Znieczulenie nasiękowe i przewodowe w stomatologii. Preparat zalecany w przypadku prostych ekstrakcji oraz w trakcie opracowania ubytków i zębów filarowych. Preparat zalecany szczególnie u pacjentów, u których przeciwwskazane jest zastosowanie środków obkurczających naczynia, zwłaszcza pacjentów niestabilnych hemodynamicznie.

W czasie wstrzykiwań postępować zgodnie z poniższymi zaleceniami. Zawsze należy stosować najmniejszą objętość roztw., która jest w stanie wywołać skuteczne znieczulenie. Do znieczulenia wystarczy zwykle 1-4 ml roztw. U dzieci o mc. około 20-30 kg wystarczy 0,25-1 ml roztw.; u dzieci o mc. 30-45 kg, 0,5-2 ml roztw. U pacjentów w podeszłym wieku, ze względu na zmniejszone procesy metaboliczne i niższą objętość dystrybucji, stężenie mepiwakainy w osoczu może ulec podwyższeniu. Ryzyko nagromadzenia mepiwakainy wzrasta szczególnie w przypadku powtórnych aplikacji, np. dodatkowego wstrzyknięcia. Podobne działania mogą wystąpić u pacjentów będących w gorszym stanie ogólnym oraz z zaburzeniami czynności wątroby i nerek. We wszystkich tego typu przypadkach zaleca się podanie mniejszej dawki (min. ilość niezbędna do uzyskania znieczulenia o odpowiedniej głębokości). U pacjentów z niektórymi istniejącymi chorobami (dławica piersiowa, stwardnienie naczyń) należy również zmniejszyć dawkę mepiwakainy. Maks. dawka substancji czynnej mepiwakainy wynosi 300 mg (4 mg/kg mc.). Jest to ilość równoważna 10 ml. Dzieciom o mc. 20-30 kg nie podawać więcej niż 1,5 ml w ciągu 2 h lub nie więcej niż 2,5 ml w ciągu 24 h. Dzieciom o mc. 30-45 kg nie podawać więcej niż 2 ml w ciągu 2 h lub 5 ml w ciągu 24 h. Aby uniknąć przypadkowego podania do naczynia należy zawsze ostrożnie przeprowadzać aspirację w dwóch pozycjach (obrót igły o 180°). Negatywny wynik aspiracji nie wyklucza możliwości niezamierzonego i niezauważalnego wstrzyknięcia roztworu do naczynia. Szybkość wstrzyknięcia nie powinna być większa niż 0,5 ml w ciągu 15 sekund, 1 j_ 1 amp./minutę. Otwartych amp. nie stosować u innych pacjentów. Pozostałości roztw. należy wyrzucić.

Stwierdzona nadwrażliwość na mepiwakainę, amidowe środki miejscowo znieczulające lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu - ciężkie zaburzenia przewodzenia impulsów nerwowych i układu przewodzącego serca, np. bloku AV II i III stopnia, zaznaczonej bradykardii - ostra, niewyrównana niewydolność serca (ostre zmniejszenie pojemności minutowej serca) - ciężkie niedociśnienie.

Preparat należy stosować ze szczególną ostrożnością w przypadkach: ciężkich zaburzeń czynności nerek i wątroby, dławicy piersiowej, stwardnienia tętnic (stwardnienia naczyń), wstrzyknięć do miejsc objętych procesem zapalnym, ciężkich zaburzeń krzepliwości krwi. Należy unikać przypadkowego podawania. Nie należy oczekiwać znaczącego przenikania mepiwakainy do mleka matki, gdyż jest ona szybko rozkładana i usuwana. Zastosowanie preparatu u wrażliwych pacjentów może spowodować czasowe zaburzenia reakcji, np. w ruchu ulicznym. W każdym przypadku lekarz powinien zdecydować indywidualnie, czy pacjent może kierować pojazdami lub obsługiwać urządzenia mechaniczne.

W przypadku jednoczesnego podania apryndyny i preparatu możliwe jest sumowanie się działań niepożądanych. Ze względu na podobną budowę chemiczną do środków miejscowo znieczulających, apryndyna wywołuje podobne działania niepożądane. Opisano toksyczną synergie w przypadku leków przeciwbólowych działających ośrodkowo, chloroformu, eteru etylowego i tiopentalu.

