Profilaktyka i leczenie powikłań zakrzepowo-zatorowych w: wrodzonym niedoborze antytrombiny III, nabytym niedoborze antytrombiny III.

Leczenie powinno być rozpoczęte pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu pacjentów z niedoborem antytrombiny. Przy wrodzonym niedoborze, dawkowanie powinno być indywidualnie dobrane dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę historię występowania przypadków zakrzepowo-zatorowych w rodzinie, aktualne kliniczne czynniki ryzyka oraz ocenę wyników badań laboratoryjnych. Dawkowanie i czas trwania terapii substytucyjnej przy nabytym niedoborze zależy od poziomu antytrombiny w osoczu, przejawów zwiększonego zużycia, istniejącej choroby zasadniczej i od ciężkości stanu klinicznego pacjenta. Wielkość dawki i częstość podawania zawsze powinna być ustalona w każdym przypadku indywidualnie na podstawie skuteczności klinicznej oraz wyników badań laboratoryjnych. Liczba jednostek podawanej antytrombiny jest wyrażona w jednostkach międzynarodowych (j.m.), które odnoszą się do aktualnych standardów WHO dla antytrombiny. Aktywność antytrombiny w osoczu jest wyrażana w % (w odniesieniu do normalnego osocza ludzkiego) lub w j.m. (w odniesieniu do międzynarodowych standardów zawartości antytrombiny w osoczu). 1 j.m. aktywności antytrombiny odpowiada ilości antytrombiny zawartej w 1 ml normalnego ludzkiego osocza. Przeliczenie wymaganej dawki antytrombiny opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 j.m. antytrombiny/kg mc. powoduje wzrost aktywności antytrombiny o około 1,5%. Dawkę początkową oblicza się za pomocą następującego wzoru: wymagana liczba jednostek = mc. [kg] x (100 - obecna aktywność antytrombiny [%]) x ²/₃). Początkowa docelowa aktywność antytrombiny zależy od stanu klinicznego. Gdy wskazanie do terapii substytucyjnej antytrombiną zostanie ustalone, dawkowanie powinno być wystarczające do osiągnięcia docelowej aktywności antytrombiny oraz do utrzymania poziomu zapewniającego skuteczność. Dawkowanie powinno być określone i monitorowane na podstawie laboratoryjnych oznaczeń aktywności antytrombiny, które powinny być przeprowadzane przynajmniej 2x/dobę, a gdy stan pacjenta ustabilizuje się raz/dobę, najlepiej tuż przed kolejną inf. Korekcja dawkowania powinna uwzględniać zarówno oznaki zwiększonego zużycia antytrombiny, zgodnie z wynikami kontroli laboratoryjnych, jak i przebieg kliniczny. Aktywność antytrombiny powinna być utrzymywana >80% przez cały czas leczenia, chyba że szczegółowe dane kliniczne wskazują, inny skuteczny poziom aktywności. Przy wrodzonym niedoborze dawka początkowa wynosi zazwyczaj 30-50 j.m./kg. Następnie, dawkowanie i częstość podawania, jak również czas trwania terapii powinny być dostosowane do danych biologicznych i stanu klinicznego. Dzieci i młodzież. 40-60 j.m. antytrombiny/kg mc./dzień zależnie od stanu układu krzepnięcia pacjenta. Można zwiększyć dawkę w indywidualnych przypadkach, jeśli wymaga tego sytuacja kliniczna. Wtedy aktywność antytrombiny musi być monitorowana częściej i nie powinna przekraczać 120%.

