Produkt jest wskazany do stosowania w postaci monoterapii u dorosłych w leczeniu czerwienicy prawdziwej bez objawowej splenomegalii.

Leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu czerwienicy prawdziwej. Faza dostosowania dawki. Dawka jest dostosowywana indywidualnie dla każdego pacjenta począwszy od zalecanej dawki 100 μg (lub 50 μg u pacjentów otrzymujących inne leczenie cytoredukcyjne). Dawkę należy stopniowo zwiększać o 50 μg co 2 tyg. (przy jednoczesnym, stopniowym zmniejszaniu innego leczenia cytoredukcyjnego, jeżeli jest to uzasadnione) aż do osiągnięcia stabilizacji parametrów hematologicznych (hematokryt <45%, płytki krwi <400 x 10⁹/l i leukocyty <10 x 10⁹/l). Maks. zalecana dawka pojedyncza wynosi 500 μg wstrzykiwana co 2 tyg. Konieczna może okazać się flebotomia jako leczenie doraźne w celu unormowania nadmiernej lepkości krwi. Faza podtrzymania dawki. Dawkę, przy której ustabilizowano parametry hematologiczne, należy podawać przez co najmniej 1,5 roku w 2-tyg. odstępach. Następnie, w zależności od reakcji pacjenta, można skorygować dawkę i/lub wydłużyć odstępy między kolejnymi podaniami leku do maks. 4 tyg. Jeżeli w trakcie leczenia wystąpią działania niepożądane, należy zmniejszyć podawaną dawkę lub czasowo przerwać leczenie aż do ustąpienia działań niepożądanych. Następnie leczenie należy wznowić, stosując mniejszą dawkę niż dawka, która spowodowała wystąpienie działania niepożądanego. W przypadku zwiększenia się parametrów hematologicznych (hematokryt, płytki krwi, leukocyty) należy indywidualnie dostosować dawkę i/lub odstępy między kolejnymi dawkami. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z wyrównaną marskością wątroby (grupa A wg klasyfikacji Child-Pugha) wykazano bezpieczeństwo stosowania innego produktu leczniczego zawierającego pegylowany interferon α (pegylowany interferon α-2a). U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest wymagane dostosowanie dawki ropeginterferonu α-2b. Nie badano bezpieczeństwa stosowania interferonu α u pacjentów z niewyrównaną marskością wątroby (grupy B i C wg klasyfikacji Child-Pugha) i jest on przeciwwskazany u tych pacjentów. U pacjentów leczonych ropeginterferonem α-2b obserwowano zwiększoną aktywność enzymów wątrobowych. W przypadku postępującego wzrostu aktywności enzymów wątrobowych dawkę należy zmniejszyć. Jeżeli mimo zredukowania dawki aktywność enzymów wątrobowych zwiększa się i jest klinicznie istotna lub jeżeli wystąpią objawy zaburzeń czynności wątroby, należy przerwać leczenie. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek profil farmakokinetyczny określono dla innych produktów leczniczych zawierających interferon α (pegylowany interferon α-2a i pegylowany interferon α-2b). U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (GFR 60-89 ml/min) lub umiarkowanymi (GFR 30-59 ml/min), nie jest wymagane dostosowanie dawki ropeginterferonu α-2b. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR 15-29 ml/min) zaleca się zmniejszenie dawki początkowej ropeginterferonu α-2b do 50 μg. Ropeginterferon α-2b jest przeciwwskazany u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek (GFR <15 ml/min). Osoby w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku, w przypadku rozpoczynania leczenie nie jest konieczne dostosowanie zalecanej dawki ropeginterferonu α-2b. Osoby z otyłością lub niedowagą. Nie określono profilu farmakokinetycznego ropeginterferonu α-2b u pacjentów z otyłością lub niedowagą. Dla tej grupy osób nie można podać zaleceń dotyczących dostosowania dawki ropeginterferonu α-2b. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży. Dane nie są dostępne.

