Z MYŚLĄ O FARMACEUTACH
ZAREJESTRUJ SIĘ

Decyzje GIF

Brak decyzji GIF dla tego leku.
Opakowanie Mycamine
Dostępność
Postać
Dawka
Opakowanie
Cena (PLN)
Status
Brak danych inf. [prosz. do przyg. roztw.] 50 mg 1 fiol. 10 ml 100% X Rx-z
Pokaż pozostałe opcje
Brak danych inf. [prosz. do przyg. roztw.] 100 mg 1 fiol. 10 ml 100% X Rx-z
Wskazania
Produkt leczniczy jest wskazany: u dorosłych, młodzieży w wieku 16 lat i osób w podeszłym wieku: w leczeniu inwazyjnej kandydozy; w leczeniu kandydozy przełyku u pacjentów, u których właściwe jest zastosowanie leczenia dożylnego; w profilaktyce zakażeń wywołanych Candida u pacjentów poddawanych zabiegom przeszczepiania alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych lub u pacjentów, u których przewiduje się wystąpienie neutropenii (bezwzględna liczba neutrofilów <500 komórek/µl) utrzymującej się przez 10 lub więcej dni. U dzieci (w tym noworodków) i młodzieży w wieku <16 lat: w leczeniu inwazyjnej kandydozy; w profilaktyce zakażeń wywołanych Candida u pacjentów poddawanych zabiegom przeszczepiania alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych lub u pacjentów, u których przewiduje się wystąpienie neutropenii (bezwzględna liczba neutrofilów <500 komórek/µl) utrzymującej się przez 10 lub więcej dni. Podczas podejmowania decyzji o zastosowaniu produktu leczniczego należy uwzględnić potencjalne ryzyko rozwoju nowotworów wątroby. Z tego względu preparat można stosować wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych leków przeciwgrzybiczych nie jest właściwe.
Dawkowanie
Leczenie produktem leczniczym powinno być rozpoczęte przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zakażeń grzybiczych. W celu izolacji i identyfikacji szczepów chorobotwórczych przed rozpoczęciem leczenia zaleca się pobranie próbek w celu wykonania posiewów mikologicznych oraz innych badań laboratoryjnych (w tym badania histopatologicznego). Leczenie można rozpocząć przed otrzymaniem wyników posiewów i innych badań. Jednak po uzyskaniu wyników tych badań należy odpowiednio skorygować leczenie przeciwgrzybicze. Dawkowanie produktu leczniczego zależy od mc. pacjenta. Stosowanie u dorosłych, młodzieży w wieku 16 lat i pacjentów w podeszłym wieku. Leczenie inwazyjnej kandydozy: mc. >40 kg - 100 mg/dobę. Mc. ≤40 kg - 2 mg/kg mc./dobę. Leczenie kandydozy przełyku: mc. >40 kg - 150 mg/dobę. Mc. ≤40 kg - 3 mg/kg mc./dobę. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: mc. >40 kg - 50 mg/dobę. Mc. ≤40 kg - 1 mg/kg mc./dobę. W przypadku niezadowalającej odpowiedzi na leczenie, np. utrzymywania się dodatnich wyników posiewów lub braku poprawy klinicznej, dawkę można zwiększyć do 200 mg/dobę u pacjentów ważących >40 kg lub do 4 mg/kg mc./dobę u pacjentów ważących ≤40 kg. Czas trwania leczenia. Inwazyjna kandydoza: czas trwania leczenia zakażenia wywołanego Candida powinien wynosić co najmniej 14 dni. Leczenie przeciwgrzybicze należy kontynuować co najmniej przez tydzień po uzyskaniu dwóch kolejnych ujemnych wyników posiewów krwi oraz po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia. Kandydoza przełyku: w leczeniu kandydozy przełyku produkt leczniczy należy podawać co najmniej przez tydzień po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: w profilaktyce zakażenia wywołanego Candida produkt leczniczy należy podawać co najmniej przez tydzień po stwierdzeniu normalizacji liczby neutrofilów. Stosowanie u dzieci 4 m-cy życia i młodzieży w wieku < 16 lat. Leczenie inwazyjnej kandydozy: mc. >40 kg - 100 mg/dobę. Mc. ≤ 40 kg - 2 mg/kg mc./dobę. