Produkt jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym (ang. RCC), po niepowodzeniu wcześniejszego leczenia sunitynibem lub cytokiną.

Leczenie produktem leczniczym powinien prowadzić lekarz doświadczony w stosowaniu terapii przeciwnowotworowych. Zalecana dawka aksytynibu wynosi 5 mg 2x/dobę. Leczenie należy kontynuować tak długo, jak długo jest obserwowana korzyść kliniczna lub do wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności, których nie można opanować jednocześnie podawanymi produktami leczniczymi lub poprzez dostosowanie dawki. W przypadku wymiotów lub pominięcia dawki produktu leczniczego, nie należy przyjmować dodatkowej dawki. Następną dawkę należy przyjąć o zwykłej porze. Dostosowanie dawki. Zaleca się, aby zwiększanie lub zmniejszanie dawki odbywało się na podstawie indywidualnie ocenianego bezpieczeństwa i tolerancji. U pacjentów tolerujących początkową dawkę aksytynibu 5 mg 2x/dobę, u których przez 2 kolejne tyg. nie wystąpiły działania niepożądane >stopnia 2. (tj. nie wystąpiły ciężkie działania niepożądane zgodnie z kryteriami opisującymi działania niepożądane CTCAE - Common Terminology Criteria for Adverse Events, wersja 3.0) można zwiększyć dawkę produktu do 7 mg 2x/dobę z wyjątkiem pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi wynosi >150/90 mmHg lub którzy otrzymują leczenie obniżające ciśnienie tętnicze krwi. Następnie, stosując te same kryteria, u pacjentów tolerujących aksytynib w dawce 7 mg 2x/dobę, można zwiększyć dawkę do maks. dawki 10 mg 2x/dobę. Leczenie niektórych działań niepożądanych może wymagać okresowego lub stałego przerwania leczenia aksytynibem i /lub zmniejszenia dawki produktu. Gdy konieczne jest zmniejszenie dawki aksytynibu, można ją zmniejszyć do 3 mg 2x/dobę, a następnie do 2 mg 2x/dobę. Nie jest wymagane dostosowanie dawki do wieku, rasy, płci lub mc. pacjenta. Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4/5. Jednoczesne podawanie aksytynibu z silnymi inhibitorami CYP3A4/5 może powodować zwiększenie stężeń aksytynibu w osoczu. Do leczenia skojarzonego zaleca się wybranie produktu leczniczego bez wpływu hamującego lub o minimalnym potencjale hamującym CYP3A4/5. Chociaż nie badano dostosowania dawki aksytynibu u pacjentów otrzymujących silne inhibitory CYP3A4/5, jeśli konieczne jest jednoczesne podawanie silnego inhibitora CYP3A4/5, zaleca się zmniejszenie dawki aksytynibu do około połowy (np. początkową dawkę należy zmniejszyć z 5 mg 2x/dobę do 2 mg 2x/dobę). Leczenie niektórych działań niepożądanych może wymagać okresowego lub stałego przerwania leczenia aksytynibem. Jeśli jednocześnie podawany silny inhibitor zostanie odstawiony, należy rozważyć powrót do dawki aksytynibu stosowanej przed włączeniem silnego inhibitora CYP3A4/5. Jednoczesne stosowanie silnych induktorów CYP3A4/5. Jednoczesne podawanie aksytynibu z silnymi induktorami CYP3A4/5 może zmniejszać stężenia aksytynibu w osoczu. Do leczenia skojarzonego zaleca się wybranie produktu leczniczego bez wpływu indukcyjnego lub o minimalnym potencjale indukcyjnym CYP3A4/5. Chociaż nie badano dostosowania dawki aksytynibu u pacjentów otrzymujących silne induktory CYP3A4/5, jeśli konieczne jest jednoczesne podawanie silnego induktora CYP3A4/5, zaleca się stopniowe zwiększanie dawki aksytynibu. Zgłaszano, że maks. indukcja CYP3A4/5 po podaniu dużej dawki silnego induktora wystąpiła w ciągu jednego tyg. leczenia induktorem. Jeśli dawka