Do podawania podskórnego. Ten produkt leczniczy jest wskazany do długotrwałego leczenia i może być podawany przez lekarza, pielęgniarkę, członka rodziny lub chorego, znających zasady wykonywania wstrzyknięć podskórnych za pomocą wstrzykiwacza półautomatycznego napełnionego. Należy postępować zgodnie z instrukcją użycia zawartą w ulotce dla pacjenta. Zalecane miejsce wstrzyk. to skóra brzucha dookoła pępka, lecz w odległości co najmniej 5 cm od niego, lub udo. Nie należy wykonywać wstrzyk. w miejsca, w których skóra jest podrażniona, zaczerwieniona, zakażona albo gdzie widoczne są wylewy podskórne lub blizny. Dawki podawane za pomocą wstrzyk. można zwiększać o 50 μg w zakresie 50-250 μg lub 50-500 μg.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Istniejąca choroba tarczycy, chyba że można ją kontrolować za pomocą konwencjonalnego leczenia. Występowanie obecnie lub w przeszłości ciężkich zaburzeń psychicznych, w szczególności ciężkiej depresji, myśli samobójczych lub próby samobójczej. Ciężka, istniejąca choroba układu sercowo-naczyniowego (np. niekontrolowane nadciśnienie, zastoinowa niewydolność serca (klasa II w skali NYHA), poważne zaburzenia rytmu serca, znaczne zwężenie tętnic wieńcowych, niestabilna dusznica bolesna) albo niedawny przebyty udar lub zawał mięśnia sercowego. Występująca obecnie lub w przeszłości choroba autoimmunologiczna. Osoby po przeszczepie otrzymujące leki immunosupresyjne. Podawanie jednocześnie z telbiwudyną. Niewyrównana marskość wątroby (grupa B lub C wg klasyfikacji Child-Pugha). Schyłkowa niewydolność nerek (GFR <15 ml/min).

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Zalecane dawkowanie podczas etapu dostosowania dawki ropeginterferonu α-2b skutkuje wydłużonym czasem potrzebnym do osiągnięcia indywidualnej optymalnej dawki w porównaniu z hydroksykarbamidem. W badaniu klinicznym prowadzonym nad czerwienicą prawdziwą średni okres dostosowania indywidualnej dawki ropeginterferon α-2b wyniósł 3,7 m-ca podawania leku, a hydroksykarbamidu około 2,6 m-ca. W związku z tym inne produkty lecznicze (np. hydroksykarbamid) mogą być preferowane u pacjentów, u których konieczne jest wczesne zmniejszenie podwyższonych parametrów hematologicznych w celu zapobiegnięcia zakrzepicy lub krwawieniom. W trakcie etapu dostosowywania dawki skuteczność zmniejszania ryzyka wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych i zakrzepowo-zatorowych związanych z leżącą u ich podstaw chorobą może nie być w pełni określone. Pacjentów należy uważnie monitorować, szczególnie podczas etapu dostosowywania dawki. Badanie krwi, łącznie z określeniem hematokrytu oraz liczby leukocytów i płytek krwi, należy wykonywać regularnie, również po określeniu indywidualnej optymalnej dawki. Konieczna może okazać się flebotomia jako leczenie doraźne w celu unormowania nadmiernej lepkości krwi. Przed rozpoczęciem leczenia ropeginterferonem α-2b, istniejące choroby tarczycy powinny być wyleczone i kontrolowane za pomocą konwencjonalnego leczenia. U pacjentów, u których w trakcie przyjmowania ropeginterferonu α-2b wystąpią objawy wskazujące na zaburzenia czynności tarczycy, należy oznaczyć stężenie hormonu tyreotropowego (TSH). Leczenie można kontynuować jeżeli możliwe jest utrzymanie stężenia TSH w zakresie wartości prawidłowych. Podczas stosowania innych produktów leczniczych zawierających interferon α obserwowano przypadki wystąpienia cukrzycy. U pacjentów, u których choroba ta, nie może być skutecznie kontrolowana przez leki, nie należy rozpoczynać leczenia ropeginterferonem α-2b. U pacjentów, u których choroba ta wystąpiła w trakcie leczenia i nie może być skutecznie kontrolowana lekami, należy przerwać podawanie ropeginterferonu α-2b. W trakcie klinicznego programu badawczego u niektórych pacjentów leczonych ropeginterferonem α-2b obserwowano objawy ze strony OUN, w szczególności depresję. W przypadku stosowania innych produktów leczniczych zawierających interferon α obserwowano inne objawy ze strony OUN, takie jak myśli samobójcze, próby samobójcze, agresja, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, manie