Ciężkie zakażenia dróg oddechowych, moczowych, zakażenia w obrębie jamy brzusznej (np. zapalenie otrzewnej, dróg żółciowych) i miednicy małej, posocznica, zakażenia skóry, kości i stawów, rzeżączka, profilaktycznie w chirurgii w okresie okołooperacyjnym.

Dorośli. Zwykle dobowa dawka cefoperazonu dla dorosłych wynosi 2-4 g podawanych w równo podzielonych dawkach co 12 h. W ciężkich zakażeniach dawkę tę można zwiększyć do 8 g/dobę i podawać w dawkach równo podzielonych co 12 h. Dawkę 12 g/dobę w 3 dawkach podzielonych podawano co 8 h. Cefoperazon można podawać w 2, 3 lub 4 dawkach podzielonych. Nie należy podawać jednorazowo więcej niż 4 g cefoperazonu. Pacjentom o obniżonej odporności podawano dawkę do 16 g/dobę w dawkach podzielonych w ciągłej inf. dożylnej i nie stwierdzono powikłań. Leczenie można rozpocząć przed uzyskaniem wyników antybiogramu. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Modyfikacja dawki może być konieczna w przypadkach ciężkiej niedrożności dróg żółciowych, ciężkich schorzeń wątroby lub współistniejącego zaburzenia czynności nerek. W tych przypadkach, jeśli nie monitoruje się stężeń leku w osoczu, nie należy podawać więcej niż 2 g cefoperazonu/dobę. Pacjenci z niewydolnością nerek. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności modyfikacji dawki cefoperazonu, jeśli lek podawany jest w zazwyczaj stosowanych dawkach (2-4 g/dobę), ponieważ wydalanie z moczem nie jest główną drogą eliminacji cefoperazonu. U pacjentów, u których przesączanie kłębuszkowe jest mniejsze niż 18 ml/min lub u których stężenie kreatyniny w osoczu jest większe niż 3,5 mg/dl, dawka maks. cefoperazonu wynosi 4 g/dobę. Hemodializa skraca nieco T_0,5 cefoperazonu w osoczu. Dlatego lek należy podawać bezpośrednio po dializie. Pacjenci z niewydolnością wątroby i współistniejącą niewydolnością nerek. U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby i współistniejącą niewydolnością nerek stężenie cefoperazonu w osoczu należy monitorować, a dawki odpowiednio dostosowywać. W tych przypadkach, jeśli nie monitoruje się stężeń leku w osoczu, nie należy podawać dawki większej niż 2 g cefoperazonu/dobę.

Podawanie domięśniowe. Lek należy podawać w głębokich wstrzyk. domięśniowych w mięsień pośladkowy większy lub przednią część uda. Podawanie dożylne. W celu przygotowania krótkotrwałej infuzji dożylnej, zawartość 1 gramowej fiolki cefoperazonu należy rozpuścić w 20 do 100 ml odpowiedniego jałowego płynu do inf. dożylnych i podawać przez okres od 15 minut do 1 h. Jeżeli preferowanym płynem do rozcieńczania jest woda do wstrzyk., nie należy używać jej w większej objętości niż 20 ml na 1 fiol. cefoperazonu. Do podania w ciągłej inf. dożylnej każdy 1 gram cefoperazonu należy rozpuścić w 5 ml wody do wstrzyk., a uzyskany roztw. należy dodać do odpowiedniego płynu do inf. dożylnych. Maks. dawka cefoperazonu w bezpośrednim wstrzyk. dożylnym u dorosłych wynosi 2 g. Lek należy rozpuścić w odpowiednim płynie do uzyskania stężenia 100 mg/ml i podawać we wstrzyk. trwającym nie krócej niż 3-5 minut.

Nadwrażliwość na cefalosporyny, ciąża, okres karmienia piersią. Wcześniakom, noworodkom i niemowlętom do 6 mż. podawać tylko w zakażeniach zagrażających życiu. Nie podawać domięśniowo z lidokainą dzieciom do 2,5 rż. Nie mieszać w jednej strzykawce z antybiotykami aminoglikozydowymi. Alkohol można spożywać dopiero po 3-5 dniach od zakończenia leczenia.

Ostrożnie podawać pacjentom z nadwrażliwością na penicyliny, współistnieniem ciężkiej niewydolności wątroby i nerek, niedożywieniem, zaburzeniami wchłaniania, chorobami przewodu pokarmowego (np. zapaleniem okrężnicy) oraz leczonym lekami przeciwkrzepliwymi, NLPZ, antybiotykami aminoglikozydowymi, furosemidem, kwasem etakrynowym.

Z alkoholem etylowym - reakcja podobna do disulfiramu (ból głowy, częstoskurcz, nudności, wymioty); synergizm z antybiotykami aminoglikozydowymi; duże dawki heparyny, doustne leki przeciwkrzepliwe, NLPZ nasilają ryzyko wystąpienia krwawienia.

Rumień, pokrzywka, świąd, gorączka polekowa, zaburzenia krzepnięcia krwi, nudności, wymioty, biegunka, niekiedy rzekomobłoniaste zapalenie jelit, zaburzenia hematologiczne, zwiększenie aktywności aminotransferaz i fosfatazy zasadowej w krwi, bolesność po domięśniowym podaniu i zakrzepowe zapalenie żyły po podaniu dożylnym.

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna III generacji. Wrażliwy na działanie β-laktamazy. Działa bakteriobójczo na Staphylococcus spp. (z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę), Streptococcus spp., Haemophilus influenzae, Neisseria gonorrhoeae, N. meningitidis, Enterobacteriaceae (m.in. Escherichia coli, Klebsiella spp., Proteus mirabilis), Pseudomonas aeruginosa i niektóre bakterie beztlenowe. Nie działa na Enterococcus spp., Listeria monocytogenes, Bacteroides fragilis. Wiąże się nietrwale z białkami osocza w 80-90%. T_0,5 we krwi wynosi około 2 h. Przenika m.in. do płuc, mięśni, żółci, płynu otrzewnowego, przez łożysko i do mleka matki. Osiąga zmienne stężenia w płynie mózgowo-rdzeniowym w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych. Wydala się w około 70% z żółcią i w około 30% z moczem.

1 fiolka zawiera 1 g cefoperazonu w postaci soli sodowej.