aksytynibu zostanie zwiększona, należy starannie monitorować pacjenta w celu wykrycia objawów toksyczności. Leczenie niektórych działań niepożądanych może wymagać okresowego lub stałego przerwania leczenia aksytynibem, i/lub zmniejszenia dawki produktu. Jeśli jednocześnie podawany silny induktor zostanie odstawiony, należy jak najszybciej powrócić do dawki aksytynibu stosowanej przed włączeniem silnego induktora CYP3A4/5. Pacjenci w podeszłym wieku ≥5 lat). Nie jest konieczne dostosowanie dawki. Zaburzenia czynności nerek. Nie jest konieczne dostosowanie dawki. Brak danych dotyczących leczenia aksytynibem pacjentów z klirensem kreatyniny <15 ml/min. Zaburzenia czynności wątroby. Nie jest konieczne dostosowanie dawki w przypadku podawania aksytynibu pacjentom z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A Child-Pugh). Zaleca się zmniejszenie dawki podczas podawania aksytynibu pacjentom z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B Child-Pugh) (np. początkową dawkę należy zmniejszyć z 5 mg 2x/dobę do 2 mg 2x/dobę). Aksytynibu nie badano u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C Child-Pugh) i nie należy go stosować w tej populacji pacjentów. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego Inlyta u dzieci i młodzieży <18 lat. Brak dostępnych danych.

Aksytynib należy przyjmować doustnie 2x/dobę w odstępie ok. 12 h z jedzeniem lub bez jedzenia. Tabl. należy połykać w całości, popijając szklanką wody.

Nadwrażliwość na aksytynib lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Szczególne zdarzenia dotyczące bezpieczeństwa należy monitorować przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia aksytynibem zgodnie z poniższymi informacjami. Nadciśnienie tętnicze. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, nadciśnienie tętnicze zgłaszano bardzo często. Mediana czasu wystąpienia nadciśnienia tętniczego (skurczowe ciśnienie tętnicze krwi >150 mmHg lub rozkurczowe ciśnienie tętnicze krwi >100 mmHg) przypadała na 1. m-c leczenia aksytynibem. Zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi obserwowano już 4 dni od rozpoczęcia leczenia aksytynibem. Przed rozpoczęciem podawania aksytynibu ciśnienie tętnicze krwi powinno być właściwie kontrolowane. Pacjentów należy monitorować w celu wykrycia nadciśnienia tętniczego i w razie potrzeby stosować standardową terapię obniżającą ciśnienie krwi. W przypadku utrzymywania się nadciśnienia tętniczego, pomimo stosowania leków przeciwnadciśnieniowych, dawkę aksytynibu należy zmniejszyć. U pacjentów, u których rozwinie się ciężkie nadciśnienie tętnicze, należy czasowo odstawić aksytynib i gdy wartości ciśnienia tętniczego ulegną normalizacji, ponownie rozpocząć jego podawanie w mniejszej dawce. Po odstawieniu aksytynibu należy monitorować pacjentów otrzymujących leki obniżające ciśnienie krwi w celu wykrycia niedociśnienia tętniczego. W przypadku ciężkiego lub utrzymującego się nadciśnienia tętniczego oraz objawów wskazujących na zespół tylnej odwracalnej encefalopatii, należy rozważyć wykonanie diagnostycznego rezonansu magnetycznego mózgu. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym zgłaszano przypadki niedoczynności tarczycy oraz bardzo rzadko - nadczynności tarczycy. Przed rozpoczęciem stosowania aksytynibu i okresowo w czasie leczenia tym produktem należy monitorować czynność tarczycy. Niedoczynność lub nadczynność tarczycy należy leczyć zgodnie ze standardami praktyki klinicznej, aby utrzymać eutyreozę. W badaniach klinicznych aksytynibu zgłaszano tętnicze epizody zatorowe i zakrzepowe (w tym przemijający napad niedokrwienny, zawał mięśnia sercowego, udar mózgu oraz zamknięcie tętnicy siatkówki). Aksytynib należy stosować ostrożnie u pacjentów narażonych na ryzyko lub z dodatnim wywiadem w kierunku wyżej wymienionych chorób. Aksytynibu nie badano u pacjentów, u których tętniczy epizod zatorowy lub zakrzepowy wystąpił w ciągu poprzedzających 12 m-cy. W badaniach klinicznych aksytynibu zgłaszano żylne epizody zatorowe i zakrzepowe (w tym zatorowość płucną, zakrzepicę żył głębokich oraz zamknięcie i/lub zakrzepicę żyły siatkówki). Aksytynib należy stosować ostrożnie u pacjentów narażonych na ryzyko lub z dodatnim wywiadem w kierunku takich epizodów. Aksytynibu nie badano u pacjentów, u których żylny epizod zatorowy lub zakrzepowy wystąpił w ciągu poprzedzających 6 m-cy. W czasie leczenia aksytynibem może wystąpić zwiększenie stężenia hemoglobiny lub hematokrytu, odzwierciedlające zwiększenie masy krwinek czerwonych. Zwiększenie masy krwinek czerwonych może zwiększać ryzyko zdarzeń zatorowych i zakrzepowych. Przed rozpoczęciem stosowania aksytynibu i okresowo w czasie podawania produktu należy monitorować stężenie hemoglobiny lub hematokryt. Jeśli stężenie hemoglobiny lub hematokryt zwiększy się powyżej prawidłowych wartości, pacjentów należy leczyć zgodnie ze standardami praktyki klinicznej, aby zmniejszyć stężenie hemoglobiny lub hematokryt do akceptowalnego poziomu. W badaniach klinicznych aksytynibu zgłaszano epizody krwotoczne. Aksytynibu nie badano u pacjentów z udokumentowanymi przerzutami do mózgu lub świeżym krwawieniem z przewodu pokarmowego, dlatego produktu nie należy stosować u tych pacjentów. Jeśli wystąpi krwawienie wymagające interwencji medycznej, stosowanie aksytynibu należy czasowo przerwać. W badaniach klinicznych aksytynibu zgłaszano perforację przewodu pokarmowego i powstawanie przetoki. W czasie leczenia aksytynibem należy okresowo monitorować pacjenta w celu wykrycia objawów perforacji przewodu pokarmowego lub przetoki. Nie prowadzono formalnych badań, dotyczących wpływu aksytynibu na gojenie ran. Leczenie aksytynibem należy przerwać na co najmniej 24 h przed planowanym zabiegiem chirurgicznym. Decyzję o ponownym włączeniu aksytynibu po operacji należy podjąć na podstawie oceny klinicznej odpowiedniego gojenia rany. W badaniach klinicznych aksytynibu zgłaszano przypadki zespołu tylnej odwracalnej encefalopatii (ang. RES). PRES jest stanem neurologicznym, który może objawiać się bólem głowy, drgawkami, letargiem, splątaniem, ślepotą i innymi zaburzeniami widzenia i neurologicznymi. Może wystąpić łagodne do ciężkiego nadciśnienie tętnicze. Rozpoznanie PRES należy potwierdzić rezonansem magnetycznym. U pacjentów z przedmiotowymi lub podmiotowymi objawami PRES, należy czasowo lub na stałe odstawić leczenie aksytynibem. Bezpieczeństwo ponownego rozpoczęcia terapii aksytynibem u pacjentów, którzy przebyli wcześniej PRES, nie jest znane. W badaniach klinicznych aksytynibu zgłaszano białkomocz, w tym stopnia 3. Zaleca się monitorowanie białkomoczu przed rozpoczęciem stosowania aksytynibu i okresowo w czasie leczenia. U pacjentów, u których rozwinie się umiarkowany lub ciężki białkomocz, należy zmniejszyć dawkę lub okresowo przerwać leczenie aksytynibem. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym zgłaszano działania niepożądane dotyczące wątroby. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi dotyczącymi wątroby było zwiększenie aktywności AlAT/AspAT oraz zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi. Nie obserwowano jednoczesnego zwiększenia aktywności AlAT (>3 x powyżej GGN) i bilirubiny (>2 x powyżej GGN). W badaniu klinicznym, mającym na celu ustalenie dawkowania, jednoczesne zwiększenie aktywności AlAT (12 x powyżej GGN) i bilirubiny (2,3 razy powyżej GGN), które uważa się za związane ze stosowaniem produktu toksyczne działanie na wątrobę, zaobserwowano u 1 pacjenta, który otrzymywał aksytynib w dawce początkowej 20 mg 2x/dobę (4 x większą niż zalecana dawka początkowa). Zaleca się monitorowanie czynności wątroby przed rozpoczęciem stosowania aksytynibu i okresowo w czasie leczenia. W badaniach klinicznych aksytynibu systemowa ekspozycja na aksytynib była około 2-krotnie wyższa u osób z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B Child-Pugh), w porównaniu do osób z prawidłową czynnością wątroby. Zaleca się zmniejszenie dawki produktu podczas podawania aksytynibu pacjentom z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B Child-Pugh). Aksytynibu nie badano u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C Child-Pugh) i nie należy go stosować w tej populacji pacjentów. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, 34% pacjentów leczonych aksytynibem było w wieku ≥65 lat. Większość pacjentów należała do rasy kaukaskiej (77%) lub azjatyckiej (21%). Chociaż nie można wykluczyć większej podatności na rozwój działań niepożądanych u niektórych starszych pacjentów oraz osób rasy azjatyckiej, generalnie nie zaobserwowano zasadniczych różnic w bezpieczeństwie stosowania i skuteczności aksytynibu pomiędzy pacjentami w wieku ≥65 lat a osobami młodszymi, oraz pomiędzy pacjentami rasy kaukaskiej a pacjentami innych ras. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów ze względu na wiek lub rasę. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami takimi jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp lub zaburzenia wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. Nie prowadzono badań dotyczących wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy poinformować pacjentów, że podczas leczenia aksytynibem mogą wystąpić zawroty głowy i/lub zmęczenie.

Z danych in vitro wynika, że aksytynib jest metabolizowany głównie przez CYP3A4/5 oraz w mniejszym stopniu przez CYP1A2, CYP2C19 i transferazę urydyno-difosfo-glukuronową (UGT) 1A1. Ketokonazol, silny inhibitor CYP3A4/5, podawany w dawce 400 mg raz/dobę przez 7 dni, zwiększał średnie pole pod krzywą zależności stężenia od czasu (AUC) 2-krotnie, a C_max 1,5-krotnie, po doustnym podaniu zdrowym ochotnikom pojedynczej dawki 5 mg aksytynibu. Jednoczesne podawanie aksytynibu z silnymi inhibitorami CYP3A4/5 (np. ketokonazolem, itrakonazolem, klarytromycyną, erytromycyną, atazanawirem, indynawirem, nefazodonem, nelfinawirem, rytonawirem, sakwinawirem i telitromycyną) może zwiększać stężenia aksytynibu w osoczu. Grejpfrut może także zwiększać stężenia aksytynibu w osoczu. Do leczenia skojarzonego zaleca się wybranie produktów bez wpływu hamującego lub o min. potencjale hamującym CYP3A4/5. Jeśli konieczne jest jednoczesne podanie silnego inhibitora CYP3A4/5, zaleca się dostosowanie dawki aksytynibu. CYP1A2 i CYP2C19 odpowiadają za poboczne szlaki