Należy produkt zrekonstytuować zgodnie z inf. zawartymi w Charakterystyce Produktu Leczniczego.. Następnie roztwór należy podawać w powolnej infuzji dożylnej z maksymalna prędkością 4 ml/min.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W oparciu o badania kliniczne użycie antytrombiny III do leczenia noworodkowego zespołu zaburzeń oddychania (IRDS, Infant Respiratory Distress Syndrome) u wcześniaków nie może być zalecane. Jeżeli występuje reakcja alergiczna lub anafilaktyczna po podaniu leku należy natychmiast przerwać inf. i rozpocząć odpowiednie leczenie. W przypadku wystąpienia wstrząsu należy zachować aktualnie obowiązujące standardy medyczne. Jeśli to konieczne należy postępować w następujący sposób: w reakcjach o łagodnym nasileniu: podać kortykosteroidy i leki przeciwhistaminowe; w ciężkich bądź zagrażających życiu reakcjach (wstrząs anafilaktyczny) w zależności od ciężkości reakcji: natychmiast wstrzyknąć dożylnie adrenalinę (powoli), dodatkowo, powoli wstrzyknąć dożylnie wysokie dawki kortykosteroidów, jeśli to niezbędne uzupełnić poziom płynów, podać tlen. W przypadku podawania produktów leczniczych przygotowanych z ludzkiej krwi lub osocza, nie można całkowicie wykluczyć wystąpienia chorób zakaźnych spowodowanych przedostaniem się czynnika zakaźnego. Dotyczy to również patogenów o nieznanej dotychczas etiologii. Wirusy takie jak parwowirus B19 lub wirus zapalenia wątroby typu A są szczególnie trudne do usunięcia lub dezaktywacji. Parwowoirus B19 jest największym zagrożeniem dla seronegatywnych kobiet w ciąży i osób z upośledzoną odpornością. Celem zmniejszenia ryzyka przenoszenia czynników zakaźnych prowadzi się szczegółową selekcję dawców i kontrole donacji osocza. Dodatkowo w procesie produkcyjnym leku są włączone procedury eliminujące/inaktywujące wirusy. Produkt jest przygotowywany wyłącznie z donacji osocza testowanych na obecność przeciwciał HIV-1, HIV-2, HCV i antygenu HBs. Ponadto pule osocza są testowane na obecność przeciwciał HIV-1, HIV-2 i antygenu HBs, a także wirusowego materiału genetycznego HBV, HCV i HIV-1 używając technologii amplifikacji kwasów nukleinowych (NAT, Nucleic Acid Amplification Technology) np. metody reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR, Polymerase Chain Reaction). Ta druga metoda jest bardzo czułą próbą - w przeciwieństwie do badania przeciwciał - dzięki której jest możliwy prosty test na wykrycie wirusowego materiału genetycznego. Pula osocza jest używana w dalszym procesie przetwarzania jeśli wynik wszystkich testów jest ujemny. Proces produkcyjny leku składa się z wielu różnych etapów przyczyniających się do eliminacji i inaktywacji wirusów. Pasteryzacja czyli ogrzewanie w roztw. wodnym w 60°C przez 10 h została wprowadzona w celu unieczynnienia wirusów. Zalecane jest stosowanie szczepionek przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B przez pacjentów w czasie przyjmowania produktów pochodzących z krwi lub osocza, w tym lek. Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdym podaniu pacjentowi leku, odnotować nazwę i numer serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku. Lek nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Efekt hamowania koagulacji na skutek antytrombiny III jest znacznie powiększony przez równoczesne stosowanie heparyny. Może to prowadzić do znacznego skrócenia T_0,5 antytrombiny III, co znacznie zwiększa ryzyko krwawień. Zwłaszcza u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawień równoczesne podawanie niefrakcjonowanej heparyny w dawkach większych niż 500 j.m. musi być bardzo dokładnie ustalone. Należy dokładnie monitorować parametry krzepnięcia i aktywność antytrombiny III. Równoczesne podanie AT III z innymi produktami hamującymi koagulację, np. z aktywowanym białkiem C, powinno odbywać się wyłącznie pod szczególnym nadzorem, ponieważ zwiększa to zdecydowanie ryzyko wystąpienia krwawienia.

Bezpieczeństwo użycia leku u kobiet w ciąży nie zostało potwierdzone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Badania na modelu zwierzęcym są niewystarczające do oceny bezpieczeństwa w odniesieniu do reprodukcji, rozwoju embrionu i płodu, przebiegu ciąży i rozwoju przed- i poporodowego. Brak jest również negatywnych danych co do leczenia podczas ciąży i laktacji. Dlatego lek może być używany podczas ciąży i laktacji, jeśli jest to wyraźnie wskazane.

W rzadkich przypadkach mogą wystąpić: reakcje alergiczno-anafilaktyczne (uczucie chłodu, duszności, obrzęk, nadciśnienie - hipertensja, hipotensja, wysypka, zaczerwienienie, tachykardia oraz reakcje uogólnione takie jak uczucie bólu w klatce piersiowej, gorączka, ból głowy, mdłości i/lub wymioty). Postępowanie terapeutyczne uzależnione jest od rodzaju i ciężkości objawów niepożądanych zakaźnych.

Dotychczas nieznane są objawy związane z przedawkowaniem leku.

Antytrombina III jest głównym inhibitorem krzepnięcia we krwi. Hamujące działanie polega na tworzeniu się kowalencyjnych wiązań pomiędzy antytrombiną III i centrum aktywnym proteazy serynowej. Te inhibicyjno-koagulacyjno-enzymatyczne kompleksy są usuwane przez układ siateczkowo-śródbłonkowy. Czynnikami silnie hamującymi są trombina i czynnik Xa oraz inne aktywne postaci czynnika IX, XI i XII. Ze względu na szeroką funkcję hamującą, która jest silnie przyspieszana przez heparynę, antytrombina III odgrywa decydującą rolę w regulacji hemostazy. Aktywność antytrombiny III u osób dorosłych wynosi 80-120%, a u noworodków połowę tej wartości.

1 ml roztworu zawiera 50 j.m./ml antytrombiny ludzkiej pochodzącej z osocza.