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: mc. >40 kg - 50 mg/dobę. Mc. ≤ 40 kg - 1 mg/kg mc./dobę. W przypadku niezadowalającej odpowiedzi na leczenie, np. utrzymywania się dodatnich wyników posiewów lub braku poprawy klinicznej, dawkę można zwiększyć do 200 mg/dobę u pacjentów ważących >40 kg lub do 4 mg/kg mc./dobę u pacjentów ważących ≤ 40 kg. Stosowanie u dzieci < 4 m-cy życia (w tym u noworodków). Leczenie inwazyjnej kandydozy: 4-10 mg/kg mc./dobę. Po podaniu 4 mg/kg mc. mykafunginy dzieciom w wieku poniżej 4 m-cy osiąga się podobną ekspozycję jak u dorosłych po podaniu 100 mg/dobę w leczeniu inwazyjnej kandydozy. Jeżeli podejrzewa się zakażenie OUN, należy zastosować większą dawkę (np. 10 mg/kg mc.), ze względu na zależne od dawki przenikanie mykafunginy do OUN. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: 2 mg/kg mc./dobę. Czas trwania leczenia. Inwazyjna kandydoza: czas trwania leczenia zakażenia wywołanego Candida powinien wynosić co najmniej 14 dni. Leczenie przeciwgrzybicze należy kontynuować co najmniej przez tydz. po uzyskaniu dwóch kolejnych ujemnych wyników posiewów krwi oraz po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: w profilaktyce zakażenia wywołanego Candida produkt leczniczy należy podawać co najmniej przez tydz. po stwierdzeniu normalizacji liczby neutrofilów. Doświadczenie dotyczące stosowania produktu leczniczego u pacjentów poniżej 2 lat jest ograniczone. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczne dostosowanie dawki. Obecnie nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i dlatego nie zaleca się stosowania leku w tej grupie pacjentów. Zaburzenia czynności nerek. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Populacja pediatryczna. Nie ustalono w wystarczającym stopniu bezpieczeństwa i skuteczności stosowania mykafunginy w dawkach 4 mg/kg mc. i 10 mg/kg mc. w leczeniu inwazyjnej kandydozy z zakażeniem OUN u dzieci w wieku poniżej 4 m-cy życia (w tym u noworodków). Dostępne dane, patrz ChPL.
Uwagi
Po rozpuszczeniu i rozcieńczeniu roztwór należy podawać w powolnym wlewie dożylnym trwającym około 1 h. Szybsze podanie wlewów może spowodować częstsze występowanie reakcji, których mediatorem jest histamina.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, inne echinokandyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności
Wpływ na wątrobę: obserwowano rozwój ognisk zmienionych hepatocytów (ang. FAH, foci of altered hepatocytes) i raków wątrobowokomórkowych po 3-miesięcznym lub dłuższym okresie leczenia u szczurów. Zakładany próg dla rozwoju nowotworów u szczurów w przybliżeniu mieści się w zakresie ekspozycji klinicznej. Nie można wykluczyć znaczenia tej obserwacji dla stosowania terapeutycznego u ludzi. W trakcie leczenia mykafunginą należy dokładnie monitorować czynność wątroby. W celu zminimalizowania ryzyka regeneracji adaptacyjnej i, w następstwie, możliwości tworzenia się nowotworów wątroby, zaleca się wczesne przerwanie leczenia w przypadku wystąpienia istotnego i utrzymującego się zwiększenia aktywności AlAT/AspAT. Leczenie mykafunginą należy prowadzić po dokonaniu starannej oceny stosunku korzyści do ryzyka, szczególnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub przewlekłymi chorobami wątroby stanowiącymi stany przednowotworowe, takimi jak zaawansowane włóknienie wątroby, marskość wątroby, wirusowe zapalenie wątroby, choroba wątroby u noworodków lub wrodzone niedobory enzymatyczne, lub u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki o właściwościach hepatotoksycznych i/lub genotoksycznych. Leczenie mykafunginą wiązało się z istotnymi zaburzeniami czynności wątroby (zwiększenie aktywności AlAT, AspAT lub zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej >3 razy niż wynosi górna granica normy) zarówno u zdrowych