metabolizmu aksytynibu (<10%). Nie badano wpływu silnych inhibitorów tych izoenzymów na farmakokinetykę aksytynibu. U pacjentów przyjmujących silne inhibitory tych izoenzymów należy zachować ostrożność z powodu ryzyka wzrostu stężeń aksytynibu w osoczu. Ryfampicyna, silny induktor CYP3A4/5, podawana w dawce 600 mg raz/dobę przez 9 dni, zmniejszała średnie AUC o 79%, a C_max o 71% po podaniu zdrowym ochotnikom pojedynczej dawki 5 mg aksytynibu. Jednoczesne podawanie aksytynibu z silnymi induktorami CYP3A4/5 (np. ryfampicyną, deksametazonem, fenytoiną, karbamazepiną, ryfabutyną, ryfapentyną, fenobarbitalem oraz dziurawcem zwyczajnym Hypericum perforatum) może zmniejszać stężenia aksytynibu w osoczu. Do leczenia skojarzonego zaleca się wybranie produktów bez wpływu indukującego lub o minimalnym potencjale indukującym CYP3A4/5. Jeśli konieczne jest jednoczesne podanie silnego induktora CYP3A4/5, zaleca się dostosowanie dawki aksytynibu. CYP1A2 odpowiada za poboczny szlak metabolizmu aksytynibu (<10%). Nie scharakteryzowano w pełni wpływu indukcji CYP1A2 przez palenie tytoniu na farmakokinetykę aksytynibu. W przypadku podawania aksytynibu palaczom należy rozważyć ryzyko zmniejszenia stężeń aksytynibu w osoczu. Badania in vitro wskazywały, że aksytynib nie hamuje CYP2A6, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6, CYP2E1, CYP3A4/5 lub UGT1A1 przy stężeniach terapeutycznych w osoczu. Badania in vitro wskazywały, że aksytynib może potencjalnie hamować CYP1A2. Dlatego jednoczesne podawanie aksytynibu z substratami CYP1A2 może powodować wzrost stężeń substratów CYP1A2 w osoczu (np. teofiliny). Badania in vitro wskazywały także, że aksytynib może potencjalnie hamować CYP2C8. Jednakże, jednoczesne podawanie aksytynibu z paklitakselem, znanym substratem CYP2C8, nie powoduje zwiększenia stężeń paklitakselu w osoczu u pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, co wskazuje na brak klinicznego hamowania CYP2C8. Badania in vitro w ludzkich hepatocytach wskazywały także, że aksytynib nie indukuje CYP1A1, CYP1A2 lub CYP3A4/5. Dlatego nie oczekuje się, że jednoczesne stosowanie aksytynibu będzie zmniejszać stężenia w osoczu jednocześnie podawanych substratów CYP1A1, CYP1A2 lub CYP3A4/5 in vivo. Badania in vitro wskazywały, że aksytynib hamuje glikoproteinę-P. Jednakże, nie oczekuje się, że aksytynib będzie hamował glikoproteinę-P przy terapeutycznych stężeniach w osoczu. Dlatego nie oczekuje się, że jednoczesne stosowanie aksytynibu będzie zwiększać w osoczu stężenia digoksyny lub innych substratów glikoproteiny-P in vivo.

Brak danych dotyczących stosowania aksytynibu u kobiet w ciąży. Biorąc pod uwagę farmakologiczne właściwości aksytynibu, produkt ten może uszkadzać płód, jeśli jest podawany kobiecie w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję, w tym na powstawanie wad płodu. Aksytynibu nie należy podawać kobietom w ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga podawania tego produktu leczniczego. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w czasie leczenia i przez okres do 1 tyg. po zakończeniu leczenia aksytynibem. Nie wiadomo, czy aksytynib przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć ryzyka dla karmionego piersią dziecka. Aksytynibu nie należy stosować w czasie karmienia piersią. Na podstawie wyników badań nieklinicznych stwierdzono, że aksytynib może potencjalnie upośledzać funkcje rozrodcze i płodność u ludzi.