i splątanie. Zaleca się uważnie obserwować pacjentów w celu wykrycia zaburzeń psychicznych, a w przypadku ich stwierdzenia lekarz prowadzący powinien rozważyć konieczność odpowiedniego postepowania leczniczego. Jeżeli objawy zaburzeń psychicznych nasilają się, zaleca się przerwanie leczenia ropeginterferonem α-2b. Ropeginterferonu α-2b nie należy podawać pacjentom, u których występują lub występowały w przeszłości ciężkie zaburzenia psychiczne, w szczególności ciężka depresja, myśli samobójcze lub próby samobójcze. W trakcie leczenia interferonem α mogą wystąpić choroby serca, takie jak kardiomiopatie, zawał mięśnia sercowego, migotanie przedsionków i choroba niedokrwienna serca. Należy uważnie obserwować pacjentów z istniejącą lub występującą w przeszłości chorobą układu sercowo-naczyniowego w trakcie leczenia ropeginterferonem α-2b. U pacjentów leczonych interferonem α rzadko obserwowano zaburzenia oka, takie retinopatia, krwotok do siatkówki, wysięk do siatkówki, odwarstwienie siatkówki i niedrożność tętnicy lub żyły siatkówki, które mogą doprowadzić do utraty wzroku. Przed leczeniem ropeginterferonem α-2b i w jego trakcie u pacjentów, w szczególności tych z retinopatią związaną z chorobą, taką jak cukrzyca lub nadciśnienie, należy wykonywać badanie okulistyczne. U każdego pacjenta zgłaszającego osłabienie widzenia lub utratę wzroku lub inne objawy ze strony narządu wzroku należy niezwłocznie przeprowadzić badanie okulistyczne. U pacjentów, u których wystąpiły nowe zaburzenia oka lub objawy uległy pogorszeniu, należy rozważyć przerwanie leczenia ropeginterferonem α-2b. W trakcie leczenia innymi produktami leczniczymi zawierającymi interferon α rzadko obserwowano ciężkie, ostre reakcje nadwrażliwości (takie, jak pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli czy anafilaksja). W przypadku wystąpienia takich reakcji, należy przerwać podawanie ropeginterferonu α-2b i natychmiast wdrożyć odpowiednie leczenie. Przemijające wysypki skórne nie wymagają przerwania leczenia. Leczenie interferonem α zostało powiązane z hepatotoksycznością związaną z potencjalnie znacznym wzrostem aktywności enzymów wątrobowych. U pacjentów zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C i leczonych innymi produktami leczniczymi zawierającymi interferon α zgłaszano przypadki niewydolności wątroby. U pacjentów leczonych ropeginterferon α-2b obserwowano zwiększenie aktywności AlAT (≥3-krotnie ponad górny limit normy), AspAT (≥3-krotnie ponad górny limit normy) i GGT (≥3-krotnie ponad górny limit normy) oraz wzrost stężenia bilirubiny (>2-krotnie ponad górny limit normy). Zmiany te miały przeważnie charakter przejściowy i występowały w pierwszym roku leczenia. U pacjentów przewlekle leczonych ropeginterferonem α-2b, zgłaszano zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów długotrwale leczonych ropeginterferonen α-2b należy regularnie kontrolować aktywność enzymów wątrobowych i czynność wątroby. Leczenie ropeginterferonen α-2b należy przerwać, jeżeli, mimo zmniejszenia dawki, wzrost aktywności enzymów wątrobowych postępuje i jest klinicznie istotny. U pacjentów, u których w trakcie leczenia pojawią się objawy zaburzeń czynności wątroby, należy przerwać stosowanie ropeginterferonu α-2b. Ropeginterferon α-2b jest przeciwwskazany u chorych z niewyrównaną marskością wątroby. Pacjentów należy monitorować bez względu na zastosowaną dawkę początkową i nasilenie zaburzeń czynności nerek. W przypadku pogorszenia się czynności nerek w trakcie leczenia, należy przerwać stosowanie ropeginterferonu α-2b. Ropeginterferon α-2b jest przeciwwskazany u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek. W przypadku stosowania innych produktów leczniczych zawierających interferon α zgłaszano zaburzenia zębów i przyzębia, które mogą prowadzić do utraty zębów. Ponadto, w trakcie długotrwałego leczenia ropeginterferonem α-2b wystąpienie suchości jamy ustnej może mieć szkodliwy wpływ na zęby i błonę śluzową jamy ustnej. Pacjenci powinni dokładnie myć zęby dwa razy dziennie i regularnie