Produkt jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z ziarniniakiem grzybiastym (ang. MF) lub zespołem Sézary’ego (ang. SS), którzy otrzymali wcześniej co najmniej jedną terapię ogólnoustrojową.

Leczenie musi być rozpoczęte i prowadzone pod nadzorem lekarzy doświadczonych w leczeniu nowotworów i powinno być podawane wyłącznie przez osoby należące do fachowego personelu medycznego w miejscu, gdzie dostępny jest zestaw reanimacyjny. Dawkowanie. Zalecana dawka mogamulizumabu to 1 mg/kg mc. podawana w inf. dożylnej trwającej co najmniej 60 minut. Produkt podaje się raz/tydz. w dniach 1, 8, 15 i 22 pierwszego cyklu trwającego 28 dni, a następnie co 2 tyg. w dniach 1 i 15 każdego następnego 28-dniowego cyklu, aż do progresji choroby lub wystąpienia niedopuszczalnych objawów toksyczności. Produkt należy podać w ciągu 2 dni od dnia planowego podania. Jeśli opóźnienie w podaniu dawki wynosi ponad 2 dni, następną dawkę należy podać jak najszybciej, a następnie wznowić schemat dawkowania, przy czym dawki należy podawać według nowego schematu dni leczenia. Przed podaniem 1. inf. produktu zaleca się zastosowanie premedykacji środkami przeciwgorączkowymi i przeciwhistaminowymi. W przypadku wystąpienia reakcji związanej z inf., premedykację należy zastosować przed kolejnymi inf. produktu. Modyfikacja dawki. Reakcje dermatologiczne. U pacjentów otrzymujących mogamulizumab występowała wysypka polekowa (polekowe wykwity skórne), która czasami była poważna i/lub ciężka. W przypadku wystąpienia wysypki (polekowej) stopnia 2 lub 3 (nasilenie umiarkowane lub ciężkie), leczenie mogamulizumabem należy wstrzymać i zastosować odpowiednie leczenie wysypki, do czasu poprawy wysypki do stopnia 1 lub niższego (nasilenie łagodne), kiedy to leczenie mogamulizumabem można wznowić. Leczenie produktem należy przerwać na stałe, jeśli wystąpi wysypka zagrażająca życiu (stopnia 4). Reakcje związane z inf. Infuzję produktu należy czasowo wstrzymać w przypadku wystąpienia reakcji związanych z infuzją o łagodnym do ciężkiego stopniu nasilenia (stopień 1-3), a objawy reakcji należy leczyć. Rozpoczynając ponownie inf. po ustąpieniu objawów, szybkość inf. należy zmniejszyć o co najmniej 50%. Jeśli reakcja wystąpi ponownie, należy rozważyć zaprzestanie podawania inf. Leczenie produktem należy przerwać na stałe, jeśli wystąpi reakcja związana z infuzją zagrażająca życiu (stopnia 4). Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci i młodzieży <18 lat. Dane nie są dostępne. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia czynności nerek. W oparciu o analizę parametrów farmakokinetycznych populacji nie zaleca się dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. W oparciu o analizę parametrów farmakokinetycznych populacji nie zaleca się dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Produktu nie badano u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Produkt jest przeznaczony do podania dożylnego. Produkt należy podawać wyłącznie w inf. dożylnej trwającej co najmniej 60 minut. Zalecenia w przypadku wystąpienia reakcji związanej z inf. opisano wyżej.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. U pacjentów otrzymujących mogamulizumab występowała wysypka polekowa (polekowe wykwity skórne), która czasami była ciężka i/lub poważna. Podczas podawania mogamulizumabu pacjentom z chłoniakami z komórek T innymi niż MF czy SS, zgłaszano występowanie ciężkich reakcji skórnych, w tym zespół Stevens-Johnsona (ang. SJS) i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN), u mniej niż 1% pacjentów w badaniach klinicznych, oraz zgłaszano takie reakcje po wprowadzeniu produktu do obrotu; niektóre ze zgłoszonych przypadków prowadziły do zgonu. Pacjentów należy ściśle monitorować w kierunku objawów sugerujących SJS lub TEN. Jeśli wystąpią takie objawy, podawanie produktu należy przerwać i leczenia nie należy ponownie rozpoczynać do czasu wykluczenia SJS lub TEN i poprawy reakcji skórnej do stopnia 1 lub mniejszego. W przypadku wystąpienia SJS