Brak jest dostatecznych badań umożliwiających ocenę bezpieczeństwa zastosowania preparatu w czasie ciąży. We wczesnym okresie ciąży mepiwakainę należy stosować wyłącznie po dokładnym rozważeniu ryzyka i korzyści wynikających z jej zastosowania.

Niepożądane działania w postaci objawów ze strony OUN i/lub objawów ze strony układu krążenia mogą powstać w wyniku przedawkowania, szczególnie w wyniku nieuważnego podania do naczyń lub zmienionych warunków absorpcji, np. w przypadku zapalenia lub silnego unaczynienia tkanek. Ponadto mogą wystąpić: łagodne objawy ze strony OUN: metaliczny smak, szum w uszach, zawroty głowy, nudności, wymioty, niepokój, lęk zwłaszcza ruchowy, wzrost częstości oddechów. Umiarkowanie ciężkie objawy: senność, dezorientacja, drgawki, drżenie mięśni, skurcze toniczno-kloniczne, śpiączka i zahamowanie układu oddechowego. Ciężkie powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego: spadek ciśnienia krwi, tachykardia, bradykardia, zatrzymanie krążenia. Reakcje alergiczne na mepiwakainę są bardzo rzadkie.

Po przedawkowaniu mepiwakainy mogą wystąpić: łagodne objawy ze strony OUN: metaliczny smak, szum w uszach, zawroty głowy, nudności, wymioty, niepokój, lek zwłaszcza ruchowy, wzrost częstości oddechów. Powikłania ciężkie: senność, dezorientacja, drżenie, drganie mięśni, skurcze toniczno-kloniczne, śpiączka i zahamowanie układu oddechowego. Ciężkie powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego: spadek ciśnienia krwi, tachykardia, bradykardia, zatrzymanie krążenia. Wskazówki ogólne. Diagnoza (oddychanie, krążenie, przytomność), podtrzymanie lub przywrócenie ważnych czynności życiowych, oddychania i krążenia, podanie tlenu, dostęp do żył. Drgawki: należy chronić pacjenta przed możliwymi urazami, w razie potrzeby podać dożylnie diazepam. Niedociśnienie: ułożyć pacjenta w pozycji leżącej unieść kończyny dolne powyżej poziomu tułowia, w razie konieczności wykonać dożylny wlew roztworu elektrolitów, podać wazopresory (np. epinefrynę - dożylnie). Bradykardia: podać dożylnie atropinę. Wstrząs anafilaktyczny: skontaktować się z lekarzem, w międzyczasie ułożyć pacjenta w odpowiedniej pozycji, wykonać obfity wlew roztworu elektrolitów, w razie konieczności podać dożylnie epinefrynę, dożylnie kortyzon. Wstrząs kardiogenny: unieść górną część ciała, skontaktować się z lekarzem. Zatrzymanie akcji serca: natychmiastowa reanimacja sercowo-płucna, skontaktować się z lekarzem.

Preparat jest środkiem miejscowo znieczulającym do stosowania w stomatologii. Charakteryzuje się szybkim początkiem znieczulenia (okres utajenia 1-3 min.), zniesieniem czucia bólu i dobrą miejscową tolerancją. Czas trwania znieczulenia w przypadku miazgi wynosi przynajmniej 20-40 minut, a w przypadku tkanek miękkich 45-90 minut. Mepiwakaina jest środkiem miejscowo znieczulającym typu amidowego, charakteryzującym się szybkim początkiem działania i wywołującym przejściowe zahamowanie pobudliwości wegetatywnych, czuciowych i ruchowych włókien nerwowych oraz przewodzenia sercowego. Prawdopodobny mechanizm działania polega na blokowaniu zależnych od napięcia kanałów Na+ w osłonie włókna nerwowego. Lek dyfunduje przez osłonę nerwu do komórki nerwowej głównie jako zasada. Czynną postacią jest kation mepiwakainy powstający po ponownym przyłączeniu protonu. Przy niskich wartościach pH, np. w przypadku procesu zapalnego w tkankach, tylko niewielka ilość mepiwakainy istnieje w postaci zasady, co może prowadzić do niedostatecznego znieczulenia.

1 ml roztw. zawiera 30 mg chlorowodorku mepiwakainy.