kontrolować stan uzębienia u dentysty. Stosowanie ropeginterferonu α-2b wiąże się z zaburzeniami skóry (świąd, łysienie, wysypka, rumień, łuszczyca, skóra pergaminowata-barwnikowa, zapalenie skóry trądzikopodobne, hiperkeratoza, nadmierne pocenie). W przypadku wystąpienia lub nasilenia objawów zaburzeń skóry, należy rozważyć przerwanie leczenia. Produkt zawiera alkohol benzylowy. Duże objętości alkoholu benzylowego należy podawać z ostrożnością i tylko w razie konieczności, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby z powodu ryzyka kumulacji toksyczności (kwasica metaboliczna). Produkt zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/1 ml, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których w trakcie leczenia produktem wystąpią zawroty głowy, senność lub omamy, powinni unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Uważa się, że enzymy katabolizmu białek biorą udział w metabolizmie ropeginterferonu α-2b. Udział białek transportowych we wchłanianiu, dystrybucji i wydalaniu ropeginterferonu alfa-2b nie jest znany. Wykazano wpływ interferonu α na aktywność izoenzymów CYP1A2 i CYP2D6 cytochromu P450 (CYP). Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji z ropeginterferonem α-2b. Równoczesne podawanie pegylowanego interferonu α-2a z telbiwudyną u pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu B zwiększało ryzyko wystąpienia neuropatii obwodowej. Leczenie telbiwudyną jednocześnie z ropeginterferonem α-2b jest przeciwwskazana. U zdrowych mężczyzn stosowanie pegylowanego interferonu α-2a w dawce 180 μg raz w tyg. przez 4 tyg. nie powodowało jakiegokolwiek wpływu na właściwości farmakokinetyczne mefenytoiny, dapsonu, debryzochiny i tolbutamidu, co sugeruje, że pegylowany interferon α-2a w warunkach in vivo nie wpływa na czynność metaboliczną izoenzymów 3A4, 2C9, 2C19 i 2D6 cytochromu P450 (CYP). W tym samym badaniu obserwowano zwiększenie wartości AUC dla teofiliny o 25% (substrat CYP1A2), co wskazuje, że pegylowany interferon α-2a jest inhibitorem CYP1A2. Równoczesne podanie pegylowanego interferonu α-2b wykazało brak istotnych interakcji z tolbutamidem (substrat CYP2C9), midazolamem (substrat CYP3A4), dapsonem (substrat N-acetylotransferazy) i nieznacznie zwiększoną ekspozycję na kofeinę (substrat CYP1A2) i dezypraminę (substrat CYP2D6). W związku z tym, należy zachować ostrożność podczas równoczesnego podawania ropeginterferonu α-2b z substratami CYP1A2, szczególnie tych z wąskim marginesem terapeutycznym, jak teofilina i metadon. Podobnie, zalecana jest ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania substratów CYP2D6 (takich, jak wortioksetyna lub rysperydon) z ropeginterferonem α-2b. Ropeginterferon α-2b może hamować aktywność CYP1A2 i CYP2D6 i w związku z tym może zwiększać stężenie tych produktów leczniczych we krwi. W przypadku jednoczesnego podawania ropeginterferonu α-2b z produktami leczniczymi metabolizowanymi przez CYP2C9/19, CYP3A4 lub N-acetylotransferazę, nie jest konieczne dostosowanie dawki ropeginterferonu α-2b. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania ropeginterferonu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania ropeginterferonu α-2b z innymi substancjami o potencjalnym działaniu mielosupresyjnym/chemioterapeutycznym. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania leków narkotycznych, uspokajających i nasennych z ropeginterferonem α-2b.

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia ropeginterferonem α-2b, o ile lekarz nie zezwoli inaczej. Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania interferonu α u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Ropeginterferon α-2b może mieć taki sam wpływ, i w związku z tym lek nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących skutecznej metody antykoncepcji. Nie wiadomo, czy ropeginterferon α-2b przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie produktu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Brak jest danych dotyczących wpływu leczenia ropeginterferonem α-2b na płodność u kobiet lub mężczyzn.