lub TEN, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. U pacjentów leczonych mogamulizumabem obserwowano występowanie ostrych reakcji związanych z infuzją. Reakcje te miały najczęściej łagodny lub umiarkowany stopień nasilenia, jednak odnotowano również kilka przypadków ciężkich reakcji (stopnia 3). Większość reakcji związanych z infuzją występuje w trakcie podawania 1. inf. lub w krótkim czasie po jej podaniu (wszystkie w ciągu 24 h po podaniu), przy czym częstość występowania takich reakcji zmniejsza się podczas kolejnych inf. Pacjentów należy objąć ścisłą obserwacją w trakcie podawania infuzji oraz po jej zakończeniu. W przypadku wystąpienia reakcji anafilaktycznej, podawanie mogamulizumabu należy wstrzymać natychmiast i na stałe oraz wdrożyć odpowiednie leczenie. W przypadku wystąpienia reakcji związanej z inf., należy wstrzymać inf. i wdrożyć odpowiednie leczenie. Podawanie inf. można rozpocząć ponownie ze zmniejszoną szybkością po ustąpieniu objawów. U pacjentów z MF lub SS leczonych mogamulizumabem istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich zakażeń i/lub reaktywacji wirusów. Nie badano podawania mogamulizumabu w skojarzeniu z ogólnoustrojowymi produktami leczniczymi o działaniu immunomodulującym lub innymi terapiami stosowanymi w leczeniu MF czy SS, z tego względu nie zaleca się takiego podawania, szczególnie biorąc pod uwagę ryzyko wystąpienia ciężkich zakażeń u pacjentów leczonych mogamulizumabem. W trakcie leczenia mogamulizumabem można stosować sterydy o działaniu miejscowym lub małe dawki glikokortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym, jednak ryzyko wystąpienia ciężkiego zakażenia i/lub reaktywacji wirusa może być wyższe w przypadku jednoczesnego stosowania mogamulizumabu z ogólnoustrojowymi środkami immunosupresyjnymi. Pacjentów należy monitorować w kierunku objawów przedmiotowych i podmiotowych zakażenia i należy bezzwłocznie zastosować leczenie. Przed rozpoczęciem leczenia mogamulizumabem u pacjentów należy przeprowadzić badania w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu B. U pacjentów z dodatnim wynikiem trwającego/przebytego wirusowego zapalenia wątroby typu B zaleca się przeprowadzenie konsultacji z lekarzem specjalizującym się w leczeniu tej choroby w celu uzyskania porady dotyczącej zastosowania odpowiednich środków zapobiegających reaktywacji wirusa zapalenia wątroby typu B. U pacjentów z chłoniakami z komórek T innymi niż MF czy SS, u których wykonano HSCT po leczeniu mogamulizumabem zgłaszano występowanie powikłań, w tym ciężkich przypadków choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi (ang. GVHD). Zgłaszano większe ryzyko występowania powikłań przeszczepu, gdy mogamulizumab był podawany na krótko (ok. 50 dni) przed HSCT. Należy prowadzić dokładne kontrole pacjentów w celu wykrycia wczesnych objawów powikłań związanych z przeszczepem. Nie badano bezpieczeństwa stosowania leczenia mogamulizumabem po autologicznym lub allogenicznym HSCT. U pacjentów leczonych mogamulizumabem obserwowano występowanie zespołu rozpadu guza (ang. TLS). TLS występował najczęściej w ciągu 1. m-ca leczenia. Ryzyko TLS występuje u pacjentów z szybko proliferującym guzem i dużą masą guza. U pacjentów należy dokładnie monitorować stężenie elektrolitów, nawodnienie i czynność nerek za pomocą odpowiednich badań laboratoryjnych i klinicznych, szczególnie w pierwszym miesiącu leczenia, a zasady postępowania powinny być zgodne z najlepszą praktyką medyczną. Leczenie TLS może obejmować intensywne nawodnienie, wyrównanie zaburzeń elektrolitowych, terapię przeciw hiperurykemii i leczenie wspomagające. Obserwowano jeden przypadek ostrego zawału mięśnia sercowego u pacjenta z MF/SS otrzymującego mogamulizumab w badaniu klinicznym. U pacjentów z innymi chłoniakami z komórek T biorących udział w badaniu klinicznym zgłaszano przypadki kardiomiopatii indukowanej stresem (1 przypadek) i ostrego zawału mięśnia sercowego (jeden przypadek). Pacjenci mieli obciążony wywiad chorobowy, w tym istniały u nich różne czynniki ryzyka. Pacjentów, u których występują czynniki ryzyka związane z chorobą serca należy monitorować i należy zastosować odpowiednie środki ostrożności. Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące leczenia pacjentów z LCT. Mogamulizumabu nie należy podawać podskórnie ani domięśniowo, poprzez szybkie wstrzyknięcie dożylne, ani w postaci pojedynczego wstrzyknięcia dożylnego (bolus). Produkt zawiera mniej niż 1 mmol sodu/dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Mogamulizumab wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Po podaniu mogamulizumabu może wystąpić zmęczenie.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia produktem i przez co najmniej 6 m-cy po jego zakończeniu. Brak danych dotyczących stosowania mogamulizumabu u kobiet w okresie ciąży. Mimo iż mogamulizumab przenika przez barierę łożyskową u makaków jawajskich, badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję, oprócz farmakologicznego wpływu na płód. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania mogamulizumabu w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy mogamulizumab przenika do mleka ludzkiego. Wiadomo, że ludzkie IgG przenikają do mleka ludzkiego w ciągu kilku pierwszych dni po porodzie, a wkrótce potem ich ilość zmniejsza się do niskich stężeń. W związku z tym, nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią w trakcie tego krótkiego okresu czasu. Po upływie tego okresu produkt może być stosowany podczas karmienia piersią, jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Brak danych dotyczących wpływu mogamulizumabu na płodność u ludzi. Nie przeprowadzono specyficznych badań na zwierzętach oceniających wpływ mogamulizumabu na płodność. Nie obserwowano działań niepożądanych na męskie lub żeńskie narządy rozrodcze w badaniach toksyczności wielokrotnego podania u makaków jawajskich.

Najczęściej zgłaszanymi ciężkimi działaniami niepożądanymi były zapalenie płuc, gorączka, reakcja związana z inf. i zapalenie tkanki łącznej. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były reakcja związana z infuzją i wysypka (polekowe wykwity skórne); większość z nich to reakcje inne niż ciężkie stopnia 1 lub 2. Ciężkie działania niepożądane obejmowały niewydolność oddechową stopnia 4 (1,1%), a reakcjami stopnia 5 były zapalenie wielomięśniowe i posocznica (0,5% każda z nich). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość, neutropenia, leukopenia, małopłytkowość. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność tarczycy. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcia, biegunka, nudności, zapalenie jamy ustnej: (często) wymioty. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, obrzęk obwodowy, gorączka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) ostre zapalenie wątroby, zapalenie wątroby. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia; (często) zakażenie górnych dróg oddechowych. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (bardzo często) reakcja związana z inf. Badania diagnostyczne: (często) zwiększona aktywność AlAT/AspAT, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi, zmniejszona liczba limfocytów. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) zespół rozpadu guza. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) polekowe wykwity skórne (w tym wysypka). U pacjentów otrzymujących produkt występowała wysypka polekowa (polekowe wykwity skórne), która czasami była ciężka i/lub poważna. Większość dermatologicznych reakcji związanych z leczeniem to reakcje stopnia 1 lub 2, przy czym wysypka polekowa stopnia ≥3 występowała u 4,3% pacjentów. Nie określono tendencji w okresie czasu do wystąpienia działania niepożądanego w postaci wykwitów i wysypek polekowych; zgłaszano zarówno działania niepożądane występujące w krótkim czasie, jak i długim czasie po podania produktu. Reakcje związane z inf. obserwowano u 33% pacjentów leczonych produktem. Większość reakcji związanych z infuzją i podanym leczeniem