ochotników jak i u pacjentów. U niektórych pacjentów obserwowano cięższe zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby lub niewydolność wątroby, w tym przypadki śmiertelne. Pacjenci pediatryczni w wieku < 1 roku mogą być bardziej podatni na uszkodzenie wątroby. Podczas stosowania mykafunginy mogą wystąpić reakcje anafilaktyczne/anafilaktoidalne, w tym wstrząs. W razie wystąpienia powyższych reakcji należy przerwać wlew i zastosować odpowiednie leczenie. Zgłaszano skórne reakcje złuszczające, takie jak zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczno-rozpływną martwicę naskórka. Pacjentów, u których wystąpi wysypka należy dokładnie monitorować, a jeżeli zmiany postępują, należy przerwać stosowanie mykafunginy. U pacjentów leczonych mykafunginą rzadko obserwowano powikłania hemolityczne, takie jak ostra hemoliza śródnaczyniowa lub niedokrwistość hemolityczna. Pacjentów, u których podczas leczenia mykafunginą stwierdza się kliniczne objawy hemolizy lub hemolizę w badaniach laboratoryjnych, należy dokładnie monitorować w kierunku nasilenia się tych objawów oraz rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z kontynuowania leczenia mykafunginą. Mykafungina może powodować choroby nerek, niewydolność nerek i nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych nerek. Należy dokładnie monitorować pacjentów w kierunku pogorszenia czynności nerek. Mykafunginę i dezoksycholan amfoterycyny B powinno się podawać jednocześnie tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko stosowania. Należy dokładnie monitorować toksyczne działanie dezoksycholanu amfoterycyny B. Pacjentów, którzy stosują syrolimus, nifedypinę lub itrakonazol jednocześnie z produktem leczniczym, należy monitorować w kierunku toksycznego działania syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu i, jeśli to konieczne, należy zmniejszyć dawki syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu. Częstość występowania niektórych działań niepożądanych była większa u pacjentów pediatrycznych niż u pacjentów dorosłych. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Mogą jednak wystąpić działania niepożądane, które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
Interakcje
Mykafungina ma mały potencjał wchodzenia w interakcje z lekami metabolizowanymi z udziałem CYP3A. Celem badań dotyczących interakcji, przeprowadzonych u osób zdrowych, była ocena potencjalnych interakcji mykafunginy z mykofenolanem mofetylu, cyklosporyną, takrolimusem, prednizolonem, syrolimusem, nifedypiną, flukonazolem, rytonawirem, ryfampicyną, itrakonazolem, worykonazolem i amfoterycyną B. W badaniach tych nie stwierdzono zmian w farmakokinetyce mykafunginy. Nie jest konieczne dostosowanie dawki mykafunginy podczas jednoczesnego stosowania wyżej wymienionych leków. Biodostępność (wartość AUC) itrakonazolu, syrolimusu i nifedypiny zwiększyła się w niewielkim stopniu w obecności mykafunginy (odpowiednio: 22%, 21% i 18%). Jednoczesne podawanie mykafunginy i dezoksycholanu amfoterycyny B wiązało się z 30% zwiększeniem ekspozycji na dezoksycholan amfoterycyny B. Ponieważ może to mieć znaczenie kliniczne, mykafunginę i dezoksycholan amfoterycyny B powinno się podawać jednocześnie tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko stosowania. Należy dokładnie monitorować toksyczne działanie dezoksycholanu amfoterycyny B. Pacjentów, którzy stosują syrolimus, nifedypinę lub itrakonazol jednocześnie z produktem leczniczym, należy monitorować w kierunku toksycznego działania syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu i, jeśli to konieczne, należy zmniejszyć dawki syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu.