Najczęściej występujące działania niepożądane to leukopenia (20,2%), małopłytkowość (18,5%), ból stawów (13,5%), zmęczenie (12,4%), zwiększona aktywność γ-glutamylotransferazy (11,2%), objawy grypopodobne (11,2%), ból mięśni (10,7%), , niedokrwistość (9,6%), zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej (8,4%), neutropenia (7,9%), podwyższona temperatura ciała (7,9%), zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej (7,3%), świąd (6,8%), ból kończyn (6,7%), łysienie (6,7%), ból głowy (6,2%), biegunka (5,7%), reakcje w miejscu wstrzyknięcia (5,6%), dreszcze (5,1%) i zawroty głowy (5,1%). Ciężkie działania niepożądane to depresja (1,1%), migotanie przedsionków (1,1%) i ostra reakcja na stres (0,6%). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie dróg oddechowych, grypa, nieżyt nosa, grzybicze zakażenie skóry; (niezbyt często) opryszczka wargowa, półpasiec, zakażenie drożdżakowe jamy ustnej, zapalenie zatok przynosowych, zakażenie drożdżakowe przełyku, grzybicze zakażenie sromu i pochwy, jęczmień, grzybica paznokci. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) leukopenia, małopłytkowość; (często) pancytopenia, neutropenia, niedokrwistość. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) sarkoidoza; (bardzo rzadko) samoistna lub zakrzepowa plamica małopłytkowa; (nieznana) choroba Vogta-Koyanagiego-Harady, ostre reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, zapalenie tarczycy; (niezbyt często) choroba Basedowa, cukrzyca. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipertrójglicerydemia, zmniejszone łaknienie. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, agresja, bezsenność, niepokój, zmiana nastroju, wahania nastroju, zaburzenia nastroju; (niezbyt często) próby samobójcze, myśli samobójcze, stan splątania, ostra reakcja na stres, omamy, stres emocjonalny, nerwowość, koszmary senne, rozdrażnienie; (rzadko) zaburzenia afektywne dwubiegunowe, mania. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zawroty głowy, niedoczulica, senność, parestezje: (niezbyt często) polineuropatia, obwodowa neuropatia ruchowa, radikulopatia, migrena, zaburzenia psychiczne, drżenie, aura. Zaburzenia oka: (często) suchość oczu; (niezbyt często) krwotok do siatkówki, wysięk do siatkówki, upośledzenie widzenia, zmniejszona ostrość widzenia, niewyraźne widzenie, uczucie dyskomfortu w oczach, egzema na powiekach; (rzadko) retinopatia, neuropatia nerwu wzrokowego, niedrożność tętnicy siatkówki, niedrożność żyły siatkówki; (bardzo rzadko) ślepota; (nieznana) odwarstwienie siatkówki. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) głuchota, szumy uszne, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) migotanie przedsionków; (niezbyt często) zawał mięśnia sercowego, blok przedsionkowo-komorowy, zakrzep wewnątrzsercowy, niedomykalność zastawki aortalnej, zaburzenia układu sercowo-naczyniowego; (rzadko) kardiomiopatia, dusznica bolesna; (bardzo rzadko) choroba niedokrwienna serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) mikroangiopatia; (niezbyt często) objaw Raynauda, nadciśnienie, krwiak, nagłe zaczerwienienie twarzy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność; (niezbyt często) śródmiąższowe zapalenie płuc (ang. pneumonitis), kaszel, krwawienia z nosa, podrażnienie gardła; (bardzo rzadko) naciek w płucach; (nieznana) zwłóknienie płuc, zapalenie płuc (ang. pneumonia), nadciśnienie płucne. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, nudności, ból brzucha, zaparcie, rozdęcie brzuszne, suchość w jamie ustnej; (niezbyt często) zapalenie błony śluzowej żołądka, choroby ściany jamy brzusznej, wzdęcia z odchodzeniem wiatrów, częste wypróżnienia, bolesne połykanie, krwawienie z dziąseł; (nieznana) choroby zębów, choroby przyzębia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) zwiększona aktywność γ-glutamylotransferazy; (często) zaburzenia czynności wątroby, zwiększona aktywność AlAT/AspAT, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi; (niezbyt często) hepatotoksyczność, toksyczne zapalenie wątroby, powiększenie wątroby, porfiria nieostra; (rzadko) niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, łysienie, wysypka, rumień, łuszczyca, skóra pergaminowata-barwnikowa, zapalenie skóry trądzikopodobne, hiperkeratoza, nadmierne pocenie, sucha skóra; (niezbyt często) nadwrażliwość na światło, łuszczenie skóry, dystrofia paznokci; (nieznana) depigmentacja skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból stawów, ból mięśni; (często) zespół Sjogrena, zapalenie stawów, ból kończyn, bóle mięśniowo-szkieletowe, ból kości, skurcze mięśni; (niezbyt często) osłabienie mięśniowe, ból szyi, ból w pachwinie. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, dysuria, parcie na pęcherz moczowy, zatrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia erekcji, hematospermia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) objawy grypopodobne, zmęczenie; (często) podwyższona temp. ciała, reakcje w miejscu wstrzyk., osłabienie, dreszcze, ogólne pogorszenie fizycznego stanu zdrowia, rumień w miejscu wstrzyk.; (niezbyt często) ból w miejscu wstrzyk., świąd w miejscu wstrzyk., wrażliwość na zmiany pogody; (nieznana) przebarwienia języka. Badania diagnostyczne: (często) obecność przeciwciał skierowanych przeciw tarczycy, zwiększone stężenie hormonu tyreotropowego we krwi, podwyższona temp. ciała, obecność przeciwciał przeciwjądrowych, zwiększona aktywność dehydrogenazy mleczanowej we krwi, utrata mc; (niezbyt często) zwiększona liczba płytek krwi, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, pozytywny odczyn Coombsa. Zaburzenia żołądka i jelit zgłaszano w trakcie stosowania innych produktów leczniczych zawierających interferon α oraz u 15,7% pacjentów stosujących ropeginterferon α-2b. Najczęstsze zaburzenia żołądka i jelit zgłaszane w tych badaniach to biegunka (5,1%; częstość wystąpienia: 2,8 [zdarzeń/100 pacjentów na rok]) i nudności (4,5%; częstość wystąpienia: 1,2 [zdarzeń/100 pacjentów na rok]). W trakcie leczenia ropeginterferonem α-2b u dwóch pacjentów wystąpiły trzy przypadki migotania przedsionków o stopniu nasilenia 1-3 (1,1%; częstość wystąpienia: 0,3 zdarzeń/100 pacjentów na rok). Podawanie ropeginterferonu α-2b kontynuowano, a pacjenci otrzymali właściwe produkty lecznicze w leczeniu tej choroby. W dwóch przypadkach migotanie przedsionków skutecznie wyleczono; jeden przypadek był w trakcie leczenia, gdy przeprowadzano ocenę. W trakcie leczenie interferonem α zgłoszono przypadki nadciśnienia płucnego, w szczególności u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia nadciśnienia płucnego, takimi jak nadciśnienie wrotne, zakażenie wirusem HIV i marskość wątroby. Zdarzenia zgłaszano w różnych punktach czasowych, zwykle kilka miesięcy po rozpoczęciu leczenia interferonem α. W trakcie stosowania interferonu α zgłaszano ciężkie zaburzenia oka, takie jak retinopatia, krwotok do siatkówki, wysięk do siatkówki, odwarstwienie siatkówki i niedrożność tętnicy lub żyły siatkówki.

W trakcie prowadzenia klinicznego programu badawczego zgłoszono jeden przypadek przedawkowania ropeginterferonu α-2b. U pacjenta, który otrzymał dawkę 10-krotnie większą niż zalecana dawka początkowa przez trzy dni wystąpiły objawy grypopodobne ocenione jako nie ciężkie. Po podaniu paracetamolu i tymczasowym przerwaniu leczenia ropeginterferonem α-2b objawy te w pełni ustąpiły. Brak jest antidotum na ten produkt leczniczy. W przypadku przedawkowania zaleca się uważne monitorowanie pacjenta, a w razie potrzeby leczenie objawowe.

Interferon α należy do klasy interferonów typu I, które wykazują działanie komórkowe, wiążąc się z receptorem międzybłonowym nazywanym receptorem interferonu α (INFAR). Wiązanie z INFAR uruchamia zstępującą kaskadę sygnałową poprzez aktywację kinaz, w szczególności kinazy janusowej 1 (JAK1), kinazy tyrozynowej 2 (TYK2), transduktora sygnału i aktywatora białek transkrypcyjnych (STAT). Translokacja jądrowa białek STAT kontroluje różne programy ekspresji genów i warunkuje różne odpowiedzi komórkowe. Interferon alfa wykazuje także hamujący wpływ na proliferację krwiotwórczych komórek progenitorowych i komórek progenitorowych fibroblastów w szpiku kostnym oraz antagonizm wobec czynników wzrostu i innych cytokin, które mają udział we włóknieniu szpiku. Mechanizmy te mogą uczestniczyć w działaniu leczniczym interferonu alfa u chorych z czerwienicą prawdziwą. Ponadto wykazano, że interferon α może zmniejszyć zawartość zmutowanego allelu JAK2V617F u pacjentów z czerwienicą prawdziwą (mutacja punktowa V617F w kinazie JAK2 jest cechą charakterystyczną czerwienicy prawdziwej i występuje u około 95% chorych).

1 wstrzyk. półautomatyczny napełniony po 0,5 ml roztw. zawiera 250 μg ropeginterferonu α-2b w przeliczeniu na białko, co odpowiada 500 μg/ml.