6000) pacjentów we wszystkich badaniach klinicznych z atezolizumabem w różnorodnych typach guzów. Czas do początku zdarzenia wahał się od 20 dni do 4 m-cy. Wszyscy czterej pacjenci przerwali leczenie atezolizumabem. Zespół miasteniczny/myasthenia gravis wymagający zastosowania kortykosteroidów wystąpiły u <0,1% (3/6 000) pacjentów otrzymujących atezolizumab. Zapalenie trzustki, w tym wzrost aktywności amylazy i wzrost aktywności lipazy, wystąpiło u 0,5% (10/ 2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab z powodu rozsianego UC i NDRP. Mediana czasu do wystąpienia zdarzenia wyniosła 5,5 m-ca (zakres: 9 dni do 16,9 m-ca). Mediana czasu trwania zdarzenia wyniosła 19 dni (zakres: 3 dni do 11,2+ m-ca; + oznacza wartość uciętą). Zapalenie trzustki wymagające zastosowania kortykosteroidów wystąpiło u <0,1% (2/2160) pacjentów otrzymujących atezolizumab. Zapalenie mięśnia sercowego stwierdzono u <0,1% (2/8 000) pacjentów we wszystkich badaniach klinicznych z atezolizumabem w wielu rodzajach guzów. Czas do wystąpienia zdarzenia wyniósł 18 i 33 dni. Obaj pacjenci wymagali podawania kortykosteroidów i zakończyli leczenie atezolizumabem. W badaniu IMvigor210 43,9% pacjentów uzyskało dodatni wynik badania na obecność przeciwciał przeciwko atezolizumabowi (ATA) w jednym lub większej liczbie punktów czasowych po podaniu dawki. W badaniu OAK (GO28915) odsetek ATA, które rozwinęły się podczas leczenia wyniósł 30,4%. Ogółem, obecność ATA wydawała się nie mieć klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę, skuteczność ani na bezpieczeństwo stosowania. Brak dostępnych danych pozwalających wyciągnąć wnioski na temat ewentualnego wpływu na przeciwciała neutralizujące.

Brak informacji o przedawkowaniu atezolizumabu. W razie przedawkowania należy ściśle monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych działań niepożądanych oraz wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe.

Ekspresja liganda receptora programowanej śmierci komórki typu 1 (PD-L1) może występować na komórkach guza i/lub na komórkach układu immunologicznego naciekających guz, przyczyniając się do zahamowania przeciwnowotworowej odpowiedzi immunologicznej w mikrośrodowisku guza. Wiązanie PD-L1 z receptorami PD-1 i B7.1 znajdującymi się na komórkach T i komórkach prezentujących antygen hamuje cytotoksyczne działanie limfocytów T, proliferację limfocytów T i wytwarzanie cytokin. Atezolizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym z klasy immunoglobulin G1 (IgG1), o zmodyfikowanym regionie Fc, które wiążąc się bezpośrednio z PD-L1 zapewnia podwójną blokadę dla receptorów PD-1 i B7.1 i uwalnia zahamowaną odpowiedź immunologiczną występującą za pośrednictwem PD-L1/PD-1, w tym reaktywację przeciwnowotworowej odpowiedzi immunologicznej bez wywoływania działań cytotoksycznych zależnych od przeciwciał. Atezolizumab nie wpływa na interakcję PD-L2/PD-1, co pozwala na utrzymywanie się sygnałów hamujących występujących za pośrednictwem PD-L2/PD-1.

Każda 20 ml fiolka koncentratu zawiera 1200 mg atezolizumabu. Po rozcieńczeniu, jeden ml roztw. zawiera około 4,4 mg atezolizumabu. Atezolizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG1 o zmodyfikowanym regionie Fc, skierowanym przeciwko ligandowi receptora programowanej śmierci 1 (PD-L1), wytwarzanym przez komórki jajnika chomika chińskiego z zastosowaniem technologii rekombinacji DNA.