Leczenie zespołów depresyjnych oraz fobii społecznej.

W zespołach depresyjnych zalecana dawka początkowa wynosi 300 mg/dobę; podawana w dawkach podzielonych. W zależności od nasilenia objawów depresji dawkę można zwiększyć do 600 mg/dobę. W celu osiągnięcia pełnego efektu leczniczego, preparat należy podawać przez okres 4-6 tyg. W leczeniu fobii społecznej, początkowa dawka dobowa moklobemidu wynosi 300 mg. Po 3 dniach zwiększa się dawkę do 600 mg/dobę podawaną w dwóch dawkach podzielonych. Leczenie dawką 600 mg należy kontynuować przez 8-12 tyg., aby ocenić skuteczność leczenia. Maks. dawka dobowa nie może być większa niż 600 mg. Należy okresowo oceniać stan pacjentów i zasadność dalszej terapii. Dzieci i młodzież. Produktu leczniczego nie stosuje się u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat, ze względu na brak badań klinicznych.

Produkt leczniczy przyjmuje się bezpośrednio po posiłku. Należy pamiętać, by ostatnia dawka produktu leczniczego nie została przyjęta w zbyt późnych godzinach wieczornych. Jeśli dawka podtrzymująca wynosi 150 mg, produkt leczniczy należy przyjmować raz/dobę w godzinach rannych. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku u pacjentów raz/dobę w godzinach rannych. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z niewydolnością nerek. W chorobach wątroby powodujących zaburzenia metabolizmu wątrobowego lub w przypadku jednoczesnego podawania leków zaburzających aktywność monooksydazy mikrosomalnej (np. cymetydyny), dobową dawkę produktu leczniczego należy zmniejszyć do połowy lub nawet do 1/3 zalecanej dawki.

Nadwrażliwość na moklobemid lub którykolwiek składnik preparatu, ostre stany splątania, guz chromochłonny (phaeochromocytoma). Stosowanie u dzieci poniżej 18 lat. Leczenie selegiliną, petydyną, dekstrometorfanem, selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, inhibitorami MAO lub trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi.

Lek należy ostrożnie stosować u osób z nadczynnością tarczycy ze względu na możliwość spowodowania wzrostu ciśnienia tętniczego krwi. U chorych z zaburzeniami dwubiegunowymi moklobemid może spowodować wystąpienie stanów maniakalnych. Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków przeciwdepresyjnych, pacjenci wykazujący tendencje samobójcze i stosujący jednocześnie moklobemid powinni znajdować się pod dokładną kontrolą lekarską. U chorych z uszkodzeniem wątroby należy zmniejszyć dawkowanie. Leczenie preparatem nie wymaga stosowania specjalnej diety. Niektórzy pacjenci mogą wykazywać nadwrażliwość na tyraminę, dlatego pacjentom stosującym moklobemid zaleca się unikanie potraw bogatych w tyraminę, a zwłaszcza ryb wędzonych, wędzonego mięsa, niektórych gatunków żółtego sera (Cheddar, Camembert, Gruyere), czekolady, wina, piwa, produktów drożdżowych, soi. Podczas leczenia nie należy pić napojów alkoholowych. Leku nie stosuje się u dzieci ze względu na brak badań klinicznych. U pobudzonych pacjentów z depresją, moklobemid można stosować ze środkami uspokajającymi (np. benzodiazepiny).

Moklobemid nie może być stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciwdepresyjnymi. Należy zachować odpowiednią przerwę w przypadku wcześniejszego stosowania leków przeciwdepresyjnych. Po przerwaniu leczenia inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, a przed rozpoczęciem leczenia moklobemidem, konieczne jest zachowanie przerwy równej 4-5 okresom biologicznego półtrwania leku podawanego wcześniej lub jego aktywnego metabolitu. Moklobemid może być zastosowany nie wcześniej niż przynajmniej jeden tydzień po odstawieniu inhibitorów MAO, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych albo leków przeciwdepresyjnych hamujących wychwyt zwrotny serotoniny (2 tyg. w przypadku paroksetyny, 5 tyg. w przypadku fluoksetyny). Obserwowano bowiem pojedyncze przypadki występowania zespołu serotoninowego, z takimi objawami jak hipertermia, zaburzenia świadomości, wzmożenie odruchów i skurcze kloniczne mięśni. W przypadku wystąpienia takich objawów, pacjent powinien znajdować się pod dokładną kontrolą lekarską (jeśli to niezbędne powinien być hospitalizowany) w celu wdrożenia odpowiedniego leczenia. Moklobemid może nasilać działanie fenylefryny i innych leków sympatykomimetycznych, dlatego nie należy stosować go jednocześnie z lekami sympatykomimetycznymi i hamującymi łaknienie. Nie należy stosować moklobemidu jednocześnie z selegiliną i z preparatami zawierającymi dekstrom. Podczas jednoczesnego stosowania moklobemidu i opioidowych leków przeciwbólowych może wystąpić nasilenie działania opioidów. Cymetydyna hamuje metabolizm moklobemidu i zwiększa jego stężenie we krwi. U osób leczonych cymetydyną, dawkę moklobemidu należy zmniejszyć o połowę. W przypadku jednoczesnego stosowania moklobemidu i lewodopy może wystąpić przełom nadciśnieniowy. Moklobemid może zmniejszać siłę działanie nifedypiny i furosemidu. Moklobemid może zwiększać siłę działania ibuprofenu lub innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych.