Najważniejszymi ciężkimi działaniami niepożądanymi zgłaszanymi u pacjentów otrzymujących aksytynib były tętnicze epizody zatorowe i zakrzepowe, żylne epizody zatorowe i zakrzepowe, krwotok (w tym krwotok z przewodu pokarmowego, krwotok mózgowy i krwioplucie), perforacja przewodu pokarmowego i powstawanie przetoki, przełom nadciśnieniowy i zespół tylnej odwracalnej encefalopatii. Najczęstsze działania niepożądane (20%) obserwowane po leczeniu aksytynibem to: biegunka, nadciśnienie tętnicze, zmęczenie, dysfonia, nudności, zmniejszenie apetytu oraz erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa (zespół ręka-stopa). Działania niepożądane zgłaszane w badaniu RCC u pacjentów otrzymujących aksytynib. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość, małopłytkowość; (niezbyt często) neutropenia, policytemiab, leukopenia. Zaburzenia endokrynologiczne: (bardzo często) niedoczynność tarczycy; (niezbyt często) nadczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszenie apetytu; (często) odwodnienie; (niezbyt często) hiperkaliemia, hiperkalcemia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) mól głowy, zaburzenia smaku; (często) zawroty głowy; (niezbyt często) zespół tylnej odwracalnej encefalopatii. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) szumy uszne. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) nadciśnienie tętnicze, krwotok; (często) żylne epizody zatorowe i zakrzepowe, tętnicze epizody zatorowe i zakrzepowe; (niezbyt często) przełom nadciśnieniowy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) dysfonia; (często) duszność, kaszel, ból jamy ustnej i gardła. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, wymioty, nudności, zapalenie jamy ustnej, zaparcia; (często) ból brzucha, ból w nadbrzuszu, dyspepsja, wzdęcie, guzki krwawnicze; (niezbyt często) oerforacja przewodu pokarmowego, przetoka odbytu. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa (zespół ręka-stopa), wysypka, suchość skóry; (często) świąd, rumień, łysienie. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból mięśni, ból stawów, ból w kończynie. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) białkomocz; (często) niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, astenia, zapalenie błon śluzowych. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie mc.; (często) zwiększenie stężenia TSH, zwiększenie stężenia lipazy, zwiększenie stężenia AspAT/AlAT, zwiększenie stężenia fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia amylazy; (niezbyt często) zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych - patrz ChPL. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, niedoczynność tarczycy zgłaszano u 18,4% pacjentów, a nadczynność tarczycy u 0,6% pacjentów. Zwiększenie stężenia hormonu stymulującego tarczycę (ang. TSH) zgłoszono jako działanie niepożądane u 4,5% pacjentów otrzymujących aksytynib. W czasie rutynowych badań laboratoryjnych stwierdzono, że u pacjentów z TSH <5 µU/ml przed leczeniem nastąpiło zwiększenie stężenia TSH do ≥10 µU/ml u 32,2% pacjentów otrzymujących aksytynib. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, działania niepożądane w postaci tętniczych epizodów zatorowych i zakrzepowych zgłoszono u 1,9% pacjentów otrzymujących aksytynib. Działania niepożądane w postaci epizodów zatorowych i zakrzepowych stopnia 3/4 zgłaszano u 1,7% pacjentów otrzymujących aksytynib (w tym zatorowość płucną, zakrzepicę żył głębokich oraz zamknięcie i/lub zakrzepicę żyły siatkówki). U 1 pacjenta (0,3%) otrzymującego aksytynib zgłoszono zatorowość płucną prowadzącą do zgonu. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, działania niepożądane w postaci tętniczych epizodów zatorowych i zakrzepowych stopnia 3./4. zgłoszono u 1,1% pacjentów otrzymujących aksytynib. Najczęstszym tętniczym zdarzeniem zatorowym i zakrzepowym był przemijający napad niedokrwienny (0,8%). U jednego pacjenta (0,3%) otrzymującego aksytynib zgłoszono incydent naczyniowo-mózgowy prowadzący do zgonu. W badaniach aksytynibu stosowanego w monoterapii (n=699), działania niepożądane w postaci tętniczych epizodów zatorowych i zakrzepowych (w tym przemijający napad niedokrwienny, zawał mięśnia sercowego oraz udar mózgu) zgłoszono u 1,0% pacjentów otrzymujących aksytynib. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, policytemię zgłoszono u 0,3% pacjentów otrzymujących aksytynib. W rutynowych badaniach laboratoryjnych zwiększenie stężenia hemoglobiny > GGN stwierdzono u 9,7% pacjentów otrzymujących aksytynib. W 4 badaniach klinicznych aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym (n=537), zwiększenie stężenia hemoglobiny >GGN stwierdzono u 13,6% pacjentów otrzymujących aksytynib. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, z którego wyłączono pacjentów z nieleczonymi przerzutami do mózgu, działania niepożądane w postaci krwotoku zgłoszono u 10,6% pacjentów otrzymujących aksytynib. Najczęstszymi krwotocznymi działaniami niepożądanymi u pacjentów leczonych aksytynibem było krwawienie z nosa (5,3%), krwiomocz (1,4%), krwawienie z odbytu (1,1%) oraz krwawienie z dziąseł (1,1%). Krwotoczne działania niepożądane stopnia ≥3 zgłoszono u 0,8% pacjentów otrzymujących aksytynib (w tym krwotok mózgowy, krwotok z żołądka oraz krwotok z dolnego odcinka przewodu pokarmowego). U jednego pacjenta (0,3%) otrzymującego aksytynib zgłoszono krwotok o przebiegu śmiertelnym (krwotok z żołądka). W badaniach aksytynibu w monoterapii (n=699), krwioplucie zgłoszono jako działanie niepożądane u 1,6% pacjentów, w tym w jednym przypadku (0,1%) było to zdarzenie stopnia ≥3. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, perforację przewodu pokarmowego zgłoszono u jednego pacjenta (0,3%, częstość występowania ze wszystkich przyczyn) otrzymującego aksytynib. W badaniach aksytynibu w monoterapii (n=699), przetoki zgłaszano u 0,7% pacjentów (częstość występowania ze wszystkich przyczyn) i perforację przewodu pokarmowego o przebiegu śmiertelnym zgłoszono u 1 pacjenta (0,1%).

Nie ma specyficznego leczenia w przypadku przedawkowania aksytynibu. W kontrolowanym badaniu klinicznym aksytynibu w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym, 1 pacjentowi podano w niezamierzony sposób dawkę 20 mg 2x/dobę przez 4 dni; wystąpiły u niego zawroty głowy (stopnia 1.). W badaniu klinicznym, dotyczącym ustalenia dawkowania aksytynibu, u osób, które otrzymywały początkowe dawki 10 mg 2x/dobę lub 20 mg 2x/dobę, wystąpiły działania niepożądane, które obejmowały nadciśnienie tętnicze, drgawki związane z nadciśnieniem tętniczym oraz prowadzące do zgonu krwioplucie. W przypadku podejrzewania przedawkowania, należy odstawić aksytynib i zastosować leczenie zachowawcze.

Aksytynib jest silnym i selektywnym inhibitorem kinazy tyrozynowej receptorów czynnika wzrostu śródbłonka naczyń (VEGFR)-1, VEGFR-2 i VEGFR-3. Uważa się, że receptory te biorą udział w procesie patologicznej angiogenezy, wzrostu guza i powstawania przerzutów. Wykazano, że aksytynib silnie hamuje proliferację i przeżycie komórek śródbłonka, zależne od VEGF. W naczyniach krwionośnych obcogatunkowo przeszczepionego guza aksytynib hamuje fosforylację VEGFR-2, który ulega ekspresji w miejscu docelowym in vivo, oraz powoduje opóźnienie wzrostu guza, regresję i hamowanie przerzutów w wielu eksperymentalnych modelach guzów nowotworowych.

1 tabl. powlekana zawiera 1 mg lub 5 mg aksytynibu.