to reakcje stopnia 1 lub 2, które wystąpiły w trakcie lub w krótkim czasie po pierwszej inf. Ciężkie reakcje (stopnia 3) wystąpiły u 4% pacjentów. Częstość występowania reakcji związanych z infuzją była największa po podaniu 1. inf. (28,8% pacjentów) i zmniejszała się do ≤3,8% po 2 inf. lub po większej liczbie inf. Infuzje były przerywane u ok. 6% pacjentów, z czego większość przerwanych inf. (ok. 90%) wystąpiła podczas 1. cyklu leczenia mogamulizumabem. Mniej niż 1% pacjentów leczonych w badaniu klinicznym 0761-010 zaprzestało leczenia z powodu reakcji związanych z inf. U pacjentów z MF lub SS istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich zakażeń z powodu zaburzeń ciągłości skóry wywołanych chorobą skórną oraz immunosupresyjnym wpływem choroby nie dotyczącej skóry, a leczenie mogamulizumabem może zwiększać takie ryzyko. Ciężkie zakażenia, w tym posocznica, zapalenie płuc i zakażenia skóry, występowały u 14,3% pacjentów otrzymujących mogamulizumab. Występowały znaczne różnice w długości okresu czasu do wystąpienia działania niepożądanego po podaniu pierwszej dawki. U większości pacjentów zakażenia ustąpiły. W badaniu klinicznym (0761-010) odnotowano 2 przypadki niewydolności oddechowej prowadzące do zgonu u pacjentów z ciężkim zapaleniem płuc występującym ponad 9 m-cy od rozpoczęcia leczenia mogamulizumabem. Po inf. produktu podczas badań klinicznych oceniających stosowanie produktu u pacjentów z białaczką/chłoniakiem z komórek T dorosłych lub chłoniakiem skóry z komórek T u ok. 14% pacjentów (44 z 313 pacjentów kwalifikujących się do oceny) wykryto przeciwciała przeciwko mogamulizumabowi związane z zastosowanym leczeniem. Nie odnotowano pacjentów z odpowiedzią przeciwciał neutralizujących. Z 320 pacjentów, którzy otrzymali mogamulizumab w badaniu klinicznym 0761-010, u 21 (6,6%) pacjentów wystąpiła co najmniej 1 ciężka reakcja niepożądana, która pojawiła się w ciągu 90 dni od daty podania ostatniej dawki. Spośród tych zgłoszeń, ciężkie reakcje niepożądane, które wystąpiły u więcej niż 1 pacjenta uwzględniono w następujących grupach układowo-narządowych: zakażenia i zarażenia pasożytnicze (7 [2,2%] pacjentów), zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania (5 [1,6%] pacjentów), zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (4 [1,3%] pacjentów), zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej (3 [0,9%] pacjentów), zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (2 [0,6%] pacjentów) oraz urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach (2 [0,6%] pacjentów). We wszystkich pozostałych grupach układowo-narządowych zgłaszane ciężkie reakcje niepożądane dotyczyły pojedynczych pacjentów (0,3%). Profil bezpieczeństwa obserwowany w okresie 90 dni po podaniu ostatniej dawki mogamulizumabu jest zgodny z profilem bezpieczeństwa obserwowanym podczas okresu leczenia. Profil bezpieczeństwa stosowania u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) był ogólnie zgodny z profilem obserwowanym u pacjentów dorosłych, z wyjątkiem reakcji dermatologicznych i reakcji związanych z inf., których występowanie obserwowano częściej u pacjentów w podeszłym wieku.

Brak informacji dotyczących przedawkowania mogamulizumabu. W przypadku przedawkowania, pacjenta oraz jego parametry życiowe, należy dokładnie monitorować (przez co najmniej 1 h) i w razie konieczności wdrożyć leczenie podtrzymujące.

Mogamulizumab to defukozylowana, humanizowana immunoglobulina IgG1 kappa, która selektywnie wiąże się z CCR4, sprzężonym z białkiem G receptorem chemokin CC, który bierze udział w migracji limfocytów do różnych narządów, w tym do skóry, co skutkuje zmniejszeniem liczby komórek docelowych. CCR4 ulega ekspresji na powierzchni niektórych komórek nowotworowych, w tym złośliwych komórek T, takich jak w MF i SS, które charakteryzują się ekspresją CCR4.

1 fiol. zawiera 20 mg mogamulizumabu w 5 ml, co odpowiada 4 mg/ml. Mogamulizumab wytwarzany jest w komórkach jajnika chomika chińskiego metodą rekombinacji DNA.