Ciąża i laktacja
Brak jest danych dotyczących stosowania mykafunginy u kobiet w ciąży. W badaniach na zwierzętach mykafungina przenikała przez barierę łożyska i obserwowano jej szkodliwy wpływ na reprodukcję. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Produktu leczniczego nie należy stosować w czasie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy mykafungina przenika do mleka kobiet. W badaniach na zwierzętach stwierdzono wydzielanie mykafunginy z mlekiem. Decyzję o kontynuacji/przerwaniu karmienia piersią lub kontynuacji/przerwaniu leczenia produktem należy podjąć po uwzględnieniu korzyści dla dziecka wynikających z karmienia piersią i korzyści dla matki, wynikających z leczenia produktem. W badaniach na zwierzętach obserwowano toksyczny wpływ na jądra. Mykafungina może niekorzystnie wpływać na płodność u mężczyzn.
Działania niepożądane
Profil bezpieczeństwa mykafunginy oceniono na podstawie obserwacji 3028 pacjentów leczonych produktem w badaniach klinicznych: 2002 pacjentów z zakażeniem wywołanym Candida (w tym z uogólnionym zakażeniem, inwazyjną kandydozą i kandydozą przełyku), 375 pacjentów z inwazyjną aspergillozą (głównie zakażeniami pierwotnie opornymi na leczenie) i 651 pacjentów, u których mykafunginę podawano w profilaktyce uogólnionych zakażeń grzybiczych. Pacjenci leczeni mykafunginą w badaniach klinicznych stanowią populację chorych w krytycznie ciężkim stanie klinicznym, w której konieczne jest stosowanie wielu produktów leczniczych, takich jak leki przeciwnowotworowe, silnie działające immunosupresanty o działaniu układowym oraz antybiotyki o szerokim zakresie działania. U pacjentów tych występowało wiele poważnych chorób podstawowych, takich jak nowotwory układu krwiotwórczego lub zakażenie HIV, lub byli to pacjenci po przeszczepieniu narządów i/lub leczeni w oddziałach intensywnej opieki medycznej. Profilaktycznie mykafunginę podawano pacjentom poddanym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. HSCT), u których stwierdzono duże ryzyko wystąpienia zakażeń grzybiczych. Działania niepożądane wystąpiły łącznie u 32,2% pacjentów. Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych należały: nudności (2,8%), zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi (2,7%), zapalenie żył (2,5%, przede wszystkim u pacjentów z zakażeniem HIV i cewnikami założonymi do żył obwodowych), wymioty (2,5%) i zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej we krwi (2,3%). Po analizie danych dotyczących bezpieczeństwa nie stwierdzono istotnych klinicznie różnic zależnych od płci ani rasy. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) leukopenia, neutropenia, niedokrwistość; (niezbyt często) pancytopenia, trombocytopenia, eozynofilia, hipoalbuminemia; (rzadko) niedokrwistość hemolityczna, hemoliza; (nieznana) uogólnione wykrzepianie wewnątrznaczyniowe. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje anafilaktyczne/reakcje anafilaktoidalne, nadwrażliwość. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) nadmierne pocenie się. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipokaliemia, hipomagnezemia, hipokalcemia; (niezbyt często) hiponatremia, hiperkaliemia, hipofosfatemia, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność, lęk, splątanie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) senność, drżenie, zawroty głowy, zaburzenia smaku. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tachykardia, kołatania serca, bradykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) zapalenie żył; (niezbyt często) niedociśnienie, nadciśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy; (nieznana) wstrząs. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha; (niezbyt często) niestrawność, zaparcia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej we krwi, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (hiperbilirubinemia), nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby; (niezbyt często) niewydolność wątroby, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy, żółtaczka, cholestaza, powiększenie wątroby, zapalenie wątroby; (nieznana) uszkodzenie komórek wątrobowych, w tym przypadki zgonów. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) pokrzywka, świąd, rumień; (nieznana) toksyczne wykwity skórne, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksycznorozpływna naskórka. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, nasilenie niewydolności nerek; (nieznana) upośledzenie czynności nerek, ostra niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, dreszcze; (niezbyt często) zakrzep w miejscu podania, zapalenie w miejscu podania, bolesność w miejscu podania, obrzęk obwodowy. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi. Możliwe objawy alergicznopodobne: w badaniach klinicznych zgłaszano występowanie takich objawów, jak wysypka i dreszcze. W większości przypadków były to objawy o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu i nie stanowiły ograniczenia w leczeniu. Ciężkie działania niepożądane (np. reakcje anafilaktoidalne 0,2%, 6/3028) podczas leczenia mykafunginą zgłaszano niezbyt często i jedynie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi (np. zaawansowany AIDS, nowotwory złośliwe), wymagającymi jednoczesnego stosowania wielu innych leków. Działania niepożądane ze strony wątroby: w badaniach klinicznych u pacjentów leczonych mykafunginą działania niepożądane ze strony wątroby wystąpiły łącznie u 8,6% (260/3028) pacjentów. W większości przypadków były to działania niepożądane o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu. Najczęściej stwierdzano zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej (2,7%), AspAT (2,3%), AlAT (2,0%), zwiększenie stężenia bilirubiny (1,6%) we krwi oraz nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby (1,5%). U kilku pacjentów przerwano leczenie ze względu na zdarzenie niepożądane dotyczące wątroby (1,1%; 0,4% ciężkie). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby występowały niezbyt często. Reakcje w miejscu podania: żadna z reakcji w miejscu podania nie spowodowała ograniczenia w leczeniu. Populacja pediatryczna: niektóre działania niepożądane występowały częściej u pacjentów pediatrycznych niż u dorosłych. Ponadto u pacjentów pediatrycznych w wieku <1 roku dwukrotnie częściej występowało zwiększenie aktywności AlAT, AspAT i fosfatazy zasadowej niż u pacjentów pediatrycznych w starszym wieku. Najbardziej prawdopodobną przyczyną tych różnic obserwowanych w badaniach klinicznych było występowanie innych chorób podstawowych w tej grupie pacjentów w porównaniu z dorosłymi i starszymi pacjentami pediatrycznymi. W chwili włączenia do badania, odsetek pacjentów pediatrycznych z neutropenią był kilkakrotnie większy niż odsetek pacjentów dorosłych (40,2% dzieci i 7,3% dorosłych); podobnie było w przypadku alogenicznego HSCT (odpowiednio 29,4% i 13,4%) oraz nowotworów złośliwych krwi (odpowiednio 29,1% i 8.7%). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) trombocytopenia. Zaburzenia serca: (często) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie, niedociśnienie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) hiperbilirubinemia, hepatomegalia. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) ostra niewydolność nerek, zwiększenie stężenia mocznika we krwi.
Przedawkowanie
W badaniach klinicznych u dorosłych pacjentów po podaniu wielokrotnym dawki dobowej do 8 mg/kg mc. (maks. dawka całkowita 896 mg) nie stwierdzono toksyczności ograniczającej dawkę. Odnotowano jeden przypadek błędu w dawkowaniu u noworodka, któremu podawano dawkę 7,8 mg/kg mc./dobę przez 7 dni. Nie stwierdzono u niego działań niepożądanych związanych z podaniem dużej dawki. Brak doświadczenia z przedawkowaniem mykafunginy. W przypadku przedawkowania należy zastosować ogólne środki wspomagające i wdrożyć leczenie objawowe. Mykafungina silnie wiąże się z białkami osocza i nie da się jej usunąć z organizmu poprzez dializę.
Działanie
Mykafungina niekompetycyjnie hamuje syntezę 1,3-β-D-glukanu, zasadniczego składnika ściany komórkowej grzybów. 1,3-β-D-glukan nie występuje w komórkach ssaków. Mykafungina wykazuje działanie grzybobójcze na większość drożdżaków z rodzaju Candida i silnie hamuje wzrost aktywnie rosnących strzępek grzybów z rodzaju Aspergillus.
Skład
1 fiolka zawiera 50 mg lub 100 mg mykafunginy (w postaci soli sodowej).
ICD10
Ostrzeżenia specjalne
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria C
Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.