Wziewne znieczulenie ogólne.

Premedykacja. Produkty lecznicze do premedykacji należy wybierać w zależności od indywidualnego stanu pacjenta biorąc pod uwagę hamujące czynność oddechową działanie izofluranu. Stosowanie leków antycholinergicznych jest kwestią wyboru, ale może być wskazane do indukcji znieczulenia wziewnego u dzieci i młodzieży. Wprowadzenie do znieczulenia (indukcja). W przypadku stosowania izofluranu do indukcji znieczulenia, zaleca się stężenie początkowe 0,5%. Stężenia wynoszące 1,5-3,0% zwykle pozwalają na osiągnięcie odpowiedniej (do przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego) głębokości znieczulenia w ciągu 7-10 minut. Aby uniknąć odruchu kaszlowego i/lub skurczu krtani, które mogą wystąpić podczas wprowadzania do znieczulenia przy użyciu samego izofluranu, izofluranu w skojarzeniu z tlenem lub mieszanką tlenu i podtlenku azotu, zaleca się stosowanie krótko działających barbituranów lub innych środków o zbliżonym działaniu (np. propofol, etomidat lub midazolam). Indukcja znieczulenia u dzieci. Izofluran nie jest zalecany do stosowania jako wziewny środek do indukcji znieczulenia u niemowląt i dzieci z powodu występowania kaszlu, zatrzymania oddechu, desaturacji, nasilonej sekrecji i skurczu krtani. Podtrzymanie znieczulenia. W czasie zabiegu chirurgicznego znieczulenie można utrzymać stosując stężenia 1,0% do 2,5% i jednocześnie podając N2O i O2. Przy podawaniu z czystym tlenem, może być konieczne zwiększenie stężenia izofluranu o 0,5% do 1,0%. Izofluran zmniejsza wymaganą dawkę środków zwiotczających mięśnie. Jeśli konieczne jest dodatkowe zwiotczenie mięśni można zastosować dodatkowo środek zwiotczający mięśnie. W czasie podtrzymywania znieczulenia ciśnienie tętnicze wykazuje tendencję do zmian odwrotnie proporcjonalnych do stężenia izofluranu w pęcherzykach płucnych (MAC) przy braku innych czynników wywołujących powikłania. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może być spowodowane zbyt głębokim znieczuleniem i w takim przypadku należy zmniejszyć stężenie wdychanego izofluranu. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się mniejsze stężenia izofluranu do podtrzymania znieczulenia umożliwiającego przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. Minimalne stężenie izofluranu w pęcherzykach płucnych (MAC) u dorosłych: wiek około 22-30 lat: 100% tlenu - 1,28%,70% N₂O - 0,56%; wiek około 27-51 lat: 100% tlenu - 1,15%, 70% N₂O - 0,50%; wiek około 59-69 lat: 100% tlenu - 1,05%, 70% N₂O - 0,37%. Minimalne stężenie izofluranu w pęcherzykach płucnych (MAC) u dzieci: wcześniaki <32 tyg. wieku ciążowego: 100% tlenu - 1,28%, wcześniaki 32-37 tyg. wieku ciążowego: 100% tlenu - 1,41%, noworodki 0-1 m-c: 100% tlenu - 1,60%, noworodki 1-6 m-cy: 100% tlenu - 1,87%, noworodki 6-12 m-cy: 100% tlenu -1,80%, dzieci 1-5 lat: 100% tlenu - 1,60%. Wartość MAC (minimalne stężenie pęcherzykowe) izofluranu ulega zmniejszeniu wraz z wiekiem pacjenta, obniżając się od średniego stężenia w tlenie wynoszącego 1,28% między 20 i 30 rż. do 1,15% między 40 i 50 rż. i 1,05% między 60 i 70 rż. Dla noworodków wartość MAC izofluranu w tlenie wynosi 1,6%, dla niemowląt między 1 i 6 miesiącem życia 1,87%, a między 6 i 12 m-cem - 1,80%. Jeśli nośnikiem jest mieszanina gazów: 50% O2 i 50% N2O, wartość minimalnego stężenia izofluranu w pęcherzykach płucnych wynosi około 0,65%. Wybudzanie. Aby umożliwić szybkie wybudzenie, przy końcu operacji stężenie izofluranu należy zmniejszyć do 0,5%, a podczas zaszywania rany - do 0%. Po zakończeniu podawania wszystkich gazów anestetycznych drogi oddechowe pacjenta należy przewentylować 100% tlenem aż do całkowitego wybudzenia.