Bezpieczeństwo stosowania w ciąży - kategoria B. Brak odpowiednich badań klinicznych u kobiet w ciąży. U kobiet w okresie ciąży lek może być zastosowany jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Nie należy stosować leku u kobiet w okresie karmienia piersią, ponieważ moklobemid jest wydzielany do mleka.

Podczas stosowania leku mogą wystąpić zaburzenia ze strony: o.u.n. - zaburzenia snu, koszmary nocne, omamy, bóle i zawroty głowy, zaburzenia pamięci, zaburzenia mowy, zaburzenia widzenia, parestezje, niepokój, drażliwość, pobudzenie ruchowe, szumy uszne, zaburzenia ze strony układu pozapiramidowego, hipomania, zachowania agresywne, stany splątania, paradoksalne nasilenie depresji, apatia, drżenia mięśniowe; układu pokarmowego - nudności, wymioty, biegunki lub zaparcia, wzdęcia i inne objawy niestrawności, bóle brzucha, suchość błon śluzowych jamy ustnej, pieczenie w przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka; układu sercowo-naczyniowego - wzrost ciśnienia krwi, zaburzenia rytmu (głównie pojedyncze skurcze dodatkowe, bradykardia), bóle dławicowe, objawy zapalenia żył, zaczerwienienie twarzy; układ moczowo-płciowego - zaburzenia oddawania moczu, krwawienia z dróg rodnych, wydłużona menstruacja; inne objawy - skórne reakcje alergiczne (objawiające się świądem, pokrzywką lub wysypką), zapalenie spojówek, zapalenie dziąseł i zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, suchość skóry, uczucie duszności, złe samopoczucie, bóle mięśni.

Przedawkowanie moklobemidu (bez domieszki innych leków) wywołuje zwykle łagodne i krótkotrwałe objawy ze strony o.u.n. (senność, zaburzenia mowy i orientacji, amnezja) oraz podrażnienie przewodu pokarmowego (nudności, wymioty). W razie przedawkowania zalecane jest natychmiastowe płukanie żołądka i/lub podanie węgla aktywowanego. Należy kontrolować podstawowe czynności życiowe. Po znacznym przedawkowaniu, przypadkowym lub zamierzonym, z zastosowaniem moklobemidu w dawce 4,9 g nastąpiło zejście śmiertelne. W literaturze opisano także przypadki przedawkowania leku w dawkach aż do 20,55 g, które nie spowodowały śmierci, a pacjenci po 1 do 7 dni wracali do zdrowia bez zmian toksycznych w wątrobie i bez zaburzeń ze strony układu sercowo - naczyniowego. Przedawkowanie moklobemidu szczególnie w połączeniu z innymi lekami działającymi na o.u.n. może być groźne dla życia. W takich przypadkach pacjent powinien być hospitalizowany i znajdować się pod kontrolą lekarską.

Moklobemid jest lekiem przeciwdepresyjnym. Odwracalnie hamuje aktywność MAO-A. Powoduje to zahamowanie metabolizmu noradrenaliny, dopaminy i serotoniny, co prowadzi do zwiększenia ich stężenia w przestrzeni pozakomórkowej. Lek wpływa korzystnie na nastrój i napęd, łagodzi takie objawy jak dysforia, uczucie wyczerpania i zmęczenia. Nie wykazuje właściwości sedatywnych. Działa korzystnie na zaburzenia snu w przebiegu depresji.

1 tabl. zawiera 150 mg moklobemidu.