W celu precyzyjnego kontrolowania stężenia podawanego izofluranu należy używać parowniki kalibrowane specjalnie do stosowania izofluranu.

Nadwrażliwość na halogenowe środki znieczulające. Zagrożenie zespołem hipertermii złośliwej (HM w wywiadzie, znana lub podejrzewana skłonność genetyczna do HM). Zaburzenia czynności wątroby (marskość, wirusowe zapalenie lub inne choroby wątroby), żółtaczka, gorączka niewyjaśnionego pochodzenia, leukocytoza lub eozynofilia występująca po uprzednim stosowaniu anestetyków halogenowych. Nieleczona niewydolność krążenia.

Po znieczuleniu izofluranem pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów mechanicznych ani obsługiwać maszyn i urządzeń w ruchu przez 24 h od ustąpienia znieczulenia; pacjenci nie powinni spożywać alkoholu. Może być stosowany jedynie przez osoby wyszkolone w anestezjologii ze specjalnie wyskalowanych parowników dla izofluranu, z zabezpieczeniem w sprzęt i leki do resuscytacji, utrzymywania drożności dróg oddechowych, prowadzenia oddechu kontrolowanego z tlenem. Efekt hamowania ośrodka oddechowego jest nasilony jeśli stosowano do premedykacji lub podczas znieczulenia analgetyki opioidowe lub inne leki blokujące ośrodek oddechowy. Ostrożnie stosować u pacjentów z miastenią i innymi chorobami złącza nerwowo-mięśniowego. W operacjach neurochirurgicznych stosować wyłącznie z oddechem kontrolowanym. Ostrożnie i w zmniejszonych stężeniach stosować u pacjentów z hipotensją, hipowolemią, w złym stanie ogólnym. Stosowanie izofluranu w powtarzanych znieczuleniach w krótkim odstępie czasu powinno być rozważane z dużą ostrożnością.

Nie stosować jednocześnie z nieselektywnymi inhibitorami MAO ze względu na ryzyko wystąpienia przełomu - inhibitory MAO należy odstawić minim. 15 dni przed planowanym znieczuleniem. Nie zaleca się jednoczesnego z izofluranem stosowania β-sympatykomimetyków (izoprenalina) oraz α- i β-sympatykomimetyków (adrenalina, noradrenalina) ze względu na ryzyko wystąpienia poważnych komorowych zaburzeń rytmu i tachyarytmii. Zastosowanie β-adrenolityków jednoczesne z izofluranem wiąże się z ryzykiem zablokowania kompensacyjnego mechanizmu sercowo-naczyniowego i nasilenia ujemnego efektu inotropowego. Przyjmuje się, że leki zawierające β-adrenolityki nie muszą być odstawione przed znieczuleniem, ale należy unikać gwałtownego zmniejszania ich dawki. Izoniazyd - zwiększa się ryzyko jego toksycznego działania na wątrobę oraz zwiększenia tworzenia toksycznych metabolitów izoniazydu - izoniazyd należy odstawić 7 dni przed znieczuleniem i można wznowić jego podawanie 15 dni po znieczuleniu. Adrenalina - podawana również miejscowo (np. podskórnie, dodziąsłowo, celem zmniejszenia krwawienia) powinna być użyta w mniejszej dawce (u dorosłych: 0,1 mg/10 min. lub 0,3 mg/h) ze względu na ryzyko wystąpienia poważnych komorowych zaburzeń rytmu. Sympatykomimetyki o działaniu pośrednim (amfetamina, efedryna i ich pochodne, psychostymulanty, leki zmniejszające łaknienie) - zaleca się odstawienie tych leków kilka dni przed znieczuleniem. Antagoniści wapnia zwiększają ryzyko hipotensji. Izofluran nasila działanie środków zwiotczających mięśnie - zaleca się zmniejszenie (o 50-66%) dawek tych leków. U pacjentów otrzymujących opioidy, benzodiazepiny, leki uspokajające należy zmniejszyć dawkę izofluranu i zachować ostrożność ze względu na nasilone hamowanie ośrodka oddechowego.

Kategoria C. Brak dostatecznych badań klinicznych dotyczących stosowania izofluranu u kobiet ciężarnych. Lek należy stosować jedynie w przypadku, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu. Nie ma wystarczających danych do zalecania stosowania izofluranu w położnictwie, poza stosowaniem do cięcia cesarskiego. Karmienie piersią należy przerwać na 12-24 h po wybudzeniu ze znieczulenia z użyciem izofluranu.

Lek powoduje depresję układu oddechowego (proporcjonalnie do głębokości znieczulenia) - powinien być stosowany z oddechem kontrolowanym. Może wyzwalać kaszel lub kurcz głośni przy wprowadzeniu do znieczulenia. Obniża ciśnienie tętnicze. Często może powodować: kaszel, zaburzenia rytmu serca, hipotensję, hiperglikemię, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, retencję bromosulfaleiny, zmniejszenie stężenia cholesterolu i aktywności fosfatazy alkalicznej, dreszcze. Z częstością <1/100 ->1/1000 notowano wymioty i nudności. Rzadko może powodować pooperacyjną niedrożność jelit, zaburzenia czynności wątroby, żółtaczkę, hipertermię złośliwą, skurcz krtani, skurcz oskrzeli.

Anestetyk wziewny z grupy pochodnych halogenowych eteru metylowo-etylowego. Wywołuje zależną od dawki przemijającą utratę świadomości, zniesienie bólu, modyfikację odruchów autonomicznych, hamowanie czynności układu oddechowego i krążenia. Współczynniki rozdziału krew/gaz dla izofluranu wynosi 1,4. Pozwala na wprowadzenie do znieczulenia w ciągu 7-10 min., względnie szybkie budzenie i powrót świadomości. Na układ oddechowy działa drażniąco (przy wprowadzeniu wziewnym przez maskę może wyzwolić kurcz krtani), powoduje silną depresję oddechową; umiarkowanie stymuluje wydzielanie śliny i wydzieliny drzewa oskrzelowego; osłabia odruchy krtaniowe i gardłowe. Zależnie od dawki hamuje oddychanie przez zmniejszenie objętości oddechowej przy niezmienionej lub nieznacznie zwiększonej częstości oddechów. Wpływa na układ krążenia proporcjonalnie do użytych stężeń: zmniejsza naczyniowy opór obwodowy, powoduje obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, nie zmienia lub przyspiesza akcję serca, nie powoduje bradykardii. Na modelach zwierzęcych w niektórych przypadkach obserwowano rozkurcz naczyń wieńcowych i zespół podkradania wieńcowego z obszarów o upośledzonej perfuzji. Dotychczasowe badania kliniczne nie potwierdziły występowania u ludzi zespołu podkradania wieńcowego ani niedokrwienia mięśnia sercowego u pacjentów z chorobą wieńcową w następstwie stosowania izofluranu. Zwiększa przepływ mózgowy. Zmniejsza napięcie mięśniowe. Jest wydalany z organizmu z powietrzem wydechowym, w minim. stopniu metabolizowany w organizmie, m.in. do kwasu trójfluorooctowego. Średnie stężenie fluorków nieorganicznych we krwi podczas stosowania izofluranu wynosi 3-4 mmol/l.

1 but. zawiera 100 ml lub 250 ml izofluranu.